Het leven als astronaut....

Zoals jullie uit de titel kunnen opmaken zijn we tegenwoordig astronauten. En dat met mijn vliegangst. We zijn namelijk al een week in het bezit van Laika. Laika is een Toyota met 322000 km op de teller die voorzien is van knaloranje stickers. Kortom we vallen op. Laika mag zich zelf dan ook een Spaceship noemen. Andere specificaties: automaat (wat een ramp in de bergen!.....maar heerlijk op lange vlakkere stukken), slaapgelegenheid, tent voor 30% extra ruimte, een dvd speler en als klap op de vuurpijl onderweg de toegang tot Spacestations waar je DVD’s kunt wisselen. Kortom we vliegen al een week met lichtsnelheid (en dus niet in de bergen!) over de wegen in Nieuw Zeeland. Vanaf Auckland, waar we Laika hebben opgehaald) zijn we direct doorgereden naar het eerste Nationale Park op het Noorder Eiland. Dit is een park waar een aantal vulkanen liggen. Nu is de aanwezigheid van vulkanen niet zo heel bijzonder hier, Auckland is gebouwd op een stuk of 15 van die krengen, maar deze is wel speciaal omdat deze dienst heeft gedaan als Mount Doom in die Hobbit film. Op dit moment nog slapend maar in ’95 nog uitgebarsten. Je vindt dus ook overal sirenes en verzamelplekken voor het geval dat. We hebben daar een korte wandeling gedaan en zijn daarna doorgereden naar Wellington de hoofdstad van Kiwiland. Wellington hebben we niet verder verkend (wellicht op de terugweg) maar zijn de volgende ochtend direct op de veerboot naar het Zuider Eiland gestapt. De tocht begon leuk. We waren nog niet eens weg of de mededeling kwam dat ze gestopt waren met het laden van het schip (wij waren er al op…) omdat het te ruig in de Cook Straith was. Om een beeld te geven; hier komen de Pacific en de Tasman zee bij elkaar, zeggen hallo tegen elkaar en als beloning een hele hoog golven. Daarbij waaide het ook nog dus al met al reden om niet te gaan. Na overleg (denk ik want ik ben er niet bij geweest) besloten ze toch om te gaan varen. Leuk dat je van te voren al weet dat het ruig gaat worden. Ook leuk dat ze dat nog even benadrukken doordat a) ieder crewlid je verteld dat je niet voorin de boot moet gaan zitten en b) een automatisch bandje die je om de 20 minuten alle veiligheidsvoorschriften verteld. Inclusies de spuugzakken en het vastbinden van je kinderen….of zoiets. Een ouder had blijkbaar niet geluisterd want even later kwam de mededeling: We have a problem..(stress momentje) we are missing a child (stress momentje voorbij want geen kinderen). Kind binnen 10 minuten weer gevonden dus probleem opgelost. Dit alles speelde zich af binnen het eerste uur van de overtocht. Dit stuk is nog gewoon in de haven/baai dus nog geen drukte. Toen het rechte stuk over de Cook Straight. Inderdaad erg veel golven maar al met al viel het reuze mee. Of we krijgen zeebenen (zelfs Maaike) of het viel inderdaad mee. Trouwens als Nederlander krijg je wel een beetje plaatsvervangende schaamte als je alle info borden op het (trouwens Rotterdamse) schip leest. Ene Abel Tasman (uit Lutjegast, maar dat weten wij dan weer en zij hier niet) is wel een sukkel geweest zeg. Hij kwam hier als eerste (wat een held) dacht dat het een of andere inham was, ging niet aan land heeft het niet geclaimd en is doorgevaren. En dat nadat hij in Tasmanië ook al zoiets had gedaan….dus niet even doorzetten naar Australie. Cook was iets slimmer…jammer want anders was wellicht Nieuw Zeeland een kolonie van ons geweest????? Zou leuk zijn geweest want het is hier verschrikkelijk mooi. Het laatste uur van de overtocht vaar je door de inhammen van het Zuidereiland. Toch even iets anders dan de boot naar Skielge (’t ailand) en het eiland zelf. Aangekomen in Picton zijn we direct doorgereden naar Kaikoura. Hier doen ze de hele dag niets anders dan met boten de zee opgaan om walvissen te spotten. Wij vonden 165 dollar voor een walvis vin toch iets teveel van het goede. Daarbij was het echt klotenweer dus had het voor ons niet veel zin om de zee op te gaan. Ok je kon dan ook dolfijnen zien (maar reeds gezien in Australië toen we ze op een campingplaats elke dag op 4 meter voorbij zagen zwemmen), zeehonden (ook te zien op de boot naar ’t ailand) en zee leeuwen (ok alleen in Emmen gespot) maar al met al dus voor ons te duur. We lijken we Nederlanders…. We zijn dus de volgende dag doorgereden, langs Christchurch (als toerist voelt het niet goed om daar vakantie te vieren terwijl ze daar alles weer op een rijtje proberen te krijgen), naar Dunedin. Dit een vrij grote plaats onder aan de oostkust waar ze pinguïns, albatrossen, zee honden/leeuwen (dus allebei!) hebben. Maaike moest hier dus heen (die wil elke dierentuin al in dus als ze ook nog eens in het wild te zien zijn…). Kortom wij op de camping aldaar maar eens gekeken waar we heen moesten. De volgende ochtend via een schitterende route naar het uiteinde van de baai gereden. Verschrikkelijk mooi! Daar uiteraard weer allemaal info centra en tours die je kunt boeken om de meest fantastische dingen te zien. Nederlanders als we zijn, zijn we dus doorgereden naar een min of meer verlaten strand waar we a) tussen de zeeleeuwen liepen (Emmen; beat that!), Albatrossen hebben gezien (gratis) en als finale afsluiting nog twee pinguïns uit de zee hebben zien wandelen.. (tot dat een stel japanners ze er weer injoegen door met een enorme telelens in de weg te gaan staan en tja wat zou jij doen als pinguïn…). Dezelfde avond kennis gemaakt met Steven en Christien. Twee Kiwis waarvan Christien op haar vijfde uit Nederland is geëmigreerd naar Nieuw Zeeland. Was erg gezellig….(kon ze nog keurig uitspreken)…en samen een fles (Nieuw Zeelandse) wijn soldaat gemaakt. De ochtend erna nog gesproken met een mevrouw uit Christchurch die vertelde hoe het was om tijdens de aardbeving in het centrum van de stad te zijn. Erg heftig maar men probeert alles weer op de rit te krijgen hoewel dat lastig is omdat er nog steeds heftige naschokken zijn. Vooral de angst voor weer zo’n heftige beving maakt dat men nu langzaam begint te twijfelen of de stad daar wel moet blijven dan wel dat mensen willen gaan verhuizen. Toch zijn ze hier wel wat gewend (even los van de laatste beving uiteraard) men reageert verschrikkelijk laconiek op het feit dat het halve land gebouwd is op vulkanen. Wij zouden nooit op zo’n ding willen wonen. Als je dan echter uitlegt dat een groot deel van Nederland beneden de zeespiegel ligt denken ze oprecht dat wij levensmoe zijn om maar aan te geven dat eea nogal betrekkelijk is. De volgende ochtend (vandaag dus) zijn we doorgereden naar Te Anau. Dit is de toegangspoort naar Milford Sounds. Dit gebied bestaat uit enorme fjorden (ook gebruikt voor de film over Frodo en co) en schijnt erg mooi te zijn. Morgen gaan we dan ook echt met een cruise een en ander verkennen. Hier ontkomen we niet aan een betaalde tour……….balen zeg……later meer.