Madrid en de onvermijdelijk lijstjes

Na een rustige vlucht (mag ook wel eens) zijn we dan aangekomen op de laatste plek van onze wereldreis: Madrid. Direct vanaf het vliegveld merk je dat je weer terug bent in Europa. Alles is weer georganiseerd en netter. Nadat we geland zijn zijn we direct door gegaan naar ons hotel. Deze keer een appartement zodat we zelf kunnen koken. Je moet toch een beetje op de kleintjes letten he... Madrid is echt een mooie stad zeker als je vanuit Lima komt. "Gewoon" weer oude gebouwen en leuke pleintjes. De laatste dagen hebben we ons dan ook voornamelijk bezig gehouden met van terras naar terras lopen en genieten van het feit dat hier 35 graden is. Aan het einde van zo'n wereldreis moet je eigenlijk weer terugblikken en omdat we een aantal vragen al honderden keren hebben gehoord bij deze de onvermijdelijke lijstjes. Uiteraard volstrekt subjectief en enigszins gechargeerd. Samenstelling compleet en al door ons beiden. Volgorde is (soms) willekeurig. Daar gaan we:

Leukste/indrukwekkendste land:
* Chili (Paaseiland)
* Bolivia
* Maleisië

Leukste medereizigers:
* Belgen, Duitsers, Schotten en een Engelsman (Jellert, Valentine, Daniel, Marsi, Graime, Paula en Carl bedankt!)

Meest gastvrij:
* Het Franse koppel (waren reizigers, zie onder) dat we ontmoet hebben op Tahiti

Meest irritante toeristen (is iets anders dan reizigers):
* Amerikanen (USA)
* Groepen (!) Indiers. (niet als individu)
* Bejaarde Aussies en Nieuw Zeelanders (lang verhaal...)
* Fransen (zijn stiekem toch een beetje de Europese Amerikanen)

Lekkerste drankjes:
* Magaritha (of waren het toch de palmbomen en de zee die het verschil maakten)
* Pisco Sour (Peru)
* Sangria (Mardrid)

Grootste meevaller:
* Bolivia (voor Eric)
* Toch nog een wilde Pinguïn gezien

Opvallend:
* De politie dames in Zuid Amerika (meer details kunnen we helaas niet geven)
* De in eerste instantie vriendelijk Peruanen

Meest sympathieke inwoners van landen:
* Aussies
* Bolivianen
* Maleisiërs

Minder indrukwekkend dan gedacht:
* Nieuw Zeeland en haar inwoners

Natste plek:
* Zuidereiland Nieuw Zeeland aan de oostkust

Hoogste plek:
* 4800 meter, Vulkaan aan de Salar de Uyuni

Laagste plek:
* Lima (zee niveau)
* Schiphol (beneden zee niveau)

Duurste plek:
* Tahiti (goedkoopste hotel 125 euro en geen andere mogelijkheden)
* Sydney (hostel buiten de stad 90 euro)

Goedkoopste plek:
* Heel Bolivia
* Heel Maleisië

Mooiste plaatsen:
* Paaseiland (Chili)
* Perhentian Islands en Tioman (Maleisië)
* Salar de Uyuni (Bolivia)
* Machu Piccu (Peru)

Leukste activiteiten:
* Paardrijden in Tupizu
* De vulkaan beklimmen in Chili
* De tour over de Salar de Uyuni
* De Colca tour
* Snorkelen op Tioman (ook met dank aan Wieke en Elco!)

Meest gedane uitspraken:
* Computer says no (zie Little Brittain, als het budget/excell sheet geen extra uitgaven toeliet)
* Nu we er toch zijn.... (als je er toch bent pak je soms even wat extra zaken mee die je niet van te voren bedacht had)
* Same, same but different (alle Azië reizigers moeten dit herkennen)

Mooiste weer:
* Maleisië
* Singapore
* Tahiti
* Peru
* Madrid

Warmste plek:
* KL en Singapore

Koudste plek:
* Humahuaca (Argentinië) -7
* Dun Eden (Nieuw Zeeland) -2

Slechtste voetbal niveau:
* Paaseiland
* De gehele Copa America

Lekkerste eten:
* Maleisië (alles)
* Lama en Alpaca (Bolivia en Peru)
* De hutspot in Cusco

Smerigste eten:
* De KFC in Nieuw Zeeland
* Broodje tonijn op de Perhentian Islands (foei Maleisië)

Grootste tegenvaller:
* Het eten op de Colca trip; na 7 uur lopen minder dan een half bordje eten....
* Bedbugs in Singapore
* Een Bolivaanse geldautomaat die geen geld geeft maar dit wel van je rekening haalt
* Reiskosten in Australië

Slechtste hotel/hostel:
* Singapore (zie boven)
* Pucon (was veruit het leukste hostel door alle mensen maar erg smerig en dit is een "objectief" lijstje
* Onze schimmelige hut op Long Beach op de Perhentian. En dat voor 3 euro! Schande!!! :)

Beste overnachting:
* Laika (ons Spaceship)
* Cabins op Paaseiland, Tioman (Maleisië) en Tahiti)
* Hotel in Auckland

Beste medicijn:
* Cola (tegen alles)
* ORS
* Coca bladeren
* Heineken (tegen humeur Eric en overal ter wereld te krijgen)

Beste vervoer:
* Adesmar in Argentinie (Bus)
* Cruz del Sur in Peru (Bus)
* De bussen in Chili

Slechtste vervoer
* De vlucht naar Tahiti
* De busreis van Pucon naar Cusco

Opvallend in het algemeen:
* Nederlanders maken zich in Nederland te druk
* Vakantiegangers (zie ook toeristen) die aan de andere kant van de wereld zijn hebben per definitie paniek
* Amerikanen (hoe aardig ook) snapper er werkelijk niets van en zijn behoorlijk naïef (en ja dat vindt Maaike ook)

Kortom we hebben een wereldtijd gehad en hopen dat we een aantal zaken niet kwijt raken; zoals je niet druk maken en zaken veel meer in perspectief plaatsen. Uiteraard hebben we ook een boel meegemaakt en geleerd die we jullie lekker hier niet gaan vertellen :)

In elk geval dank aan alle lezers (we hebben geen idee, behalve onze aangemelde volgers, wie dat allemaal geweest zijn maar super leuk dat jullie ons hebben gevolgd en af en toe een berichtje hebben achter gelaten. We hebben dat erg leuk gevonden.

Dus rest ons niets anders dan voor de laatste keer te zeggen; Hasta luego amigos. Nosotros vamos a Holanda.

Eric en Maaike, 14 augustus 2011

De laatste dagen in Peru....vamos a Madrid

En dan alweer het laatste blog uit Peru....het gaat dus snel... Na Machupicchu zijn we eerst weer terug gegaan naar Cusco. Eigenlijk de dagen erna niet veel gedaan anders dan uitrusten en de busreis voorbereiden naar Arequipa. Een busreisje van van maar 10 uur dus dat viel mee. Met de nachtbus zijn we de volgende ochtend aangekomen in Arequipa. Een heerlijk rustig stadje met het mooiste  Plaza des Armas van Peru. Voor de mensen die nog nooit in Zuid Amerika geweest zijn: Elk gat heeft een Plaza des Armas. Altijd redelijk symmetrisch opgezet en (bijna) altijd in het centrum. Kortom wil je naar de "binnenstad" en "profi" overkomen. Gewoon een taxi regelen naar de "Plaza". Niet bijster origineel natuurlijk om al die pleinen zo te noemen...(aan de andere kant: hoeveel Grote Markten zijn er in Nederland?). In Arequipa zaten we in het "Amazing Hostel". Beetje arrogante naam maar op zich wel een redelijk verblijf. Eigenlijk 2 pluspunten. Het was er warm en het was er warm! Na 3 maanden Zuid Amerika eindelijk weer warmte. Vanuit Arequipa hebben we de Colca tour gedaan. Een tour door de diepste canyon ter wereld. Dus wij opstaan om half drie nachts en met een "tourist" bus op stap. Na een paar uur rijden en een ontbijt later kwamen we aan bij de canyon om vanaf daar een uurtje of 7 te lopen naar de oasis onder in de canyon. Gelukkig hadden we de laatste weken al een hoogte stage gehad (3000 meter en meer) dus die 7 uurtjes gingen eigenlijk best goed. In elk geval een super mooie tocht en een kundige gids die veel vertelde onderweg. In de oasis nog snel even een duik in het (koude) zwembad genomen om daarna wat te gaan eten en te slapen. Ondertussen kijkend naar een schouwspel waarbij een Belgische jongen die in het ravijn was gedonderd (geen gids meegenomen!) werd geholpen door tig Franse medicijnstudenten die zich als gieren op hun "levende project" storten. Lief bedoeld (en klasse dat ze hem gered hadden, anders waarschijnlijk niet overleefd) maar om  nou met z'n 10e doktertje te gaan spelen... Kortom eind goed al goed. De volgende ochtend konden we uitslapen en vertrokken we dus om 5 uur in het donker, zonder ontbijt, voor een drie uur durende klim. Goed te doen en helaas werd ik vlak voor de top verslagen door een Engelse fysiotherapeut (hij was 25 dus mag het??) in onze finale eindsprint voor de eerste plaats. Belachelijk actie natuurlijk om een berg op te rennen maar we hebben wel gelachen.. (en we vonden elkaar ook heel stoer uiteraard)
Daarna over een vlak stuk gelopen naar ons ontbijt waarna we via allerlei toeristische plekken weer richting Arequipa zijn gegaan. Daar zijn we nog een nacht gebleven waarna we de bus hebben genomen naar Ica of eigenlijk Huacachina. Deze keer slechts 12 uur... In Huacachina aangekomen konden we direct inchecken in ons drie sterren hotel(!) om ons vervolgens te beperken tot de "core business" voor de komende drie dagen: naast het zwembad liggen in de zon. Dikke prima. Echter hadden we nog een "serieuze" activiteit te doen: het sandboarden. Hucachina is namelijk een oasis die omgeven is door enorme zandduinen. Denk aan formaat Terschelling en dan keer 10. Die avond dus opgehaald door een sandbuggy en als een coureur in Dakar door die bergen rossen. Dus inclusief het loodrecht omhoog en naar beneden rijden/springen. Bij een beetje hoge duin werd er gestopt en werden de "snowboards" gepakt. En dan vrij simpel; direct weer naar beneden waar we dan weer keurig opgehaald werden door de buggy. Verschrikkelijk lachen en gelukkig niets gebroken. De volgende ochtend hebben we de bus genomen naar Lima. Vanuit daar zijn we direct naar ons hostel gegaan in Miraflores, de goede wijk van Lima. Lima staat er nou eenmaal niet bekent om dat hier de meest vriendelijke "medemenschen" wonen. Vanavond gaan we nog een hapje eten met de "familie Boetje". Lachen dat je collega's aan de ander kant van de wereld tegen komt. Morgen is het dan vamos a Madrid and back to Europe. Kortom hasta luego amigos!

Incaatje spelen

De eerste week Peru heeft in elk geval de indruk gegeven dat een en ander hier "same, same but different" is t.ov. Bolivia. Dat begon al de eerste dag. Allereerst de eerste schok. Ons was een banos (wc) beloofd in de bus naar Puno (Peru), en inderdaad er was een wc in de bus. Ok je kon er niet in maar ze waren tenminste "eerlijk" geweest want technisch gezien was er een wc aanwezig. De tweede schok: de bus reed keurig op tijd. Schok 3: onze buschauffeur legde ons keurig uit hoe we de grens over moesten, welke documenten we nodig hadden en wat verder te doen. Op zich voel je je dan net een kleuter maar met een stel Amerikaanse toeristen aan boord zijn zulke zaken nou eenmaal nodig. (sorry maar ervaring van de afgelopen maanden heeft nou eenmaal uitgewezen dat de Amerikaanse reizigers die wij ontmoet hebben hartstikke aardig en vriendelijk zijn maar er verder geen drol van snappen). Bij de grens aangekomen hadden Maaike en ik idd maar 5 minuten nodig om met een enorme smile (werkt altijd!)  door beide (Bolivia uit en Peru in) controles te komen. Op reis hebben we nu wel ontdekt dat Nederlander zijn erg handig is want we hoeven nergens te betalen (als vb: een Amerikaan (US) moet in elk land even 100 dollar aftikken voor een visum, dat gunnen we ze natuurlijk ook weer niet). Daarbij weet iedereen dat we aardig kunnen voetballen en dat we groot (lengte) zijn dus je hebt bij elke douane post hetzelfde gesprek. Kortom dikke prima. Bij de grens snel onze laatse Bolivaanse Bolivianos omgewisseld voor Soles. Op zich raar want dit is onze laatste vreemde munt op onze reis. Daarna weer in de bus gestapt en keurig op tijd aangekomen in Puno. Daar moesten we overstappen op een andere bus voor een "ritje" van 8 uur naar Cusco. Laat ik kort zijn over de busreis: VOLKOMEN K! Te lang (2 uur vertragen) en tig stops etc. Redelijk uitgeput kwamen we aan in Cusco waar we op zoek moesten naar ons hostel: Mama Cusco. Omdat we ondertussen redelijk geleerd hebben om geen taxi te nemen als we niet scherp zijn (want je weet dat je afgezet wordt) besloten we maar te gaan lopen. Goed plan, zeker een half uur (oeps..) en geen idee waar we heen moesten. Uiteindelijk zijn we "gered" door een Peruaanse vader en dochter die met ons mee liep en ondertussen allerlei zaken vertelde over de omgeving. Leuk, super vriendelijk (zoals bijna alle Zuid Amerikanen) en erg handig. Uiteindelijk laat aangekomen in ons hostel waar we welkom werden geheten door "The Germans" (uit te spreken zoals in "Allo Allo"). Na Maleisië, Australië, Nieuw Zeeland zagen we elkaar weer. Lachen dus. De dagen erna hebben we vooral de omgeving van Cusco bekeken. Cusco zelf is een super leuke stad met heel veel (Inca) historie. Beetje jammer dat ondergetekende weer eens last had van de "ik noem regelmatig naar het kleine kamertje rennen) ziekte maar dat mag de pret niet drukken. Ondertussen werden we door "The Germans" steeds onder druk gezet om een 9 daagse trail te doen maar uiteindelijk maar besloten om dat niet te doen. Te duur, krap qua tijd en nogal intensief gezien de hoogte. Bleek een goed besluit want ze hadden uiteindelijk een boel gezeik over kosten, contracten (het blijven natuurlijk wel "pünktliche" Duiters) en logistiek. Hoogtepunt van afgelopen week was echter vandaag: het bezoek aan Machu Picchu. We hadden alles zelf geregeld en op tijd (dit in tegenstelling tot heeeeel veel toeristen die geen kaarten meer konden krijgen voor zowel trein als entree). Wij dus met de "collectivo" (een busje) en trein naar Aqua Caliente, de uitvalsbasis voor  Machu Picchu. Een erg mooie rit dus geen enkel probleem. Vanochtend zijn we dus vroeg opgestaan en zijn naar boven gelopen (vonden we stoerder dan met de bus). Om Half 8 waren we er en het moet gezegd worden het was fantastisch! Erg mooi hoe die Incas (moeten handige jongens geweest zijn) een stad op deze hoogte hebben gebouwd. Daarbij hadden ze een stad met een "view". Niet te geloven. Leuk weetje: Een Amerikaan (Hiram Bingham) heeft Machu Pichu in 1911 ontdekt en deze man heeft model gestaan voor Indiana Jones. Nou hebben wij geen Inca trail gedaan (te duur en al tijden uitverkocht) maar voor de Jacob Boetjes onder jullie: als de "zonnepoort" doorloopt heb je een fantastisch(e) uitzicht/ervaring! Om 10.00 uur hadden we alles wel gezien en dat was maar goed ook want er kwam me toch een meute omhoog. Niet te geloven. We hebben de bus (we vonden dat we dat verdiend hadden) naar beneden genomen en daar kwamen we nog meer "meutes" tegen. De Peruaanse overheid had zelfs de brug naar boven compleet afgesloten. Later hoorden we dat er nogal wat "teleurgestelde" toeristen waren die boos zonder een kaart omhoog wilden gaan. We hoorden zelfs dat de touristen(!) wilden gaan staken om toegang te krijgen. Wat ons betreft de wereld op zijn kop. Ja inderdaad lullig als je geen kaart hebt maar met een beetje informeren weet je gewoon hoe eea in zijn werk gaat. Kortom een beetje misplaatst.....Nu uitrusten en morgen weer terug naar Cusco. Daar blijven we een paar dagen om dan uiteindelijk donderdag te vertrekken naar Arequipa. Het einde komt in zicht. Zeker nu we  Machu Picchu hebben gezien wat toch het laatste "officiele ding" op ons "lijstje" was. Hasta luego amigo's!

Eilanden, Inca's en Priesters

Bij deze dan alweer het laatste blogje uit Bolivia. Time flies when you're having fun :). Nadat Maaike (en ook ondergetekende) weer enigszins fit waren zijn we inderdaad richting La Paz vertrokken. Nu hebben we al geleerd dat een bus boeken actie 1 is maar ergens aankomen (2) weer iets heel anders is. We hadden weer eens te maken met nationale Boliviaanse hobby: roadblocks aanleggen. En jawel zo rond 3 uur 's nachts, terwijl wij in de bus zaten, kregen we de mededeling dat een en ander iets anders zou lopen. We zouden rijden tot aan de "roadblock" (goed plan), dan langs de "roadblock" lopen (minder goed plan), waarna een bus ons weer zou opwachten (goed plan). Echter hadden we een beetje eigenwijze chauffeur die besloot niet over de hoofdweg te gaan maar een "klein" ommetje te nemen. Dat ommetje geloof je echt niet. Stel je voor dat je richting Groningen rijdt over de Friesestraatweg. 15 km voor Groningen draai je met de bus een landweg op, (uiteraard zonder asfalt) daar rij je dan een half uur over en dan besluit je maar om dwars door de weilanden heen te rijden. Boliviaanse weilanden dus! Dat wel dus zeggen weilanden inclusief rivieren en heuvels. Uiteindelijk zijn we keurig in La Paz aangekomen en hebben we geen "roadblock" gezien. Buschauffeur dus een held! In La Paz hebben we eigenlijk alleen maar wat "geshopt". Immers, we hebben een stel ouders die nogal wat spullen voor ons hebben opgeslagen dus zou het zo maar kunnen zijn dat we wat voor ze (en ons zelf natuurlijk) hebben meegenomen. Daarnaast zijn we bezig geweest om onze route verder te plannen naar Copacabana. Op de dag dat we eigenlijk wilden gaan besloten de Bolivianen weer hun hobby uit te voeren. Kortom "roadblock" nr 2. Niemand die een idee had waarom maar vaak gaat het om het verkijgen van de meest basale levens behoeften. Volkomen terecht dus maar lastig als reiziger. Uiteindelijk zijn we goed aangekomen in Copabana. Een fantastisch mooi plek. Nadat we samen met een stel Belgen (Filip en Inneke) die we in de bus ontmoet hadden een hostel hadden gevonden besloten we de volgende ochtend maar richting het "Isla del Sol" te gaan. Dit schijnt de plek te zijn waar met name de Inca cultuur zou zijn begonnen danwel dat deze plek heeeeeeeel belangrijk was voor de Inca's. De volgende ochtend dus op een gammele boot richting het eiland. Na 2 uur kwamen we aan en zijn we samen met de Belgen het eiland gaan verkennen. Uiteindelijk super mooi maar qua history viel het ons wat tegen. Wellicht hebben we niet goed opgelet. De tocht over het eiland, zo'n drie uur lopen op 4000 meter was al vermoeiend genoeg dus wellicht heeft het daar aan gelegen. Trouwens als ik 4000 meter zeg dan moet je je dus voorstellen dat ergens bijna aan te top van de Mont Blanc een meer ligt ter grootte van het IJsselmeer (als het al niet groter is). En daar staan dan weer bergen omheen. Het geeft je een beetje een idee op wat voor hoogte we leven hier. Vandaag (Zondag) hebben we nog even het plaatselijke bedevaartsoord beklommen. Ze bouwen hier inderdaad alles op heuvels. Leuk om te zien. Met name omdat mensen speelgoed huizen kopen op de top en deze dan laten inzegenen. Wij stonden te kijken naar een familie die waarschijnlijk een nieuw huis had en dus op deze manier hun nieuwe huis zegende. Dat was niet helemaal te bedoeling dus moesten we als toeschouwers tekenen als getuigen. Niet te geloven je maakt wat mee.... Het kon nog vreemder want terwijl we richting de kerk liepen h zagen we een enorme rij met auto's bedekt onder de bloemen en andere versieringen. Wij kijken. Wat bleek: er komt een auto aan; auto wordt onder het bier/champagne gespoten; auto wordt gezegend door Priester; auto blij; mensen blij. Ok, maf dus maar leuk om te zien. Morgen vertrekken we om 9.00 uur naar Cusco in Peru. Daar zullen we de Duitsers (Daniel en Marsi) ontmoeten dus dat wordt vast gezellig. Hasta Luego amigo's!

Butch Cassidy, Hans Teeuwen en de Sundance kids op een grote zoutvlakte

En bij deze dan ons eerste blog vanuit Bolivia. In elk geval kunnen we stellen dat de eerste week nogal interessant was. Om maar eens met het begin te beginnen (klinkt logisch he). Vanuit Humauaca hebben we de bus genomen naar de grens. Een van de mooiste busritten die we ooit gehad hebben. Reizen door hoogvlaktes en enorme pieken is erg indrukwekkend. Tel daarbij op een heleboel "dorpjes" en je hebt veel te zien. Door de Lonely Planet waren we gewaarschuwd voor deze grensovergang. Het plaatsje zou niet leuk zijn, veel criminele medemensen en koud en winderig. Daarbij zou het eindeloos duren voordat we de grens konden passeren. Niets minder waar. Allereerst was Argentinië uitgaan een eitje. Geen rijen alleen een ongeïnteresseerde douane beambte die pas ontdooide toen hij zag dat we uit Nederland kwamen. We kregen keurig de groeten aan Maxima mee en konden richting Bolivia. Dat wil dus zeggen de brug overlopen en je melden bij het volgende hokje. Dit hokje was voorzien van vier Bolivianen die al sms-end de douane beambten moesten voorstellen. Kortom binnen 5 minuten en een paar formuliertjes verder waren we in Bolivia. Volgende doel: op zoek naar geld. Eerst onze Argentijnse peso’s omgewisseld zodat we in elk geval wat boliviano’s hadden en daarna op zoek naar de enige geldautomaat die het plaatsje rijk was. We hadden mazzel want het apparaat werkte ook nog eens. Met een gevoel alsof we zojuist de totale bank hadden leeg getrokken was de volgende etappe het busstation. Ook hier was de Lonely Planet (door ons en alle medereizigers trouwens aangeduid als "the Book", een bijbel maar dan anders...:)) duidelijk. Pas op voor zakkenrollers en drukte want iedereen wil wat van je. En inderdaad, naast de gebruikelijke paar "jouw moet ik even in de gaten houden types" kwamen er inderdaad een stuk of 10 Bolivianen op ons afgestormd om ons een bus ticket te verkopen. Nu zijn we dit wel gewend dus spelen we de kaart: wij zijn Nederlanders. Dit wil zeggen dat allereerst Maaike en ik rustig overleggen over de hoofden van de mensen heen. 1-0 voor Den Grootte Mensch (H. Teeuwen). Dit is echt grappig want zelfs Maaike is een kop groter dus we laten al dat "gedoe" even rustig onder ons blikveld plaatsvinden. Het systeem is dat we dan rustig het busstation inlopen en even "rustig" rondkijken wat voor ons het handigste is. Over het algemeen biedt iedereen het zelfde aan (ondertussen ook geleerd) dus gaan we altijd af op de meeste vriendelijk persoon die volgens ons het "verdiend" om ons een bus ticket te verkopen. Uiteraard zijn we tijdens dit hele proces omringt door de 10 verkopers die nog steeds ons wat willen verkopen. Uiteindelijk won de mevrouw met de meeste fantastische tekst in een Spaans land: Hey baby wanne buy ticket! Tegen zulke argumenten konden we niet op. Daarbij zou de bus een banos (wc) hebben dus dat was helemaal super. Op het moment van boeken sloten Maaike en ik al een weddenschap af of die er daadwerkelijk wel zou zijn. Omdat we beiden dachten van niet een niet erg spannende weddenschap maar toch het gaat om het idee. Uiteraard had de bus geen wc (stukje ervaring) dus waren we eigenlijk niet eens teleurgesteld. Na een prima busrit kwamen we dan uiteindelijk aan in Tupiza. Een leuke plek en een we hadden een prima hostel. De tweede dag besloten we (eigenlijk vooral Maaike!) dat er toch echt paard gereden moest worden. Nu vind ik de paardekrachten van mijn motor prima maar heb ik toch wat meer moeite met de originele 1 pk versie. Wij dus, samen met een aantal anderen, op naar de paarden. Uiteindelijk was de trip fantastisch. Het  landschap, waar oorspronkelijk Butch Cassidy en de Sundance kid hebben rondgereden, (voor mijn moeder: waren dat niet Paul Newman EN Robert Redford (om een of andere onbegrijpelijke reden twee jeugd idolen van mams) die in die film speelden?) werd  minuut na minuut indrukwekkender. We reden door een landschap waar John Wayne (een soort van hele oude cowboy voor de jongeren) jaloers op zou zijn. Daarbij bleek Maaike ook nog te kunnen paardrijden (ik niet dus heeeeeeeeeeel irritant) dus al met al een zeer geslaagde trip Na drie dagen in Tupiza een beetje aan de hoogte gewend te zijn geraakt besloten we samen met de Portugezen, die we ontmoet hadden in Humauca,een  4 daagse tour te maken over onder andere de zoutvlakte. De volgende ochtend vertrokken we dan ook in onze witte Lexus!!!!! Een soort van "ge-upgrade" Toyota Landcruiser. De eerste dag was het gewoon een afstand afleggen dus niet veel bijzonders. Behalve dan dat we door plotselinge sneeuw onze hele route moesten omgooien. De tweede dag zou ons geisers en “lagoons” brengen. Echter na 10 minuten ploeteren bleek al snel dat de sneeuw te hoog was om verder te gaan. Gevolg, we reden ondertussen met 3 groepen/3 auto's tegelijk, een aantal klagende reizigers met een enigszins aangebrande Italiaanse voorop. Ze wilden hun geld terug etc etc. Op een gegeven moment vroeg een van die meiden wat in er van vond. Als oudste (voelt niet heeeel goed:)) wilden ze graag mijn mening weten. Nu zijn Maaike en ik erg relaxed in dit soort gevallen dus mijn menig sloot niet erg aan bij de groep. Immers de beslissing om niet door te gaan was volkomen terecht en ze waren bezig om alternatieven te regelen. Ik (wij) vond(en) dus: gewoon even afwachten en het advies van de gidsen te volgen. Met name de Italiaanse "had wat moeite" met mijn mening dus ik moest zelf "vriendelijk" vragen of ze even haar mond wilde houden in plaats van  mij continu te onderbreken. Kortom Eric en de Italiaanse even geen vriendjes. 

Uiteindelijk bood de organisatie een voor ons (onze auto dus de Portugezen en wij) een prima alternatief. Meer cultuur (dorpjes en musea) en een extra onderdeel, een vulkaan, in het programma. We hebben wat plekken bezocht die bewoond zijn geweest door de bewoners voor de Inca's. De mensen waren zo’n 120 cm en zijn uiteindelijk “verdreven” door de Inca’s. Die waren namelijk een kop groter (zie wederom quote H. Teeuwen). Echt super interessant en veel meer over Bolivia te weten gekomen. De volgende dag (dag 3) bereikten we dan uiteindelijk de Salar de Uyuni (de zoutvlakte). Deze vlakte (9000 km2) is op zijn zachts gezegd indrukwekkend. Daarbij kwam dat er door sneeuw een laagje water van 2 cm op de gehele vlakte stond. Gevolg: een grote spiegel. Woorden schieten echt te kort om een en ander te beschrijven. Kijk maar naar de foto's en oordeel zelf. De laatste dag hebben we nog een vulkaan beklommen. Toch nog op een hoogte van 4500 meter gestaan en wederom fantastische foto's gemaakt. Daarna zijn we weer richting Uyuni gereden. Onderweg nog wat "funny pictures" gemaakt om uiteindelijk om 5 uur in de middag gesloopt in ons Hostel aan te komen. Vervelende bijkomstigheid was wel dat Maaike die nacht ziek werd zodat we vanochtend het beste hotel in dit stadje hebben opgezocht zodat we in elk geval een goede plek hebben om uit te zieken. Hopen dat ze snel weer beter wordt! Ondertussen hopen we dat de ORS gaat aanslaan dus weten de medereizigers en doctoren onder jullie wel welke kwaal bedwongen moet worden. De volgende etappe is naar La Paz. We houden jullie op de hoogte. Hasta Luego amigos

Afscheid van Argentinië......

De laatste dag in Argentinië dus maar eens een” afscheids blogje”. We hebben (vinden we zelf) een prima indruk gekregen van het land. Al is dat natuurlijk maar beperkt mogelijk in een land dat qua omvang zo’n beetje heel Europa is. Zeker de laatste dagen in Salta en Hamahuaca hebben hier aan bijgedragen. Vanuit BA hebben we vrolijk 21 uur in de bus gezeten. Geen probleem, eten prima en wijn na afloop (Geen whisky deze keer: SCHANDE!). Niet dat we daar veel van drinken maar het gaat om het idee he….. In Salta kom je in een compleet andere wereld terecht. Onderweg zie je het landschap veranderen van “a whole lot of noting” in “a whole lot of nothing” met lage bebossing. Dit gaat dan langzaam over in de uitlopers van de Andes. Salta ligt dan ook verscholen tussen de Andes en ligt daarom prachting. We hadden daar een prima Hostel, eigenlijk meer een bed en breakfast, en de relatieve rust van Salta vonden we dan ook heerlijk na de continue herrie in Buenos Aires. We hebben de eerste dag een beetje rondgekeken in het stadje. Dikke meevaller: veel koloniale gebouwen en een prima sfeertje. De tweede dag zijn we nog even met een kabelbaan (bouwjaar 1977 oid, oud maar ja 77 is een heeeeeeeeel goed jaar) naar de hoogste heuvel van de stad gegaan. Super uitzicht en mooie foto’s gemaakt. De dag erna hebben we eigenlijk niet veel gedaan. We hebben met name de dag gevuld met een “stukje” planning “doen” voor Bolivia. Kortom een “stukje travel management”. Het eerste besluit was dan ook om niet direct naar de grens te gaan maar een tussenstop te doen in Humahuaca. Goed besluit want het plaatsje is fantastisch. Het centrum is authentiek, de mensen worden steeds kleiner (we zijn weer reuzen aan het worden), het doet meer “Zuid Amerikaans” aan in vergelijking met het moderne Chili en het meer Europese (onderste gedeelte van) Argentinië en de uitzichten vanuit ons hostel zijn fenomenaal. Kortom een boel foto’s gemaakt en wat gelopen in de omgeving. Als je denkt waarom ik zo nodig een hoed op moet (zie foto’s): we leven hier op 3000 meter en de zon is hier dodelijk (net als een heuvel oplopen trouwens want bijna geen lucht). Overdag heerlijk en rond de 18-20 graden maar ’s nacht -7! Kortom een gebied van uitersten. Ondertussen hebben we onze eerste Lama (Eric) en een of andere inheemse plant (Maaike, nee geen coca bladeren!) gegeten dus we zijn ons als psychisch aan het voorbereiden op Bolivia. Morgenochtend nemen we de bus naar de grens dus de volgende update komt uit Bolivia. In de wetenschap dat we nog een dikke week of 6 hebben te gaan (het lijk wel een normale docenten vakantie dus  ) vanuit Argentinië: Hasta Luego amigos!

Tango, hondenpoep en een criminele medemens....

Waar waren we gebleven...Volgens mij was dat bij afgelopen vrijdag, de verjaardag van Carl... We zijn die avond flink op stap geweest en zo als een het een goede stapavond betaamt wakker geworden met een houten kop. Toch raar om te constateren dat het 's nachts om 3 uur bijna drukker op straat is dan overdag. Naar huis lopen was dan ook geen probleem. De zaterdag en zondag hebben we dan ook besteed aan ons "herstelproces". Lees: niets doen om te zorgen dat we de maandag weer enigszins scherp zouden zijn. Want Nederlanders als we zijn: we hebben betaald voor een cursus Spaans dus willen we er ook wat uit halen. De maandag hadden we geen les want het was een of andere feestdag in Argentinië: de dag van de vlag...In plaats van de les had onze school een "fieldtrip" gepland. We konden kiezen uit een aantal bestemmingen en wij kozen om de begraafplaats te bezoeken. Klinkt redelijk ziekelijk als je het zo leest maar de "cemetery" in Buenos Aires is een toeristische attractie om dat ene Eva Peron (voor de jongeren onder jullie: lijkt op Madonna/Evita maar dan anders) begraven ligt. Samen met een "profesora" die alleen Spaans sprak hebben we alles verkend. Erg leuk en goed voor je Spaans omdat je geen andere keuze hebt.... De dagen erna weer "gewoon" lessen gevolgd. Ondertussen was onze klas voor de helft verdubbeld. Kortom een extra student er bij. Leuk voor ons maar minder leuk voor de juf: de extra student was Casper en Nederlands dus zwaar voor haar.... De donderdag wilden we toch nog snel even wat regelen in de stad en op dat moment zijn ons 2 "rampen" overkomen. Vanaf dag 1 in Buenos Aires hebben we steeds gewaakt voor de grootste ellende die je in de stad kan overkomen: beroofd worden en in de hondenpoep staan. Deze donderdag waren we iets minder scherp. Op weg naar de supermarkt stonden we te wachten bij een stoplicht. De enige keer dat ik voor Maaike stond want normaal lopen we naast elkaar of ik achter Maaike zodat we zicht op de spullen hebben. (ja Maaike is iets vaker de pakezel dan ik..) Op een gegeven moment worden we gewaarschuwd door een Argentijn (moet je ook scherp op zijn kan een hulpje van zijn) dat we al een tijdje gevolgd werden. Wij kijken en inderdaad de tas van Maaike opengemaakt. Bijna ons kostbaarste bezit gestolen: een kaart van BA en veel belangrijker een WC rol!!!! We zijn/waren namenlijk wel zo slim om niets waardevols mee te nemen. Dat was ook de reden dat we minder scherp waren want de tas was leeg.. Je wordt dus weer even met de neus op de feiten gedrukt. Er zijn nou eenmaal veel zakkenrollers actief en het maakt ook niet uit of je toerist bent of Argentijn. Bijna iedereen met een rugzak in een drukke omgeving loopt dan ook met de rugzak op zijn buik. Op de terugweg ben ik nog eens vol in de hondepoep gaan staan dus al met al mooi shit (hele slechte woord grap...) De vrijdag hadden we weer een verjaardag. Deze keer was Paula, een van de Schotten jarig. We zijn met zijn allen uit eten geweest en tijdens het eten hebben we een fantastische tangoshow gezien. Tijdens de show moest iedereen mee dansen. Gelukkig zaten we al redelijk in de olie wat een en ander wat gemakkelijker maakte. Die nacht zijn we echter onze vrienden kwijtgeraakt. We moesten ons verplaatsen met meerder taxis omdat we met een grote groep waren. Doordat onze taxichaufeur niet wist waar we heen moesten kwamen we te laat bij de club aan waar we afgesproken hadden. En hij had nog een TomTom ook! We hebben buiten een tijd staan wachten maar de aanblik van honderden dronken pubers (deelnememers van de Pubcrawl) was iets te veel van het goede voor ons als 2 docenten in tijdelijke ruste. We zijn dus maar richting huis gegaan. De volgende ochtend hebben we ons klaar gemaakt voor ons busreisje van 21 uur. Vlak voordat we weggingen had Christina nog een verassing voor ons (en haar zelf): een copy van een handgeschreven brief van Maxima waarin ze een familie bedankt voor hun trouw cadeau. De betreffende familie waren weer kennissen van Christina. De brief was keurig ondertekend met de handtekening van Maxima EN Wim Lex. Gaaf dus. Maxima is sowieso "hot" hier. En zeker in combinatie met het tango nummer van hun bruiloft. Op dit moment zitten we in Salta een plaatsje in het hoge Noorden van Argentinië. Het kost je even wat tijd, 21 uur, maar dan heb je ook wat...Als je dit even omzet naar een Europese situatie dan is dat in een dag van Sunne (Zweden) naar Zuid Frankrijk rijden. Eitje dus......Hier blijven we een paar dagen en gaan dan langzaam door naar Bolivia. Enige nadeel: het wordt steeds kouder...Hasta Luego amigos!

Buenos Aires

Jullie geloven het waarschijnlijk niet maar we hebben het nogal druk. Dat wil zeggen; halve dagen naar school, reizen door de stad( stukje woon-werk verkeer) eten koken en continu Spaans praten. Vooral dat laatste is nogal vermoeiend maar wel de beste leerschool. Eerst weer even terug naar het begin. Afgelopen donderdag zijn we naar Neuqen gegaan, een stopover voordat we zouden doorreizen naar Buenos Aires. Daar zijn we twee dagen gebleven. Het was de bedoeling om samen met de eigenaar van het hostel dino's te gaan kijken. Ze hebben daar namelijk zowel de carnivoren en de herbivoren opgegraven. Dus wij op weg naar het museum, toch weer zo'n 90 km vanuit het stadje. Onderweg een uitgebreid gesprek in het Spaans gehad met de eigenaar. Geen probleem zolang het maar over voetbal en auto's gaat. Na drie kwartier een roadblock. Een stel indianen die (waarschijnlijk volkomen terecht, maar nu wel erg hinderlijk voor ons) aan het protesteren waren. Met het risico op deuken en stenen (en wellicht een verdwaalde pijl/speer???) besloot de eigenaar maar om, heel verstandig, niet door te rijden. Omrijden is ook geen optie aangezien er geen andere opties zijn:). Wij dus terug naar het hostel en daar gewacht op de bus naar Buenos Aires. Nadat we ongeveer 18 uur in de bus hadden gezeten (met warme en koude maaltijd, wijn en whiskey!!!!) waren we dan eindelijk in BA. Omdat we pas om 14.00 uur in ons appartement terecht konden zijn we eerst de stad maar even gaan verkennen. Ok, vergeet dat even maar want BA is enorm groot. Een wijk is ongeveer geheel Groningen... Om 14.00 uur meldden we ons braaf bij ons appartement waar we welkom werden geheten door senora Christina Carmen Petit. Zo gek als een deur, rond de 60 en (zo vonden we net uit) iets van een sociaal werker. Ze spreekt drie woorden Engels dus weer aan de bak in het Spaans. Wel leuk want ze ligt continu in een deuk als wij Spaans proberen en zij iets in het Engels wil zeggen. Met handen en voeten en veel lachen verstaan we elkaar prima. Afgelopen maandag begon dan de echte (vrijwillige)"ellende". Onze eerste schooldag. Als docent zag ik dat al voor me: lekker achter in de klas op msn, voetbalzone en nu.nl en af en toe doen alsof je oplet (dit moet iets van herkenning oproepen bij mijn collega's. Echter: no way Jose! De groep waar we samen mee les hebben bestaat uit ene Maaike Ghm en ene Eric M. Kortom privé les! Prima geregeld dus. We kunnen geen kant op! Daarbij is onze docente ook nog eens prima (dat wil zeggen als 2 docenten dat zeggen heeeeeeeeel goed) dus we leren veel. Het enige wennen is weer het vroeg opstaan. Vanmiddag gaan we samen met de Schotten, Paula en Graime zijn ook een taalcursus aan het doen in BA, weer een gedeelte stad verkennen. Vrijdag komt Carl, de Engelsman uit Puccon, ook aan in BA dus is de groep weer compleet. Eerste activiteit: de verjaardag van Carl vieren. We hebben dit maar op de vrijdagavond gepland aangezien we ondertussen wel weten hoe dit gaat aflopen.....Over BA kunnen we kort zijn. Deze stad leeft!!! Mooie gebouwen, veel vriendelijke mensen en continue drukte. Kortom we vermaken ons nog wel even....Hasta Luego amigos!

Een interessant weekje...

Daar zijn we weer. Hoog tijd voor een kleine update. En wat voor een. Een week met vulkanen, Schotten, bier en as..kortom een klein(?) overzicht van de laatste week. Jullie als trouwe kijkbuis (computer) kinderen hadden al begrepen dat we in Chili waren aangekomen. Deze keer een rustige vlucht. Na aankomst in Santiago zijn we samen met een ander Nederlands koppel incluis zoon samen naar de stad gereden. We waren ze ook al tegengekomen op Paaseiland dus het was weer even bijpraten. Tegen 22.00 uur waren we dan eindelijk in ons hostel: Het Eco hostel. Niet dat we nu in een keer heel groen aan het worden zijn, het was meer dat we dit hostel gekozen hadden omdat het El Chiepo was. Een prima plek trouwens om vanuit daar Santiago te bekijken. We hadden wisselende verhalen gehoord over Santiago. Veel verhalen over dat het niet leuk zo zijn, saai etc. Uiteindelijk was het minder erg dan gedacht. De stad ligt mooi aan de voet van de Andes alleen zie je dat dan weer niet door de hevige smog. We hebben onze dagen met name besteed met het bekijken van Santiago en het plannen (moet soms ook) van de rest van onze trip. Na drie nachten zijn we met de bus naar Pucon gereden. Dit is een plaatsje op ongeveer 12 uur rijden ten zuiden van Santiago. De bus was nogal een "experience". Het plaatje dat wij voor ons hadden van een gemiddelde Zuid-Amerikaanse bus was eentje met kippen aan boord, een dronken chauffeur, structurele airco (geen ramen dus) etc etc. In het echt viel dit nogal tegen. Dit begon al met de busterminal. Met onze ervaring uit Azië hoopten we op in elk geval op tenminste een wc die het zou doen...echter: De busterminal bleek meer voorzieningen te hebben dan Utrecht centraal! Dan de bus zelf: ook al zo'n ramp. Men neme plaats in de bus, men hebbe meer ruimte dan in de beste royal class bus die we ooit gehad hebben, een mannetje komt langs om een dekentje over ons heen te leggen, het mannetje sluit de gordijnen en 's ochtends kregen we nog een snack ook. Kortom "Bus heaven". Achteraf hoorden we trouwens van Chilenen dat we de verkeerde bus hadden, er was nog een met veel betere service...Wij vonden dit al fantastisch. In Pucon, een soort van ski resort met de Andes om je heen zijn we op zoek gegaan naar ons hostel El Refugio, een hostel met een Nederlandse eigenaar. Leek ons wel grappig. De eigenaar zat echter in Nederland dus die vlieger ging niet op. Echter de Belgische hostel manager (Vlaams) maakte het ook wel weer eenvoudig...grappig dus dat we gewoon in het Nederlands onze zaken konden regelen. In het hostel begon de ellende: Schotten, Ieren en Engelsen. Op een of andere rare manier klikt dat gewoon altijd en mede doordat iedereen zo'n beetje even oud was waren we als snel een "groep". Alcohol technisch gezien dodelijk. De insiders weten dat de eilandbewoners nogal doordrinken dus was het hard "werken" voor ons. In Pucon is er maar een activiteit die je moet doen en dat is het beklimmen van de (werkende!!!!) vulkaan. Toch zo'n 2800 meter... In een vlaag van verstandsverbijstering besloten we om als totale groep dat kreng te gaan beklimmen. Goed plan en gelukken zijn we ontzettend getraind.....NOT... De volgende ochtend om 7 uur stonden we klaar om daadwerkelijk omhoog te gaan. Samen met de Ieren (naam al weer kwijt) de Schotten (Paula en Graham, later meer over hun) en Carl ( de Engelsman) plus 2 gidsen omhoog. Na 5 uur klimmen (en vooral Eric enorm afgezien, leek wel een verkouden Lama, Maaike huppelde omhoog)bereikten we dan eindelijk te top. BIZAR. Een fantastisch uitzicht EN een enorme krater die daadwerkelijk actief was. Niet te bevatten. En dan moest het meest bizarre nog komen... Als je naar de foto's kijkt dan zie je een foto van van de vulkaan. Stel je voor dat we "gewoon" over de rand heen stapten en naar beneden zijn gesleed.. Een vulkaan naar beneden sleeen!!!!......Mijn enige echte slee ervaring was de heuvel bij Nienoord (bestaat die nog??). Dit was echt niet normaal. Een sleetochtje van 2800 meter naar beneden...kortom naar beneden was dan ook maar 2 uur.... De volgende dag hebben we dus weer nodig gehad om compleet te herstellen. Dit was zwaar met name omdat er van ons verwacht werd dat we weer keurig meegingen in het "eiland" ritme...dus drinken...ach ja ze hadden Heineken dus we hebben het weer overleeft. Na vier nachten hebben we afscheid genomen van ons hostel en zijn we samen met de Schotten (Paula en Graham) verder getrokken naar Argentinië. We wilden eerst zuidelijker gaan in Chili maar doordat daar een vulkaan is uitgebarsten (jullie hebben wellicht de beelden gezien) toch maar besloten direct over te steken naar Argentinië. Doel was San Martin de Los Andes...Dit werd een redelijk bizar tochtje. Wij dus met zijn vieren in de bus (niet zo luxe, wel koffie en chips). Na een uur rijden kwamen we aan op een gravelroad. Deze hebben we zo'n uur gevolgd. Dwars door mooie natuur maar verder helemaal niets...Het leek wel zo'n oude smokkelaars route. Na een uur opeens een moderne grensovergang: einde Chili. Wij uit de bus, stempels halen en weer in de bus. Na 10 minuten weer een moderne grensovergang: Argentinië. Wij weer de bus uit, stempels halen en weer de bus in. Ondertussen kwamen er wat auto's uit Argentinië aanzetten onder het stof (dachten wij). Raar maar verder geen aandacht aan besteed. Al verder rijdende werd het toch wel wat donker buiten. Niet echt regen bewolking maar meer heel grauw met bruin oranje achtige kleuren... vreemd....Nu een iets betere inspectie van de buitenwereld vonden we deze toch wel erg grijs...en het werd steeds grijzer.....Uiteindelijk leek het wel of we door een maanlandschap reden. Overal centimeters as.. VULKAAN AS! En dat terwijl we toch op zo'n 400 km van de uitbarsting zaten. De stadjes waar we doorheen reden leken we spooksteden. Alles donker en niets open. Het was uiteraard siësta maar met al dat as leek het net alsof alles uitgestorven was. Uiteindelijk kwamen we aan in San Martin. Ook hier alles onder het as. Mensen liepen rond met mondkapjes dus het stadje leek niet heel uitnodigend... Wij opzoek naar ons hotel. Dit bleek gelukkig vlakbij en naar een liter Heineken (tja de Schotten he..) leek alles al wat minder erg. Vannacht heeft het flink geregend en nu begint het stadje weer een beetje in normale doen te komen. Al met al dus een bizar weekje... We blijven hier dus een paar dagen en vertrekken dan in etappes naar Buenos Aires waar we zondag hopen aan te komen. Maandag starten we dan met onze cursus Spaans. Dus terug naar de schoolbanken. Kijken of de docenten hier pedagogisch een beetje onderlegd zijn......voor eerst: Hasta Luego

Beelden en paaseieren

Jullie dachten natuurlijk al: wel foto's maar nog geen verhaal? Dus bij deze. Vanuit Tahiti hebben we een prima vlucht gehad naar Paaseiland. De naam van dit eiland is door een Nederlander (Roggeveen?)aan het eiland gegeven die daar op Pasen aankwam. De eigenlijke naam is Rapa Nui.Daar aangekomen werden we opgewacht door de eigenaars van ons onderkomen. Dit keer wel beiden een bloemenkrans gekregen! Erg leuk. Dus wij in de pickup voor de lange tocht naar de “Pacific Cabins” (met dank aan Sandra en Jasper geboekt). Na 3! minuten waren we ter plaatse. Super plek. Veel ruimte en een eigen keuken. Samen met een Chileens stel woonden we in de tuin van deze mensen. Nadat we alle spullen hadden opgeborgen zijn we direct het "centrum" in gegaan. Stel je de grootte voor van Midsland op 't Ailand dan heb je het wel gehad. Nadat we wat info hebben gehaald bij de” tourist information” zijn we eerst maar wat gaan slapen omdat we de nacht ervoor amper wat uurtjes hadden kunnen maken. De volgende ochtend hebben we een auto gehuurd en zijn we het eiland rondgereden. Ok….in een woord: fantastisch, bizar, anders (iets meer dan een). Het feit dat je op een van de meest afgelegen eilanden ter wereld bent met een geschiedenis die nog niet geheel duidelijk is maakt het toch wel heel speciaal. Wellicht hebben jullie de foto's al gezien maar een en ander heeft echt indruk op ons gemaakt. Als je een tijdje hebt gereden kom je dan ook bijna niemand meer tegen. Je rijdt dan in je 4x4 over gravel roads en verder is er niemand. Alleen wat wilde! paarden en beelden (ook wild!). Na een dag rijden zijn we redelijk moe weer terug naar ons onderkomen gegaan. De volgende dag hebben we het dorpje wat uitgebreider bekeken. Uiteraard een terrasje gepakt met uitzicht op zee en beelden! dus het was weer afzien. Daarna nog wat souvenirs gekocht. Die avond waren we uitgenodigd voor een BBQ bij de familie. De man des huizes was aan het duiken geweest en had een aantal vissen meegenomen. Gewoon met kop en staart op de BBQ en klaar is Kees. Onze Chileense buurman vond dat blijkbaar niet genoeg want die had nog een half varken meegenomen. Kortom 2 zijkanten van een varken: spareribs! (tot redelijk afgrijzen van Maaike). Lekker!!!! Top avond gehad. De volgende ochtend zijn we weer keurig naar het vliegveld gereden. Dit enorme complex (nog kleiner dan Eelde) was wederom 3 hele minuten rijden. Bij ons afscheid nog een ketting gekregen als afscheid. Kortom Paas eiland was fantastisch!!! Op dit moment zitten we in Santiago in Chili....ook leuk...:)

Eric en Maaike en de grote teletijd machine

We zijn inderdaad aan het tijdreizen geweest. Raar, je vertrekt op zondag en komt zaterdag aan. Ergens midden in de Pacific ligt een lijn (geen echte voor de blondjes) en zodra je daar dus overheen vliegt ben je weer terug bij af. Voor de mensen die zich nu ongerust maken; je merkt er niets van…. Je moet alleen wel scherp zijn met het boeken van bijvoorbeeld onderdak. A) omdat je de datum van boeking goed moet hebben maar zeker ook b) je kunt niet op de laatste dag boeken omdat je in het computer systeem niet in het verleden kunt boeken. Gelukkig hebben we (vooral Maaike) goed opgelet dus alles prima. Over de vlucht kunnen we kort zijn: volkomen k voor iemand die niet van vliegen houdt. (Eric dus) Verschrikkelijk veel turbulentie inclusief luchtzakken etc. Stewardessen die op de grond gingen zitten omdat ze anders zelf vielen…kortom doffe ellende….Veilig aangekomen op Tahiti (Faa) International Airport (een soort Eelde maar dan anders) werden we verwelkomd door drie mannetjes die ukelele speelden. Gaaf om te zien. De gehele terminal is buiten, want subtropisch, dus alleen met een klein dakje boven je hoofd richting de douane. Eerste stop; de mevrouw die iedereen een bloem geeft. Dat doen ze zelfs op Eelde niet… Nadat we de douane gepasseerd waren zijn we direct naar ons Airport motel gelopen. Even de heuvel op en jawel we konden slapen. De volgende ochtend zijn we met de taxi (enorm duur want zondag en geen ander vervoer mogelijk) naar de ferry terminal gegaan. Daar hebben we de boot naar Moorea genomen. Een klein tropisch paradijs (zie voor nadere toelichting ook: Perhentian en Tioman, Maleisie). Ook op Moorea waren we weer de klos dus weer een taxi. Deze keer gereden door bejaarde vrouw die in schoolboek Engels ons alles heeft verteld over het eiland. Briljant! De komende drie nachten hadden we geboekt in een klein “resort”. Dit bleek redelijk fantastisch te zijn. Uitzicht op zee, uitzicht op de tuin en een heerlijk temperatuurtje. Kortom afzien. Bij aankomst zei de eigenaar al dat hij om 5 uur de “die kleine fischen” ging voeren, haaien dus. (voor dat je denkt: Duits op Moorea? Eigenaar komt uit de Elzas en Duits is nu eenmaal iets makkelijker voor ons dan Frans). Het was nog geen 5 uur dus wij lekker zwemmen. Om 5 uur bleken de kleine visjes echter haaien van 2,5 tot 3 meter te zijn. Met terugwerkende kracht spontane “Jaws stress” dus. Volgens de eigenaar waren ze niet gevaarlijk maar er waren wel verassend veel kamers vrij in het resort… De volgende ochtend hebben we eigenlijk niets gedaan. Beetje fietsen, zwemmen (toch anders nu..) en kanoën. Onze laatste volledige dag hebben we met een scooter (een echte Gilera, dus als Johnny en Anita, en ja we zijn nog blond ook) het eiland rond gereden. Erg leuk en nog een paar verschrikkelijk dure resorts gezien. Daarnaast hebben we nog flink wijn lopen drinken (Elzas, Brute) met de eigenaar (Maurice) en een Frans gezin dat werkt als docent op Tahiti. Nadat we weer terug waren op Tahiti hebben we dan ook met hun gegeten, ze hadden ons speciaal uitgenodigd. Super!!!! Verschrikkelijk leuke mensen, veel gereisd en erg gastvrij. Daarbij hadden ze (Christophe, Catherine en Maria) lokale gerechten gemaakt die echt heel lekker waren. Leuk dat we in het Frans, Engels en met een woordenboek toch zo verhalen kunnen uitwisselen. Nadat we adressen hebben uitgewisseld (zodat we de hagelslag kunnen opsturen!) werden we weer naar het vliegveld gebracht. Op naar het meest afgelegen bewoonde eiland ter wereld. Een soort Vlieland maar dan iets verder weg: Paaseiland!

Back from outher space.....

Het is inderdaad even een overgang. Na 4 weken lang geleefd te hebben in ons Spacesship Laika zitten we op dit moment weer in de luxe van een hotel. Allereerst een kleine terugblik op de afgelopen week. Nadat we het Abel Tasman park hebben verlaten zijn we met de boot terug naar het Noorder Eiland gegaan. Deze keer een rustig overtochtje waarbij we door een paar dolfijnen werden uitgezwaaid. Kortom die beesten kunnen we dus ook weer afvinken van ons: we hebben lekker alles gezien maar er niet voor betaald lijstje. Nadat we overnacht hadden op de top 10 camping in Wellington zijn we via Napier (stad in 1930 compleet verwoest door een aardbeving en compleet in Art Deco herbouwd) naar Rotorua gegaan. Deze stad is beroemd om zijn thermale activiteiten. Daar zijn we twee dagen geweest. Op de weg naar Rotorua hadden we al kennis gemaakt met warme "stroompjes". Onze eerste stop was dan ook "Kerosine Creek" Het woord zegt het al zullen we maar zeggen... Toch vreemd om in een hete beek te springen... Aangekomen in Roterua (het stinkt er naar rotte eieren...zwavel?) hebben daar een park bezocht waar de geisers continu stoom blazen. Bizar om modder te zien bubbelen en stoom metershoog te lucht in te zien spuiten.In het geiserpark hebben ook nog een complete spoedcursus Maouri gehad. Dus inclusief de Haka (oorlogsdans; doen de All Blacks ook voor elke wedstrijd). Na Roterua zijn we doorgereden naar Coromandel. Hoogtepunt hier was de privé camping die we hadden inclusief privé tv kamer met houtkachel. De volgende dag zijn we doorgereden naar "hotwater beach". Dit was echt raar. Men neme een schep, men graven een gat op het strand (trouwens er waren ook Duitsers maar hun gat was echt bagger....zouden ze het verleerd zijn ??:)) en men gaan in het gat zitten. En dan borrelt er dus water van ongeveer 60 graden omhoog...Echt heel raar. Je ziet dus terwijl je op het strand loopt het water omhoogkomen. Kortom gaaf. We zijn daarna doorgereden naar Wahi Beach waar we een camping hadden met een zwembad en hottub. Irritant dat we het hele zwembad soms moesten delen met 4 andere gasten..:) Kortom die camping was ook zo'n beetje uitgestorven. Vandaag hebben we met pijn in het hart Laika bij haar baas achter gelaten. Ons Toyotatje heeft nu 332000 km op haar teller staan en zal de rest van haar leven door het leven gaan als Rocket (een B merk van Spacesship. Op dit moment zitten we in een **** hotel in Auckland. De hotelbusiness loopt niet heel denderend hier en de prijsverschillen met de hostels zijn zo klein dat je voor een paar dollartjes meer super de luxe zit. Morgen is het dus in luxe uitrusten en dan vliegen we op zondag richting Tahiti en Paaseiland. De accommodaties zijn geboekt (dank Sandra en Jasper voor tip onderdak Paaseiland; jullie krijgen de groeten van de eigenaar) dus op naar de eilanden. Later meer over dit tijdreizen....

Op ontdekkingstocht met Abel Tasman

Ok een beetje laat maar aangezien we met onze dongel geen bereik hadden was een eerdere update niet mogelijk. Bij deze dus. In het laatste blog schreef ik al dat we een tour zouden maken door Milford Sound. Dat hebben we dan ook gedaan. Een strakblauwe lucht en een schitterende route naar het fjord zelf maakten dat zelfs het betalen mee viel. We krijgen dan ook als echte Nederlanders korting zodat we al met al voor veel minder geld op een boot zaten met slechts 10 anderen. Leuk om door het fjord naar de Tasman zee te varen en weer terug. Onderweg nog wat zeehonden gezien en de boot drukte zijn boeg nog even in een waterval om het feest compleet te maken. Kortom prima dag. De dag er na zijn we doorgereden naar Queenstown. Je denkt dan direct aan een grotere stad. We hebben ondertussen geleerd dat je dan moet meer moet denken aan een groot formaat dorp. Wel weer een mooi dorp ingeklemd tussen de bergen. We hebben hier wat kleine dorpjes in de omgeving bekeken waar onder andere de filmlocaties van de Lord of the Rings waren. De dag erna zijn we doorgereden naar Wanaka. Een soort klein Queenstown. Hier zijn we 2 dagen gebleven. Het weer was echt shit en de aanwezigheid van 2 gratis hottubs en een houtkachel was voor ons meer dan genoeg reden om een rustdag in te lassen. De volgende etappe was richting Frans Josef waar we Daniel en Marsi weer zouden ontmoeten. Nadat we ze al ontmoet hadden op de Perhentien en in Australië hebben we de traditie maar doorgezet. Op weg naar Frans Jozef nog even gestopt bij de eerste bungy jump plek ter wereld en tig Aziaten naar beneden zien donderen. In Franz Josef aangekomen hebben we eerst maar weer eens een rondje was gedaan terwijl we aan het wachten waren op onze Duitse vrienden. 2 uur later waren ze er (in een enorme camper) en hebben we drie dagen met elkaar opgetrokken. We hebben de 2 gletsjers bekeken, Fox en Frans Jozef, en deze niet verder beklommen. Het weer was niet goed en om dan een vermogen te gaan betalen…dus niet…..Meest spannende activiteit: de sirene die afging om 2 uur snachts. Je ligt dus dan in je Spaceship (met tent) en dan hoor je in een keer een tering herrie. Eerste reactie: een autoalarm terwijl je nog half slaapt. Echter dit was veel harder. Tweede reactie: sluit ramen en deuren en zet een tv aan (een stukje hersenspoeling van de Nederlandse overheid). Ok een probleem dus: a) we hebben een tent aanbouw, b) onze dvdspeler ontvangt geen tv, kortom niet echt “rampproof”. Dan ga je nadenken: in een land dat om de haverklap aardbevingen en overstromingen heeft is een sirene niet grappig. Na 10 minuten ging dat ding uit. Wij toch maar gaan slapen. De volgende ochtend hoorden we dat dat het alarm is om de vrijwillige brandweer op te roepen. Kort samengevat: een paar duizend man zijn wakker omdat een stuk 0f 10 brandweermannen ter plaatse moeten zijn. Zeker nooit gehoord van pieper/telefoon (of Twitter natuurlijk Hans S te H). Na drie dagen hebben we koers gezet naar het Abel Tasman National park. Onderweg nog even kennisgemaakt met de leukste verkeerswaarschuwing tot nu toe: Don’t count sheep when you’re driving. Op weg daar naar toe nog wel even een overnachting gehad in Westport omdat anders de route te lang zou worden. De afgelopen dagen dus het Abel Tasman park bekeken. Erg mooi. Gisteren uiteraard ook nog langs geweest bij het Abel Tasman monument. Als ex inwoner van de gemeente Grootegast, Niekerk is daar een onderdeel van (je weet wel van die beroemde dichtregel; Niekerk, Oldekerk en Faan ontvangen u spontaan), moet je daar dus geweest zijn. En inderdaad erg wordt keurig op het door Juliana/Beatrix aangeboden monument aangegeven dat Abel Tasman geboren is te Lutjegast, een “ village” (beetje veel eer als je het mij vraagt) near Groningen. Hij was dan ook de eerste die Nova Zealandia ontdekte……en het dus niet claimde….zucht… Vanochtend zijn we doorgereden naar Picton. Hier zijn we dan ook op dit moment. Na de regen van gisteren is het nu 20 graden en strakblauw. Het zal ook tijd worden zeg. Door alle vallende blaadjes en herfstkleuren kregen we al bijna een herfstgevoel…..Morgen nemen we dan ook de boot terug naar het Noorder eiland. Kortom later meer.

ps: To Christine and Stephen; if you read this (well done!) can you sent us your mail address?

Het leven als astronaut....

Zoals jullie uit de titel kunnen opmaken zijn we tegenwoordig astronauten. En dat met mijn vliegangst. We zijn namelijk al een week in het bezit van Laika. Laika is een Toyota met 322000 km op de teller die voorzien is van knaloranje stickers. Kortom we vallen op. Laika mag zich zelf dan ook een Spaceship noemen. Andere specificaties: automaat (wat een ramp in de bergen!.....maar heerlijk op lange vlakkere stukken), slaapgelegenheid, tent voor 30% extra ruimte, een dvd speler en als klap op de vuurpijl onderweg de toegang tot Spacestations waar je DVD’s kunt wisselen. Kortom we vliegen al een week met lichtsnelheid (en dus niet in de bergen!) over de wegen in Nieuw Zeeland. Vanaf Auckland, waar we Laika hebben opgehaald) zijn we direct doorgereden naar het eerste Nationale Park op het Noorder Eiland. Dit is een park waar een aantal vulkanen liggen. Nu is de aanwezigheid van vulkanen niet zo heel bijzonder hier, Auckland is gebouwd op een stuk of 15 van die krengen, maar deze is wel speciaal omdat deze dienst heeft gedaan als Mount Doom in die Hobbit film. Op dit moment nog slapend maar in ’95 nog uitgebarsten. Je vindt dus ook overal sirenes en verzamelplekken voor het geval dat. We hebben daar een korte wandeling gedaan en zijn daarna doorgereden naar Wellington de hoofdstad van Kiwiland. Wellington hebben we niet verder verkend (wellicht op de terugweg) maar zijn de volgende ochtend direct op de veerboot naar het Zuider Eiland gestapt. De tocht begon leuk. We waren nog niet eens weg of de mededeling kwam dat ze gestopt waren met het laden van het schip (wij waren er al op…) omdat het te ruig in de Cook Straith was. Om een beeld te geven; hier komen de Pacific en de Tasman zee bij elkaar, zeggen hallo tegen elkaar en als beloning een hele hoog golven. Daarbij waaide het ook nog dus al met al reden om niet te gaan. Na overleg (denk ik want ik ben er niet bij geweest) besloten ze toch om te gaan varen. Leuk dat je van te voren al weet dat het ruig gaat worden. Ook leuk dat ze dat nog even benadrukken doordat a) ieder crewlid je verteld dat je niet voorin de boot moet gaan zitten en b) een automatisch bandje die je om de 20 minuten alle veiligheidsvoorschriften verteld. Inclusies de spuugzakken en het vastbinden van je kinderen….of zoiets. Een ouder had blijkbaar niet geluisterd want even later kwam de mededeling: We have a problem..(stress momentje) we are missing a child (stress momentje voorbij want geen kinderen). Kind binnen 10 minuten weer gevonden dus probleem opgelost. Dit alles speelde zich af binnen het eerste uur van de overtocht. Dit stuk is nog gewoon in de haven/baai dus nog geen drukte. Toen het rechte stuk over de Cook Straight. Inderdaad erg veel golven maar al met al viel het reuze mee. Of we krijgen zeebenen (zelfs Maaike) of het viel inderdaad mee. Trouwens als Nederlander krijg je wel een beetje plaatsvervangende schaamte als je alle info borden op het (trouwens Rotterdamse) schip leest. Ene Abel Tasman (uit Lutjegast, maar dat weten wij dan weer en zij hier niet) is wel een sukkel geweest zeg. Hij kwam hier als eerste (wat een held) dacht dat het een of andere inham was, ging niet aan land heeft het niet geclaimd en is doorgevaren. En dat nadat hij in Tasmanië ook al zoiets had gedaan….dus niet even doorzetten naar Australie. Cook was iets slimmer…jammer want anders was wellicht Nieuw Zeeland een kolonie van ons geweest????? Zou leuk zijn geweest want het is hier verschrikkelijk mooi. Het laatste uur van de overtocht vaar je door de inhammen van het Zuidereiland. Toch even iets anders dan de boot naar Skielge (’t ailand) en het eiland zelf. Aangekomen in Picton zijn we direct doorgereden naar Kaikoura. Hier doen ze de hele dag niets anders dan met boten de zee opgaan om walvissen te spotten. Wij vonden 165 dollar voor een walvis vin toch iets teveel van het goede. Daarbij was het echt klotenweer dus had het voor ons niet veel zin om de zee op te gaan. Ok je kon dan ook dolfijnen zien (maar reeds gezien in Australië toen we ze op een campingplaats elke dag op 4 meter voorbij zagen zwemmen), zeehonden (ook te zien op de boot naar ’t ailand) en zee leeuwen (ok alleen in Emmen gespot) maar al met al dus voor ons te duur. We lijken we Nederlanders…. We zijn dus de volgende dag doorgereden, langs Christchurch (als toerist voelt het niet goed om daar vakantie te vieren terwijl ze daar alles weer op een rijtje proberen te krijgen), naar Dunedin. Dit een vrij grote plaats onder aan de oostkust waar ze pinguïns, albatrossen, zee honden/leeuwen (dus allebei!) hebben. Maaike moest hier dus heen (die wil elke dierentuin al in dus als ze ook nog eens in het wild te zien zijn…). Kortom wij op de camping aldaar maar eens gekeken waar we heen moesten. De volgende ochtend via een schitterende route naar het uiteinde van de baai gereden. Verschrikkelijk mooi! Daar uiteraard weer allemaal info centra en tours die je kunt boeken om de meest fantastische dingen te zien. Nederlanders als we zijn, zijn we dus doorgereden naar een min of meer verlaten strand waar we a) tussen de zeeleeuwen liepen (Emmen; beat that!), Albatrossen hebben gezien (gratis) en als finale afsluiting nog twee pinguïns uit de zee hebben zien wandelen.. (tot dat een stel japanners ze er weer injoegen door met een enorme telelens in de weg te gaan staan en tja wat zou jij doen als pinguïn…). Dezelfde avond kennis gemaakt met Steven en Christien. Twee Kiwis waarvan Christien op haar vijfde uit Nederland is geëmigreerd naar Nieuw Zeeland. Was erg gezellig….(kon ze nog keurig uitspreken)…en samen een fles (Nieuw Zeelandse) wijn soldaat gemaakt. De ochtend erna nog gesproken met een mevrouw uit Christchurch die vertelde hoe het was om tijdens de aardbeving in het centrum van de stad te zijn. Erg heftig maar men probeert alles weer op de rit te krijgen hoewel dat lastig is omdat er nog steeds heftige naschokken zijn. Vooral de angst voor weer zo’n heftige beving maakt dat men nu langzaam begint te twijfelen of de stad daar wel moet blijven dan wel dat mensen willen gaan verhuizen. Toch zijn ze hier wel wat gewend (even los van de laatste beving uiteraard) men reageert verschrikkelijk laconiek op het feit dat het halve land gebouwd is op vulkanen. Wij zouden nooit op zo’n ding willen wonen. Als je dan echter uitlegt dat een groot deel van Nederland beneden de zeespiegel ligt denken ze oprecht dat wij levensmoe zijn om maar aan te geven dat eea nogal betrekkelijk is. De volgende ochtend (vandaag dus) zijn we doorgereden naar Te Anau. Dit is de toegangspoort naar Milford Sounds. Dit gebied bestaat uit enorme fjorden (ook gebruikt voor de film over Frodo en co) en schijnt erg mooi te zijn. Morgen gaan we dan ook echt met een cruise een en ander verkennen. Hier ontkomen we niet aan een betaalde tour……….balen zeg……later meer.

Auckland en een klein beetje Sydney....

Of als je de titel snel leest: Auckland is een beetje Sydney in het klein. Maar eerst even terug naar Sydney. Voordat we afgelopen woensdag vertrokken hebben we nog een kleine tour gedaan. Een kleine rondje op advies van de locals. Dus allereerst gestart met een treinrit van ons hostel naar de circulair quay (nog steeds niets bijzonders dat doet iedere toerist) Daarna de ferry gepakt naar een schiereiland. Vanaf die plek geweldige uitzichten op Sydney. Vanaf daar de bus genomen naar de beroemde Bondi Beach. We waren daar 5 jaar geleden al geweest maar toen was het winter en uitgestorven dus wilden we het wel eens in de drukte zien. Daarbij kijken we regelmatig naar Bondi rescue op tv dus wilden we de mannen ook wel eens in het echt zien. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, als jullie die serie wel eens gezien hebben, maar wij verbaasden ons in Nederland vaak over het feit dat mensen soms echt verschrikkelijk stom kunnen zijn op zo'n strand. We zeiden dan vaak tegen elkaar: dit moet geknipt zijn, dit kan niet waar zijn. Nou helaas het is waar. Een klein voorbeeld. Aan een kant van Bondi staan enorme borden met " strong current" Oftewel sterke en gevaarlijke stroming. Als je dan naar het water kijkt (dit doe je al automatische als je richting water loopt tenzij je blind bent) dan zie je alleen maar surfers. Kortom je hebt al 2 hints gehad dat zwemmen niet handig is. Om het nog makkelijker te maken zijn er bepaalde gebieden afgezet met vlaggen waar je tussen kunt zwemmen (tip 3). Daar staan dan ook de (inmiddels beroemde) strandwachten druk te doen. (met het op de foto gaan met chinese/japanse meisjes). Kortom je hebt als zwemmer al 4 tips gehad. Situatie: man en vrouw kijken naar water. Zie tip 1!Het zijn Indiers, voor het verhaal even handig want weet dat aziaten moeilijk kunnen zwemmen door lichaamsbouw (info van Maaike want ex zwemlerares van buitenlandse studenten. Man denkt, ik ga zwemmen en loopt water in midden op de plek waar 2 stromingen samen komen. Dus tip 1,2,3 en 4 zijn niet aangekomen. Man wil gaan zwemmen maar op het moment dat hij een poging doet komen onze stoere mannen er aan en melden in net Australisch: Yo mate, you don't wanne swim there, yeah you overthere in the yellow! Na een aantal pogingen snapt man het en loopt uit het water. 1-0 voor de lifequards en ze rijden terug naar de toren. Je denkt nu eind goed al goed. Helaas. Vrouw van man, ze heeft echt alles meegekregen, denkt: laat ik maar gaan zwemmen!!! Wij staan met afgrijzen te kijken want laten we het zo zeggen: het is geen zeemeermin :)!!!. Vrouw loopt water in en jawel binnen 5 minuten kopje onder in de stroming. Een surfer rent er in en begint te zwaaien en vanaf links komen onze helden weer aangesscheurd. Een springt er uit pakt een board (die kerel is echt snel!!!) en hij redt de vrouw. Vrouw loopt uit water zegt geen woord tegen lifequard en loopt terug naar man die geen poot uitgestoken heeft (mocht niet van de lifequard?????!!!!!) en vervolgen hun weg. Wij staan echt volkomen sprakeloos te kijken. Dit moet in scene gezet zijn. Maar naar een half uur wachten nog steeds geen Australische Ralf Inbar (wie kent hem nog). Kortom leuk entertainment omdat het goed afgelopen was. Daarna met de bus richting Kingscross. Daar hebben we Una's opgezocht. Dit was het eetcafe waar Steef en Lous een tijd gewerkt hebben. We hebben er niet gegeten want nog wat vroeg dus doorgelopen naar Darling Harbour. Gewoon omdat het een leuke plek is. Daarna weer terug naar het hostel. De volgende ochtend met de taxi naar het vliegveld waarna we na een rustige vlucht (incluis de gebruikelijke stress bij Eric) weer veilig zijn geland in Auckland. Daar werden we opgepikt door een Duiter uit Oldenburg die al 15 jaar in Nieuw Zeeland woonde en tegenwoordig toeristen van en naar het vliegtuig brengt. Na een lange rit (wat Amerikaanse meisjes waren nogal naief en dachten ergens heen te gaan want niet echt handig was in de tijd en plaats) en veel info door de Duitser zijn we naar ons hostel gebracht. Na wat nagepraat te hebben met de Duitser over de Amerikaanse meisjes zei de Duitser vrij treffend: normaal vragen ze me ook vaak hoe lang het rijden is van Auckland naar Sydney dus ik ben wat gewend. Wij vonden echter dat onze Duitser verschrikkelijk netjes was geweest door de dames niet achter te laten in een donkere buurt maar ze echter veilig ergens heen wilde brengen. De dames in kwestie hebben dat niet zo door gehad en deden of eea de gewoonste zaak van de wereld was. Aangekomen bij ons hostel bleek deze een dubbele boeking te hebben. Geen probleem want de eigenaar had nog 2 hostels dus werden we in zijn Mercedes naar een ander hotel gebracht. Je merkt dat je veel makkelijker wordt want wij vonden alles best. Het andere hostel is prima en we blijven hier vanacht nog. Vandaag even Auckland (een deel) bekeken. Men zegt Sydney in het klein maar daar doe je de Aussies tekort mee. Het is een charmante stad die twee oceanen met elkaar verbind. Het zijn de mensen hier die de stad een meer vriendelijke dan echt spannende uitstraling geven maar dat is natuurlijk prima. Morgen pikken we ons Spaceship op en gaan we de rest van het land maar eens verkennen.

en de cirkel is weer rond...terug in Sydney

Na Melbourne zijn we een aantal dagen in Bright gebleven. Daar hebben we me Daniel en Marsi nog een paar dagen doorgebracht. Leuk dat ze er waren want van het weer moesten we het niet hebben. We hebben twee complete regen dagen gehad. Echter wel weer veel lol (en gitaar les) gehad. Na 2 dagen moesten zij richting Melbourne en zijn wij doorgereden in de richting van de Blue Mountains. Over dat stuk hebben we 2 dagen gedaan zodat we uiteindelijk nog drie dagen overhadden voordat we vandaag onze Chubby weer moesten inleveren. De afgelopen dagen in de Blue Mountains wat wezen shoppen (een regendag) en gisteren een behoorlijk end gelopen. Klifje af en Klif weer op en dat ongeveer 4 uur lang. Wel super weer en een mooie tocht. ' s avond in de kou maar weer een potje gekookt want de afgelopen dagen waren we uit eten geweest. 1 keer Maleisisch en 1 x Indiaas. Je gaat het eten toch missen he... Vandaag dus terug gereden nadat we eerst de camper weer brandschoon hadden gemaakt. Ondanks onze pogingen om tol wegen te ontlopen is dat vandaag niet gelukt. Wat hier dus irritant is is dat je dan nergens kunt betalen. Je moet of vooraf (we hadden dit niet bedacht dus uiteraard niet gedaan) of achteraf via telefoon/internet eea regelen. Een heel gedoe. De manager van het hostel hier adviseerde om maar langs het kantoor van de plaatselijke "tol regelaars" te gaan maar nadat we een half uur hadden gewacht kwam een enorme ambtenaar ons vertellen dat achteraf betalen niet mogelijk was en dat we maar op rekening moesten wachten. En dat terwijl over al met koeienletters wordt aangegeven dat dit wel mogelijk is. Kortom wij dus helemaal klaar met dat figuur. Uiteindelijk online een account aangemaakt en straks maar weer eens bellen alles zo goed is. Je kunt ook gewoon een tolpoortje neerzetten denk je dan....Het goede nieuws is wel dat het nu weer lekker weer is en morgen ook. Kortom morgen nog maar even Sydney in en dan vliegen we woensdag naar Auckland. Het gaat dan echt koud worden.....Kortom na woensdag meer.

The road to Melbourne.... (en een stukje scholing)

Klink heel wat zo'n titel. Alsof het om het nieuwe bid voor de OC gaat. Veel (minder) belangrijker; onze afgelopen dagen vanaf de "koala camping" richting Melbourne. De afgelopen dagen hebben we eerst de Great Ocean Road (GOR) afgereden. Hoogtepunten: De twaalf apostelen (niet allemaal meer in leven) en fantastische rotsformaties. Het weer was goed dus gewoon weer in de korte broek. Bij het einde van de GOR hebben we overnacht in Warnambool. Niet veel bijzonders anders dat ik naar de kapper ben geweest en de kapster (op aanraden van Maaike!!!!) het very short heeft geknipt. Voordeel: ik hoef er niets meer aan te doen, nadeel: tja model?????. De volgende dag zijn we richting Portland gereden. Eerst even onze linker achterband opgepompt want deze was toch wel erg leeg. In Portland (havenstad veel industrie) hebben we een zeehonden kolonie bezocht. Lenie eat your hart out! Meer dan 600 stuks. Das toch iets meer dan als je de boot naar 't Ailand/Vlieland neemt. Daarbij gaven ze ook nog een show weg (soort van Harderwijk maar dan zonder de trainers) dus prima uitje. De walvissen gemist want in het verkeerde seizoen helaas. Na Portland zijn we langzaam richting Melbourne getrokken. We hebben overnacht op een camping waar de MC Donalds in de buurt het hoogtepunt was. Niet interessant dus. Daarna afgelopen vrijdag in Melbourne aangekomen. Omdat het hier (en bij jullie ook neem ik toch aan) bijna Pasen is hebben alle "Aussies die toevallig een camping hebben of er een managen" besloten om de prijzen structureel te verhogen. De avond ervoor waren we nog blij geweest met het veranderen van de aus dollar koers ten gunste van ons, dat voordeel werd weer te niet gedaan. Die vrijdag direct maar even Melbourne in. Op zich leuke stad maar wel zo'n stad waar je de tijd voor moet nemen anders zie je niet de schoonheid ervan. Dit dan maar gisteren (zaterdag) gedaan. Als docent Sportmanagement moet je wel de verplichte sportronde doen. Dus bij deze collega's: zowaar tijd besteed aan scholing! Halte 1 was het Ethiad Stadium (Telstra Dome). Terwijl we daar rond liepen stond er een wedstrijd Aussie rules op punt van beginnen. De Buldogs tegen een of ander nieuw team. Met een aantal fans gesproken (moeder en zoon) dus ook gewerkt aan de "cross cultural sport experiences". Goed om te weten: niet zeggen dat je aan voetbal (soccer) doet. Australische reactie: ok.....nice..lees: watje, sport voor kinderen etc etc. Trouwens dat vinden ze in Victioria ook al van gewoon rugby dus je moet eea met een korreltje zout nemen. Daarna via een lokale markt (niet met sport van doen) door gegaan richting Melbourne park. Ok je kunt veel van de Aussies zeggen maar dit hebben ze gewoon goed gedaan. Let op: Halte 2: Melbourn Cricket Ground waar het woord zegt het al...meer Aussie rules wordt gespeeld dan cricket. Ook hier stond een wedstrijd op punt van beginnen namenlijk de Hawtorne Hawks tegen...iemand anders. Waarschijnlijk ook uit Melbourne want daar komen alleen al 8 teams vandaan dacht ik zo. De sport komt daar dan ook vandaan. Dit betekent dat het stadion elke donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag wordt bespeeld. Kijk dat is nog eens een bezetting. Geen van de teams heeft dan ook het alleenrecht op een stadion. Daarna door gelopen naar de tennisvelden van de Australien Open. 18 superstrakke veldjes liggen daar permanent klaar. Uiteraard een rondje gedaan om de court 1 (Hisense Arena) en het center court (de Rod Laver Arena). In die laatste werd die avond een concert gegeven door een of andere countryster. De arena wordt dus multifunctioneel gebruikt. Geen idee of die knakker kan zingen maar wel een held want getrouwd met Nicole Kidman maar dat terzijde. Vanaf the Rod Laver Arena heb je dan weer een prima overzicht over het Olympisch stadion en het nieuwe voetbal (soccer) stadion. Op de heenreis waren we al langs Albert park gereden dus ook het grandprix circuit gezien. Na zoveel scholing zijn we terug gelopen de stad in en na een biertje (VB uiteraard) en een fruitshake hebben we de tram terug genomen naar onze camping. Vanochtend hebben we daar alles ingepakt en de stad verlaten. Eerst de banden maar weer van lucht voorzien. Onze "probleem band" moet 50 psi hebben en had er 22...oeps..en toen koers gezet naar Bright. Dit is een plaatsje vlak bij de Australische Alpen. Ok er zijn wat pieken (lees piekjes) maar voor de rest toch een beetje grootheidswaan. Waarschijnlijk wel weer een paar toppen die het hoogste zijn van het zuidelijk halfrond...;)(of toch Antartica....). We zitten nu dan ook op een camping vlakbij Bright. Goed nieuws voor jullie; het regent hier en het is koud. Kortom de herfst is hier ingetreden. Zoals het nu lijkt blijven we hier een paar dagen in de buurt zodat we ook onze Duitse vrienden tegenkomen die op weg zijn naar Melbourne. Kortom later meer

Koala's en de quizzzzzz

Aangezien we hier op de camping Wifi hebben, vandaag maar weer eens een update. Eerste een update en dan pas de uitslaq van de quizzz om het spannend te houden. Op dit moment staan we op Bimi park. Een camping in een natuurreservaat ongeveer halverwege de Great Ocean road. Gisteren hebben we het eerste gedeelte gedaan. Schitterende uitzichten en veel wegen zoals wij die kennen van de Alpen. Alleen noemen ze hier 600 meter al een berg.. Aussies....Soms roepen ze dat iets het hoogste/mooiste/beste is van het zuidelijk halfrond. Klinkt interessant maar als je je bedenkt dat er verder niet zo veel bewoonbaars is op het zuidelijk halfrond wordt het al een stuk minder interessant. Op zich mooi om te rijden maar je wordt wel heel jaloers als je al die motoren voorbij ziet komen. Dan is een Chubby toch net iets minder stoer. Zeker als je zelf een motor hebt. Gelukkig staat de mijne gepoetst en al weer klaar voor gebruik in augustus..:)(ik vrees van niet...en terecht). Het reservaat heeft hier een aantal USP's (unique selling points, ik moet het vak een beetje onderhouden he). Ongeveer tig koala's. We hebben gisteren direct toen we aankwamen een wandeling gemaakt en binnen 5 minuten zeker 10 koala's gezien. Pas later kwamen we erachter dat zo ook gewoon boven onze Chubby bivakkeren. De wandeling die we gemaakt hebben wat dwars door de "middle of nowhere" naar een strand. Het kost je ongeveer een uurtje maar je bent dan weer op een compleet verlaten strand. Niet voor te stellen in Nederland maar hier raken we er al aan gewend. Heel gaaf dus. Onderweg nog vreselijk geschrokken toen we (met name ik) dwars door dicht struikgewas liepen en er vlak voor ons een Wallabie geschrokken weg liep. Alsof je op een meter afstand een ree tegenkomt die je niet gezien had...Je begint er aan te wennen. Terug op de camping aangekomen nog even het bordje gelezen dat het hier stikt van de slangen en dat je ze met rust moet laten...alsof we er een als huisdier zouden willen hebben. Daarna het vuur aangestoken (wat normaal is op elke bush camping)wat nogal wat tijd koste. Toen we eea eindelijk aanhadden kwam onze Australische buurman aanzetten met een berg aanmaakblokjes en hij gooide echt de fik er in. Mooi natuurlijk maar onze prestatie was groter (vonden wij althans). Tijdens het eten (op het vuur want ja je bent op een bush camping of niet) kwam er nog even een enorme Possem (volgens mij schrijf je het zo) voorbij lopen. Zeker 70 cm. Meneer de buidelrat vond ons niet interessant en ging maar weer verder op jacht. Wel maf hoe snel je daar dus gewend aan raakt en er niet meer vreemd van op kijkt. We hebben besloten om vandaag (maandag) hier te blijven. Kunnen we direct onze was weer doen en gaan straks nog een end lopen. Kortom het is nog steeds erg zwaar hier :). Dan de quiz. De originaliteitsprijs gaat naar Arjo. Meegenomen in de prijs is ook de eer dat we voor Grunberg in je RSS feeds staan. Mooi en leuk dat je mee leest. Dan 2 goede antwoorden. Per mail mijn ouders die het goede antwoord gaven maar niet als eerste. Wel weer bewijslast aangeleverd (zeggen dat ze de foto nog hadden, niet helemaal waterdicht maar toch..). De winnaars zijn uiteraard de Wereld Trappers. Steef en Loes ontbraken idd op de foto. Zie ook wereldtrappers.nl voor de originele foto van ongeveer 5 jaar geleden waar we op het zelfde punt met z'n vieren stonden toen we met de fiets net Sydney bereikt hadden. Jammer dat jullie er niet zijn maar langskomen mag!Eerst tot zover. PS: ik weet niet wie gisteren op mijn kaart naar de Euroborg is geweest (graag reactie) maar het lijkt me duidelijk dat deze persoon wel zijn best heeft gedaan en de volgende wedstrijd weer mag!

Down Under en koud

De laatste update die we aan jullie gegeven hebben was Singapore dus op naar de volgende stad: Sydney. Vanuit Singapore hebben we een prima vlucht gehad met Quantas. We hadden het geluk te mogen vliegen met de gloednieuwe Airbus A380, jeweet wel

die hele grote. Wat natuurlijk niet hielp was dat ik nog wist uit het nieuws dat die krengen nogal wat problemen hebben gehad met de motoren (rolss roys). Met vliegangst haal je je van alles voor de geest .:) Maar ik moet toegeven; zelden zo'n relaxte vlucht gehad. Toen we geland waren in Sydney (deze keer een stuk sneller door de customs omdat we geen fietsen bij ons hadden) hebben we direct de trein gepakt naar ons hostel. We zijn daar een nacht gebleven en omdat ze niet voor nog een nacht plek hadden zijn we de volgende dag naar een ander hostel gegaan. Prima plek echter direct onder de aanvliegroute van Sydney airport dus zijn we een stel vliegtuigspotters geworden. Diezelfde dag ook nog maar even gekeken of Sydney anders was geworden. Nou nee....nog steeds leuk en relaxed. Prima om weer de plekken te zien waar we eerder geweest waren. Voor de rest gewoon rustig aangedaan en ik kon hier lokale tijd nog even de grandprix van Melbourne zien. Afgelopen maandag zijn we met een taxi naar de plek gegaan waar we onze Chubby konden halen en na veel papier en verzekeringen werk (tsing....$$$$$$$) mochten we dan eindelijk weg. Ok het is even wennen, direct in het midden van Sydney rijden en nog nooit links te hebben gereden danwel te hebben geschakeld. Na een stressvol half uur zonder deuken werd het rustiger en zijn we ergens langs de kust gestopt. Die dag niet heel veel verder gereden maar snel een camping gezocht. De dagen daarna hebben we steeds een paar uur gereden en dan weer een camping gezocht. Voornamelijk langs de kust en in wild parken. We kunnen merken dat we weer echt in Aussie land zijn want het stikt weer van de wallabies, kangaroos en lorries (Maaike noemt ze zo). Het stuk Sydney Melbourne is afwisselender dan dat wat we gezien hebben tussen Brisbain en Sydney 5 jaar geleden op fietse met de wereldtrappers. Het rijden gaat nu prima en we schieten lekker op en hebben veel gezien. Op dit moment staan we op De surfplek van Australie (nee niet Surfers Paradise...ook leuk maar meer een soort Las Vega's kan ik me herinneren) Torquay. Ripcurl en Quicksilver zijn de surfmerken die hier ontstaan zijn. Tijdens een wandeling net hebben we dan ook niet anders gezien dan surfers, vaders die zonen lesgeven in surfen, zonen die vaders niet mee willen hebben te surfen etc etc. Vanaf hier is ook het beginpunt van the Great Oceanroad. vanaf morgen zullen we die 500 km lang weg gaan verkennen. In de planning ligt: geweldige kliffen en foto's daarvan. Troost jullie met de gedachte dat het hier slechts 18-20 graden is en 's nachts koud!. Dank trouwens voor alle reacties (Mieke, leuk dat de collega's eea volgen) (Cees,Trijnie en Paco, leuk dat jullie mee lezen en mooi dat het allemaal gelukt is in Norg)
Eerst tot zo ver. Later meer.

Ps: wie missen er op deze foto? Eeuwige roem voor de snelste reactie. Bij geen reactie volgen er hints

Bavianen en bedbugs

Ik heb altijd geleerd dat je een tekst een beetje "AIDA proof" moet schrijven. Met deze titel moet dat wel lukken dacht ik zo. Jullie hadden het al begrepen: jawel we hebben ze gehad, de bedbugs. In ons schone hostel (echt waar) vond ik om half 5 in de ochtend een paar hele enge beesten voorzien van vers bloed. jawel de befaamde bed bug (bed wantsen. De eerste nacht (andere kamer) en de nacht erna geen last gehad dus op zich vreemd. Nadat we uiteraard niet veel meer geslapen hebben ik de ochtend erna contact gehad met onze huisbazin. Ik had een paar "lijkjes" bewaard en op het moment dat ze kwam kijken was er een andere bug die gezellig langs kwam wandelen. Een mooi moment want eea was nu wel duidelijk en tevens de laatste meters die het beestje heeft gelopen. 1 0 voor de grote mens. De reactie van de bazin was prima. Direct matras eruit, alle kleding wassen en zij op zoek naar chemisch spul. Die dag dat we er even niet waren heeft iemand het bed van ons gerepareerd maar blijkbaar met geïnfecteerd hout. Ik weet niet of dit klopt maar sinds die tijd hebben we last. In elk geval heeft ze met veel gif lopen spuiten want toen we terug kwamen in de kamer lagen er nogal wat "lijkjes". We mochten het weer proberen die nacht met als back up 2 bedden in de dorm. Dus uit voorzorg had ze die voor ons vrij gehouden. Vannacht hebben we er weer geslapen (in onze laken zakken deze keer!) en een bugje gezien en uiteraard naar de eeuwige jachtvelden gestuurd. Kortom we denken dan de ellende over is. Uit voorzorg zullen we down under nog even onze kleren een paar uur in een vuilniszak in de volle zon laten stomen maar we denken, nadat we alles nagekeken hebben, dat het nu ok is. We zijn er zelf redelijk vanaf gekomen. Maaike heeft een paar bulten en ik niets. Om een of andere vreemde reden wordt ik in Nederland altijd lek geprikt maar hier bijna niet... Tot zover de ellende. Leuk voor iedereen die denkt dat reizen niet zwaar is :) Dan Singapore. Op het eerste gezicht de meest steriele en sfeerloze stad met de meest fantastische architectuur die je kunt wensen. De regels vallen daarentegen weer reuze mee. Hongkong was veel erger. Echter als je de juiste plekken weet te vinden, wat best lastig is tussen al die wolkenkrabbers, blijkt Singapore geweldig te zijn. We raken er steeds meer gecharmeerd van. Tussen enorme hoogbouw vind je weer mooie kleine straten met super eet tentjes en oude en supermoderne pleinen. Op een hete dag kun je bijna het hele centrum doorkomen zonder ook maar in de buitenlucht te hoeven lopen. Elk gebouw heeft wel een mall die weer gekoppeld is aan de MRT (Metro). Het moet gezegd worden, de MRT is hier nog beter dan Hongkong. Nog modernen en schoner. Wat hebben we voor de rest gedaan. Een bezoek aan de dierentuin (erg mooi), Audio gekocht (een Xmini speaker voor de laptop) en een mp3 speler (afgezet trouwens), Maaike heeft een extra bril laten maken, ik een pak en een zonnebril gekocht (dat Amerikaanse merk met die platte o. Kortom we zijn failliet. Morgen vertrekken we naar Sydney. Het wordt in elk geval drie en halve week afzien en op het budget letten. Australië is verschrikkelijk duur op het moment. Zelfs voor Nederlandse standaarden..... Later meer

Tioman en de snorkels.....(voor de jongeren; Nemo)

Tja als je de titel leest denk je dat ik gek ben maar dit is toch niet helemaal het geval. De afgelopen dagen hebben we doorgebracht op Tioman. Het grootste eiland aan de oostkust van Maleisie. Als ik zeg dat op een van de kleine eilanden in de buurt van Tioman Expeditie Robbinson wordt opgenomen dan hebben jullie een beeld. Tioman is hetzelfde alleen dan met fatsoenlijke bedden, geen camera's en de vis wordt voor je gevangen. We zatten op het meest rustige strand van het eiland namenlijk ABC beach. Alleen een aantal hutjes, duikcentra en restraurant. Een drukke dag op Tioman bestaat dan ook uit opstaan, eten, boekje lezen, kijken of het weer redelijk is want onder de 28 graden ga je toch echt niet zwemmen, zwemmen, eten, cocktailtje (bij voorkeur een Magarita) en weer slapen. Op Tioman hebben we Elco en Wieke ontmoet. Weer zo'n gevalletje van de wereld is wel erg klein. Elco was de buurjongen van Doortje (mijn schoonzusje) en is een goede vriend van Jordy (een ex collega). Erg gezellig om samen met hun op te trekken en ook wel weer eens fijn om in het Nederlands te ouwehoeren. Met hun hebben we ook een snorkeltour gedaan. Dit was echt briljant. Ik heb verschillende duikers horen zeggen dat dit net zo goed was/is of beter dan dat rifje in Down Under. Een en al koraal en idd Nemo's. Of voor de generatie van daarvoor: een soort Snorkelland. En nee...ik heb het geheim van Kapitein Ortega niet gevonden. (Wie dit kan volgen heeft net als ik teveel tv gekeken in het verleden...). Een andere beschrijving wellicht; stel je het aquarium in het dierenpark Emmen voor. Dat dan met 10x meer vis en met jezelf er tussen. Kortom best wel gaaf. Tijdens de trip ook nog zo'n Robbinson strandje bezocht met echt wit zand en schelpen waarvan je op 't Ailand uit je dak zou gaan. De rest van de dagen hebben we verder doorgebracht in het eerder vermelde stramien. Oja ook nog verse Baracuda, Kingfish en Stingray (Rog/reden dat Steve Irwin niet meer onder ons is) gegeten. Kost toch snel 5 euro zo'n Rog. Geen idee wat dat in Nederland kost maar het is denk ik iets meer. Daarnaast uiteraard wat bezoek gehad van apen, eekhoorns en leguanen. Helaas kun je niet eeuwig op zo'n eiland blijven en zijn we sinds vandaag verder gegaan naar Singapore. Wat ik er tot nu toe van gezien heb (in 4 uur tijd) is een soort HongKong maar dan anders, dus een soort "same same but different". Ik zal voor morgen de regels nog eens doorlezen want zelfs Nederland heeft minder regels dan hier. Kortom de komende dagen zitten we in het shopping walhalla van de wereld. Helaas met een reisbudget.....later meer.

Reizen is….wachten

Ons verblijf op de Perhentian Islands zit er op. Het is tijd om een nieuw gebied te gaan verkennen en een nieuw eiland te gaan ontdekken. Via ons `resort’ Senja hebben we een bus ticket geboekt van Jerteh naar Mersing om vandaar uit naar Tioman te varen. Om half twaalf lopen wij naar boot waar al vele mensen staan te wachten om terug naar het vaste land te gaan. We worden naar onze bootticket gevraagd en worden naar een hoek van de pier gestuurd waar we moeten wachten op ons bootje. Op een gegeven moment wordt een van de regelmannetjes gebeld. Het blijkt ons resort Senja te zijn die door geeft dat wij naar boot zijn vertrokken en er nu wel zo’n beetje moeten zijn aangekomen. Er wordt goed voor ons gezorgd blijkt. Inmiddels zijn er vele bootjes aangekomen die ons naar de overkant moeten brengen. We moeten in een van de bootjes instappen, waarbij vervolgens iedereen, incl. bagage zo ver mogelijk achter in de boot wordt gestopt. We doen allemaal een zwemvest aan en gaan op weg. De heenreis had niemand een zwemvest aan, maar omdat het water de laatste dagen een stuk ruiger is geworden lijkt het ons allemaal toch wel verstandig. De overtocht verloopt soepel. De golven vallen mee en onze kapitein vaart heel voorzichtig. Helaas regent het wel weer en samen met het opspattende water zijn we doorweekt. Aan de overkant dus eerst maar even droge kleren aan doen. Daarna zijn we op zoek gegaan naar het kantoortje waar we onze bus tickets moeten halen, gelukkig was dat niet zo moeilijk. We stappen het kantoortje binnen en een mevrouw houdt ons binnen een seconde onze tickets voor…wij kijken haar onbegrijpelijk aan. Hoe weet zij nou dat wij de tickets komen halen? Wat blijkt Senja heeft net gebeld dat we zijn aangekomen en waarschijnlijk snel de tickets komen halen. Blijkbaar waren er geen andere toeristen die langs zouden komen, dus dat was makkelijk. Wel fantastisch hoe Senja voor ons heeft gezorgd! Nu moeten we alleen nog een bus zoeken die ons naar Jerteh gaat brengen. Het busstation blijkt vlak bij het kantoortje te zijn. Niemand kan ons vertellen hoe laat de bus gaat, alleen dat ie gaat en dat we op de juiste plek zijn. Het wachten is begonnen……
De bus gaat inderdaad. Na dik anderhalf uur wachten stopt er een bus die ons naar de juiste plaats brengt. De lokale bussen blijken wat minder goed onderhouden te zijn dan de lange afstands bussen, maar het rijdt. Om een uur of 4 komen we in Jerteh aan. We controleren nog even of hier inderdaad onze volgende bus vandaan gaat en of de tijd op het kaartje klopt. Gelukkig het klopt om half tien ’s avonds zal de bus gaan. Tot die tijd…..wachten….
Inmiddels hebben we ook vrienden gemaakt met een Australiër die dezelfde kant op gaat als wij en net als wij de tijd moet zien te doden. Met zijn drieën lopen we dan ook naar het plaatsje. We drinken wat, zoeken een bank, lopen wat rond, doen nog wat boodschappen, lopen weer verder totdat de eetstalletjes open gaan. Daar zoeken we ons eten bij elkaar en delen het met elkaar. Na het eten toch maar weer terug naar het busstation om daar verder te wachten. Het busstation is redelijk verlaten op wat katten na. Langzaam wordt het donkerder. Er komen opgepimpte auto’s langs met geblindeerde ramen, die mensen komen oppikken. Het lijkt allemaal een beetje, tja hoe zal ik het zeggen, vreemd. Maar hoe donkerder en later het wordt, hoe drukker het op het busstation begint te worden. Winkeltjes gaan weer open en er komen heel veel mensen samen met ons wachten op een bus. Een kwartier te laat komt onze bus. Onze tickets worden gecheckt, bagage ingeladen en op zoek naar onze, jawel, vaste plekken. De mannen die voor ons zitten moet ik wakker maken, want hun stoelen staan zover achterover dat ik daar als grote Nederlander niet achter pas. Goed we zitten in de bus die ons een uur of 7 later zal afzetten op plaats van bestemming. Eric kan aardig goed slapen in de bus, ik helaas niet zo.
Om kwart over 5 ’s ochtends worden we in Mersing uit de bus gezet. Ergens aan de kant van de weg voor een tempel. Een man die blijkbaar in de tempel slaapt komt even polshoogte nemen. We mogen daar even op het stoepje blijven staan omdat het regent. We besluiten om schuin naar de overkant te lopen. Daar is een Indisch restaurant wat al open is. In dat restaurant ontmoeten we een Tsjechisch stel dat, net als wij, ook zo vroeg met de bus is aangekomen en ook naar Tioman gaan. Samen gaan we dan ook op zoek naar de boot. De boot blijkt pas om 12 uur te gaan dus maar weer….wachten.
Samen met nog wat andere reizigers gaan we ergens ontbijten en daarna lopen Eric en ik nog wat rond door het plaatsje. Om half 12 moeten we bij de bootterminal aanwezig zijn waar blijkt dat we andere kleur ‘boardingpassen’ nodig hebben. Het mannetje dat ons de kaartjes had verkocht had ons al overal lopen zoeken. Later blijkt alleen dat het allemaal niet zoveel uit maakt. Er gaan twee boten naar het eiland en wij moesten de tweede boot hebben. De eerste vertrekt zo rond 12 uur. De andere boot zou vlak daarna komen. Helaas….het duurt nog tot twee uur voordat wij ook eindelijk aan boord kunnen stappen. Een beetje een soort boot als de Koegelwieck alleen staan de stoelen zo dicht op elkaar dat Eric en ik allebei niet met onze benen ertussen passen. Tot groot vermaak van de bemanning. Wij moeten dus schuin zitten…hmmmm niet echt lekker. Na een halfuur varen liggen opeens stil naast een van de vele eilandjes. Er blijkt een visnet om de schroef te zitten, dus een van de bemanningsleden moet het water in om het eraf te halen. Vervolgens worden er een heleboel Maleisische vakantiegangers zeeziek, zodat de plastic zakjes niet zijn aan te slepen. Eric en ik vinden het eigenlijk wel mee vallen met de golven, een beetje zoals op de Waddenzee. En het zegt wat want ik heb nou niet echt bepaald zeebenen. Een andere ervaring op de boot is om naar de wc te gaan. Stel je zo’n hurk wc voor die je veel in Frankrijk langs de weg ziet/zag. Alleen dan nu op een boot die wiebelt. Best een ervaring op zich moet ik zeggen.
Na op verschillende plaatsen te hebben aangemeerd worden wij dan eindelijk in Air Batang (ABC) afgezet. Wij gaan op zoek naar een leuk plekje om te verblijven. Eric vindt dat we wel een kamer met Airco hebben verdiend dus die nemen we dan ook. Na ongeveer 28 uur reizen (incl. wachten) zijn we dan eindelijk op plaats van bestemming aangekomen. En wat voor bestemming! Het mag dan groter zijn dan de Perhentian Islands het is ook hier fantastisch mooi en super rustig! Blauwe, heldere zee, witte stranden, palmbomen, jungle……….

Blub blub blub

Voordat jullie denken dat we hier last hebben van vloedgolven (vreselijk trouwens daar in Japan) hebben we hier vooral last van regen en nog eens regen. Gisteravond begon de ellende. In eerste instantie niet bijster interessant want iedereen zat hier te kijken naar CNN, Al Jazeera danwel op een laptop etc. Het Tsunami nieuws is hier goed te volgen. Er was idd een waarschuwing uitgegaan voor Maleisie maar dan voor Borneo. Een klein momentje stress daargelaten toen een "muts van CNN" toch zeker 10 minuten heeft geroepen dat er een golf van 6 a 7 meter richting Hawai zou gaan en wij (Maleisie) moesten toen nog komen.... Tot dat ze later werd gecorrigeerd tot een golf van 6 a 7 Feet. Amerikanen.......(zucht). Het is dat ik geen stempels mag drukken van Maaike... Wij dus rustig naar bed. Tot vanochtend 6 uur. Drup, drup...recht op mijn hoofd... Kamer lekt op drie plekken en ik heb niet het idee dat dat verholpen gaat worden. Het regent zo hard dat je denkt dat de douche structureel hard aanstaat (en dan de massagestraal uiteraard!). Maleisische bouw is daar toch niet echt op berekend. Dus zojuist maar even gemeld bij de receptie dat ik geen plaats meer kon vinden voor een droog bed... No problem, if rain stops man is going to check. Ik zie 2 problemen: rain is not stopping en het checken van een Maleisier ken ik ondertussen. Ik vrees dat zelfs ik een effectievere loodgieter ben. Feit is wel dat ik er thuis een probleem van zou maken en zij absoluut niet.. Oja er loopt uiteraard ook gewoon stroom langs dezelfde plekken....No problem. Voor de mensen die ongerust zijn: ik heb een aardlekschakelaar kunnen ontdekken.We zitten nu droog te eten met CNN aan dus niets aan het handje maar het is toch spijtig dat we naar 27 graden hebben hier en geen zon... Het goede nieuws is dat Maaike weer beter is. We proberen maandag verder te trekken maar waarheen hangt even af van het weer. Om weer een week op een eiland te gaan zitten met moessoen regens is ook zo wat. Plan B zal denk ik Mallaka worden. Een streek met een Nederlandse geschiedenis. Ik moet nog even uitzoeken wat voor geschiedenis aangezien we niet altijd het braafste jongetje van de klas zijn geweest in het verleden......Verder eigenlijk weinig nieuws behalve dat ik net las dat sinds ik niet meer in de Euroborg ben geweest de FC loopt te verliezen. Voor degenen die op mijn plek zitten (ik noem geen namen maar het zijn mijn broers!)aanmoedigen mag hoor!!!!!!!

Op een bounty eiland met moesson regens

Ja ik dacht het wordt tijd om Nederland maar eens wat troost te bieden. De afgelopen dagen heeft het aan een stuk geregend. En dan bedoel ik dus, als ik een seconde buiten sta ben in doorweekt, regen. Omdat een hele dag regen een mooi moment is om ziek te worden besloot Maaike dit dan ook maar direct te doen. De gebruikelijke; ik ben in Azië en heb wat verkeerds gegeten wat er redelijk snel weer uit wil, ziekte. Gelukkig kwamen er regelmatig eekhoorns voor haar raam zitten om te checken of ze al weer beter was dus had ze wat afleiding. Ikzelf ben/was ook niet 100% maar terwijl ik dit schrijf ben ik aan het wachten op een pizza dus lijk ik redelijk bij te trekken. Maaike heeft zojuist een dieet van ORS, tomatensoep, toast, ORS en salade gehad en is dus ook aan de beterende hand. Voor wat betreft de afgelopen dagen hebben we vooral gezwommen, gesnorkeld (finding Nemo visjes etc) en vooral uitgebreid gegeten. (iets te veel blijkt nu...) Elk avond eigenlijk gegeten met "de Pandas" (De Belgen) en de "Duitsers". Daniel en Marsi (www.weltreise2010.de) doen zo'n beetje dezelfde route dus ook veel overleg over goedkope camperhuur etc. Kortom bere gezellig en leuk gezelschap. De Belgen zijn ondertussen verder getrokken naar de jungle. Jammer was erg gezellig maar wellicht komen we ze nog weer tegen. Voor de rest blijft het weer hier erg veranderlijk. Vanochtend nog enorme regen, nu weer droog, zon en warm. Later meer want mijn pizza " Hawai" (leek me wel toepasselijk hier) komt er aan. Ps: voor de oplettende lezer: een nieuwe wijsheid toegevoegd (onder onze namen) aan ons blog. Bedankt Sonja!