Afscheid van Argentinië......

De laatste dag in Argentinië dus maar eens een” afscheids blogje”. We hebben (vinden we zelf) een prima indruk gekregen van het land. Al is dat natuurlijk maar beperkt mogelijk in een land dat qua omvang zo’n beetje heel Europa is. Zeker de laatste dagen in Salta en Hamahuaca hebben hier aan bijgedragen. Vanuit BA hebben we vrolijk 21 uur in de bus gezeten. Geen probleem, eten prima en wijn na afloop (Geen whisky deze keer: SCHANDE!). Niet dat we daar veel van drinken maar het gaat om het idee he….. In Salta kom je in een compleet andere wereld terecht. Onderweg zie je het landschap veranderen van “a whole lot of noting” in “a whole lot of nothing” met lage bebossing. Dit gaat dan langzaam over in de uitlopers van de Andes. Salta ligt dan ook verscholen tussen de Andes en ligt daarom prachting. We hadden daar een prima Hostel, eigenlijk meer een bed en breakfast, en de relatieve rust van Salta vonden we dan ook heerlijk na de continue herrie in Buenos Aires. We hebben de eerste dag een beetje rondgekeken in het stadje. Dikke meevaller: veel koloniale gebouwen en een prima sfeertje. De tweede dag zijn we nog even met een kabelbaan (bouwjaar 1977 oid, oud maar ja 77 is een heeeeeeeeel goed jaar) naar de hoogste heuvel van de stad gegaan. Super uitzicht en mooie foto’s gemaakt. De dag erna hebben we eigenlijk niet veel gedaan. We hebben met name de dag gevuld met een “stukje” planning “doen” voor Bolivia. Kortom een “stukje travel management”. Het eerste besluit was dan ook om niet direct naar de grens te gaan maar een tussenstop te doen in Humahuaca. Goed besluit want het plaatsje is fantastisch. Het centrum is authentiek, de mensen worden steeds kleiner (we zijn weer reuzen aan het worden), het doet meer “Zuid Amerikaans” aan in vergelijking met het moderne Chili en het meer Europese (onderste gedeelte van) Argentinië en de uitzichten vanuit ons hostel zijn fenomenaal. Kortom een boel foto’s gemaakt en wat gelopen in de omgeving. Als je denkt waarom ik zo nodig een hoed op moet (zie foto’s): we leven hier op 3000 meter en de zon is hier dodelijk (net als een heuvel oplopen trouwens want bijna geen lucht). Overdag heerlijk en rond de 18-20 graden maar ’s nacht -7! Kortom een gebied van uitersten. Ondertussen hebben we onze eerste Lama (Eric) en een of andere inheemse plant (Maaike, nee geen coca bladeren!) gegeten dus we zijn ons als psychisch aan het voorbereiden op Bolivia. Morgenochtend nemen we de bus naar de grens dus de volgende update komt uit Bolivia. In de wetenschap dat we nog een dikke week of 6 hebben te gaan (het lijk wel een normale docenten vakantie dus  ) vanuit Argentinië: Hasta Luego amigos!

Tango, hondenpoep en een criminele medemens....

Waar waren we gebleven...Volgens mij was dat bij afgelopen vrijdag, de verjaardag van Carl... We zijn die avond flink op stap geweest en zo als een het een goede stapavond betaamt wakker geworden met een houten kop. Toch raar om te constateren dat het 's nachts om 3 uur bijna drukker op straat is dan overdag. Naar huis lopen was dan ook geen probleem. De zaterdag en zondag hebben we dan ook besteed aan ons "herstelproces". Lees: niets doen om te zorgen dat we de maandag weer enigszins scherp zouden zijn. Want Nederlanders als we zijn: we hebben betaald voor een cursus Spaans dus willen we er ook wat uit halen. De maandag hadden we geen les want het was een of andere feestdag in Argentinië: de dag van de vlag...In plaats van de les had onze school een "fieldtrip" gepland. We konden kiezen uit een aantal bestemmingen en wij kozen om de begraafplaats te bezoeken. Klinkt redelijk ziekelijk als je het zo leest maar de "cemetery" in Buenos Aires is een toeristische attractie om dat ene Eva Peron (voor de jongeren onder jullie: lijkt op Madonna/Evita maar dan anders) begraven ligt. Samen met een "profesora" die alleen Spaans sprak hebben we alles verkend. Erg leuk en goed voor je Spaans omdat je geen andere keuze hebt.... De dagen erna weer "gewoon" lessen gevolgd. Ondertussen was onze klas voor de helft verdubbeld. Kortom een extra student er bij. Leuk voor ons maar minder leuk voor de juf: de extra student was Casper en Nederlands dus zwaar voor haar.... De donderdag wilden we toch nog snel even wat regelen in de stad en op dat moment zijn ons 2 "rampen" overkomen. Vanaf dag 1 in Buenos Aires hebben we steeds gewaakt voor de grootste ellende die je in de stad kan overkomen: beroofd worden en in de hondenpoep staan. Deze donderdag waren we iets minder scherp. Op weg naar de supermarkt stonden we te wachten bij een stoplicht. De enige keer dat ik voor Maaike stond want normaal lopen we naast elkaar of ik achter Maaike zodat we zicht op de spullen hebben. (ja Maaike is iets vaker de pakezel dan ik..) Op een gegeven moment worden we gewaarschuwd door een Argentijn (moet je ook scherp op zijn kan een hulpje van zijn) dat we al een tijdje gevolgd werden. Wij kijken en inderdaad de tas van Maaike opengemaakt. Bijna ons kostbaarste bezit gestolen: een kaart van BA en veel belangrijker een WC rol!!!! We zijn/waren namenlijk wel zo slim om niets waardevols mee te nemen. Dat was ook de reden dat we minder scherp waren want de tas was leeg.. Je wordt dus weer even met de neus op de feiten gedrukt. Er zijn nou eenmaal veel zakkenrollers actief en het maakt ook niet uit of je toerist bent of Argentijn. Bijna iedereen met een rugzak in een drukke omgeving loopt dan ook met de rugzak op zijn buik. Op de terugweg ben ik nog eens vol in de hondepoep gaan staan dus al met al mooi shit (hele slechte woord grap...) De vrijdag hadden we weer een verjaardag. Deze keer was Paula, een van de Schotten jarig. We zijn met zijn allen uit eten geweest en tijdens het eten hebben we een fantastische tangoshow gezien. Tijdens de show moest iedereen mee dansen. Gelukkig zaten we al redelijk in de olie wat een en ander wat gemakkelijker maakte. Die nacht zijn we echter onze vrienden kwijtgeraakt. We moesten ons verplaatsen met meerder taxis omdat we met een grote groep waren. Doordat onze taxichaufeur niet wist waar we heen moesten kwamen we te laat bij de club aan waar we afgesproken hadden. En hij had nog een TomTom ook! We hebben buiten een tijd staan wachten maar de aanblik van honderden dronken pubers (deelnememers van de Pubcrawl) was iets te veel van het goede voor ons als 2 docenten in tijdelijke ruste. We zijn dus maar richting huis gegaan. De volgende ochtend hebben we ons klaar gemaakt voor ons busreisje van 21 uur. Vlak voordat we weggingen had Christina nog een verassing voor ons (en haar zelf): een copy van een handgeschreven brief van Maxima waarin ze een familie bedankt voor hun trouw cadeau. De betreffende familie waren weer kennissen van Christina. De brief was keurig ondertekend met de handtekening van Maxima EN Wim Lex. Gaaf dus. Maxima is sowieso "hot" hier. En zeker in combinatie met het tango nummer van hun bruiloft. Op dit moment zitten we in Salta een plaatsje in het hoge Noorden van Argentinië. Het kost je even wat tijd, 21 uur, maar dan heb je ook wat...Als je dit even omzet naar een Europese situatie dan is dat in een dag van Sunne (Zweden) naar Zuid Frankrijk rijden. Eitje dus......Hier blijven we een paar dagen en gaan dan langzaam door naar Bolivia. Enige nadeel: het wordt steeds kouder...Hasta Luego amigos!

Buenos Aires

Jullie geloven het waarschijnlijk niet maar we hebben het nogal druk. Dat wil zeggen; halve dagen naar school, reizen door de stad( stukje woon-werk verkeer) eten koken en continu Spaans praten. Vooral dat laatste is nogal vermoeiend maar wel de beste leerschool. Eerst weer even terug naar het begin. Afgelopen donderdag zijn we naar Neuqen gegaan, een stopover voordat we zouden doorreizen naar Buenos Aires. Daar zijn we twee dagen gebleven. Het was de bedoeling om samen met de eigenaar van het hostel dino's te gaan kijken. Ze hebben daar namelijk zowel de carnivoren en de herbivoren opgegraven. Dus wij op weg naar het museum, toch weer zo'n 90 km vanuit het stadje. Onderweg een uitgebreid gesprek in het Spaans gehad met de eigenaar. Geen probleem zolang het maar over voetbal en auto's gaat. Na drie kwartier een roadblock. Een stel indianen die (waarschijnlijk volkomen terecht, maar nu wel erg hinderlijk voor ons) aan het protesteren waren. Met het risico op deuken en stenen (en wellicht een verdwaalde pijl/speer???) besloot de eigenaar maar om, heel verstandig, niet door te rijden. Omrijden is ook geen optie aangezien er geen andere opties zijn:). Wij dus terug naar het hostel en daar gewacht op de bus naar Buenos Aires. Nadat we ongeveer 18 uur in de bus hadden gezeten (met warme en koude maaltijd, wijn en whiskey!!!!) waren we dan eindelijk in BA. Omdat we pas om 14.00 uur in ons appartement terecht konden zijn we eerst de stad maar even gaan verkennen. Ok, vergeet dat even maar want BA is enorm groot. Een wijk is ongeveer geheel Groningen... Om 14.00 uur meldden we ons braaf bij ons appartement waar we welkom werden geheten door senora Christina Carmen Petit. Zo gek als een deur, rond de 60 en (zo vonden we net uit) iets van een sociaal werker. Ze spreekt drie woorden Engels dus weer aan de bak in het Spaans. Wel leuk want ze ligt continu in een deuk als wij Spaans proberen en zij iets in het Engels wil zeggen. Met handen en voeten en veel lachen verstaan we elkaar prima. Afgelopen maandag begon dan de echte (vrijwillige)"ellende". Onze eerste schooldag. Als docent zag ik dat al voor me: lekker achter in de klas op msn, voetbalzone en nu.nl en af en toe doen alsof je oplet (dit moet iets van herkenning oproepen bij mijn collega's. Echter: no way Jose! De groep waar we samen mee les hebben bestaat uit ene Maaike Ghm en ene Eric M. Kortom privé les! Prima geregeld dus. We kunnen geen kant op! Daarbij is onze docente ook nog eens prima (dat wil zeggen als 2 docenten dat zeggen heeeeeeeeel goed) dus we leren veel. Het enige wennen is weer het vroeg opstaan. Vanmiddag gaan we samen met de Schotten, Paula en Graime zijn ook een taalcursus aan het doen in BA, weer een gedeelte stad verkennen. Vrijdag komt Carl, de Engelsman uit Puccon, ook aan in BA dus is de groep weer compleet. Eerste activiteit: de verjaardag van Carl vieren. We hebben dit maar op de vrijdagavond gepland aangezien we ondertussen wel weten hoe dit gaat aflopen.....Over BA kunnen we kort zijn. Deze stad leeft!!! Mooie gebouwen, veel vriendelijke mensen en continue drukte. Kortom we vermaken ons nog wel even....Hasta Luego amigos!

Een interessant weekje...

Daar zijn we weer. Hoog tijd voor een kleine update. En wat voor een. Een week met vulkanen, Schotten, bier en as..kortom een klein(?) overzicht van de laatste week. Jullie als trouwe kijkbuis (computer) kinderen hadden al begrepen dat we in Chili waren aangekomen. Deze keer een rustige vlucht. Na aankomst in Santiago zijn we samen met een ander Nederlands koppel incluis zoon samen naar de stad gereden. We waren ze ook al tegengekomen op Paaseiland dus het was weer even bijpraten. Tegen 22.00 uur waren we dan eindelijk in ons hostel: Het Eco hostel. Niet dat we nu in een keer heel groen aan het worden zijn, het was meer dat we dit hostel gekozen hadden omdat het El Chiepo was. Een prima plek trouwens om vanuit daar Santiago te bekijken. We hadden wisselende verhalen gehoord over Santiago. Veel verhalen over dat het niet leuk zo zijn, saai etc. Uiteindelijk was het minder erg dan gedacht. De stad ligt mooi aan de voet van de Andes alleen zie je dat dan weer niet door de hevige smog. We hebben onze dagen met name besteed met het bekijken van Santiago en het plannen (moet soms ook) van de rest van onze trip. Na drie nachten zijn we met de bus naar Pucon gereden. Dit is een plaatsje op ongeveer 12 uur rijden ten zuiden van Santiago. De bus was nogal een "experience". Het plaatje dat wij voor ons hadden van een gemiddelde Zuid-Amerikaanse bus was eentje met kippen aan boord, een dronken chauffeur, structurele airco (geen ramen dus) etc etc. In het echt viel dit nogal tegen. Dit begon al met de busterminal. Met onze ervaring uit Azië hoopten we op in elk geval op tenminste een wc die het zou doen...echter: De busterminal bleek meer voorzieningen te hebben dan Utrecht centraal! Dan de bus zelf: ook al zo'n ramp. Men neme plaats in de bus, men hebbe meer ruimte dan in de beste royal class bus die we ooit gehad hebben, een mannetje komt langs om een dekentje over ons heen te leggen, het mannetje sluit de gordijnen en 's ochtends kregen we nog een snack ook. Kortom "Bus heaven". Achteraf hoorden we trouwens van Chilenen dat we de verkeerde bus hadden, er was nog een met veel betere service...Wij vonden dit al fantastisch. In Pucon, een soort van ski resort met de Andes om je heen zijn we op zoek gegaan naar ons hostel El Refugio, een hostel met een Nederlandse eigenaar. Leek ons wel grappig. De eigenaar zat echter in Nederland dus die vlieger ging niet op. Echter de Belgische hostel manager (Vlaams) maakte het ook wel weer eenvoudig...grappig dus dat we gewoon in het Nederlands onze zaken konden regelen. In het hostel begon de ellende: Schotten, Ieren en Engelsen. Op een of andere rare manier klikt dat gewoon altijd en mede doordat iedereen zo'n beetje even oud was waren we als snel een "groep". Alcohol technisch gezien dodelijk. De insiders weten dat de eilandbewoners nogal doordrinken dus was het hard "werken" voor ons. In Pucon is er maar een activiteit die je moet doen en dat is het beklimmen van de (werkende!!!!) vulkaan. Toch zo'n 2800 meter... In een vlaag van verstandsverbijstering besloten we om als totale groep dat kreng te gaan beklimmen. Goed plan en gelukken zijn we ontzettend getraind.....NOT... De volgende ochtend om 7 uur stonden we klaar om daadwerkelijk omhoog te gaan. Samen met de Ieren (naam al weer kwijt) de Schotten (Paula en Graham, later meer over hun) en Carl ( de Engelsman) plus 2 gidsen omhoog. Na 5 uur klimmen (en vooral Eric enorm afgezien, leek wel een verkouden Lama, Maaike huppelde omhoog)bereikten we dan eindelijk te top. BIZAR. Een fantastisch uitzicht EN een enorme krater die daadwerkelijk actief was. Niet te bevatten. En dan moest het meest bizarre nog komen... Als je naar de foto's kijkt dan zie je een foto van van de vulkaan. Stel je voor dat we "gewoon" over de rand heen stapten en naar beneden zijn gesleed.. Een vulkaan naar beneden sleeen!!!!......Mijn enige echte slee ervaring was de heuvel bij Nienoord (bestaat die nog??). Dit was echt niet normaal. Een sleetochtje van 2800 meter naar beneden...kortom naar beneden was dan ook maar 2 uur.... De volgende dag hebben we dus weer nodig gehad om compleet te herstellen. Dit was zwaar met name omdat er van ons verwacht werd dat we weer keurig meegingen in het "eiland" ritme...dus drinken...ach ja ze hadden Heineken dus we hebben het weer overleeft. Na vier nachten hebben we afscheid genomen van ons hostel en zijn we samen met de Schotten (Paula en Graham) verder getrokken naar Argentinië. We wilden eerst zuidelijker gaan in Chili maar doordat daar een vulkaan is uitgebarsten (jullie hebben wellicht de beelden gezien) toch maar besloten direct over te steken naar Argentinië. Doel was San Martin de Los Andes...Dit werd een redelijk bizar tochtje. Wij dus met zijn vieren in de bus (niet zo luxe, wel koffie en chips). Na een uur rijden kwamen we aan op een gravelroad. Deze hebben we zo'n uur gevolgd. Dwars door mooie natuur maar verder helemaal niets...Het leek wel zo'n oude smokkelaars route. Na een uur opeens een moderne grensovergang: einde Chili. Wij uit de bus, stempels halen en weer in de bus. Na 10 minuten weer een moderne grensovergang: Argentinië. Wij weer de bus uit, stempels halen en weer de bus in. Ondertussen kwamen er wat auto's uit Argentinië aanzetten onder het stof (dachten wij). Raar maar verder geen aandacht aan besteed. Al verder rijdende werd het toch wel wat donker buiten. Niet echt regen bewolking maar meer heel grauw met bruin oranje achtige kleuren... vreemd....Nu een iets betere inspectie van de buitenwereld vonden we deze toch wel erg grijs...en het werd steeds grijzer.....Uiteindelijk leek het wel of we door een maanlandschap reden. Overal centimeters as.. VULKAAN AS! En dat terwijl we toch op zo'n 400 km van de uitbarsting zaten. De stadjes waar we doorheen reden leken we spooksteden. Alles donker en niets open. Het was uiteraard siësta maar met al dat as leek het net alsof alles uitgestorven was. Uiteindelijk kwamen we aan in San Martin. Ook hier alles onder het as. Mensen liepen rond met mondkapjes dus het stadje leek niet heel uitnodigend... Wij opzoek naar ons hotel. Dit bleek gelukkig vlakbij en naar een liter Heineken (tja de Schotten he..) leek alles al wat minder erg. Vannacht heeft het flink geregend en nu begint het stadje weer een beetje in normale doen te komen. Al met al dus een bizar weekje... We blijven hier dus een paar dagen en vertrekken dan in etappes naar Buenos Aires waar we zondag hopen aan te komen. Maandag starten we dan met onze cursus Spaans. Dus terug naar de schoolbanken. Kijken of de docenten hier pedagogisch een beetje onderlegd zijn......voor eerst: Hasta Luego