Het leven als astronaut....

Zoals jullie uit de titel kunnen opmaken zijn we tegenwoordig astronauten. En dat met mijn vliegangst. We zijn namelijk al een week in het bezit van Laika. Laika is een Toyota met 322000 km op de teller die voorzien is van knaloranje stickers. Kortom we vallen op. Laika mag zich zelf dan ook een Spaceship noemen. Andere specificaties: automaat (wat een ramp in de bergen!.....maar heerlijk op lange vlakkere stukken), slaapgelegenheid, tent voor 30% extra ruimte, een dvd speler en als klap op de vuurpijl onderweg de toegang tot Spacestations waar je DVD’s kunt wisselen. Kortom we vliegen al een week met lichtsnelheid (en dus niet in de bergen!) over de wegen in Nieuw Zeeland. Vanaf Auckland, waar we Laika hebben opgehaald) zijn we direct doorgereden naar het eerste Nationale Park op het Noorder Eiland. Dit is een park waar een aantal vulkanen liggen. Nu is de aanwezigheid van vulkanen niet zo heel bijzonder hier, Auckland is gebouwd op een stuk of 15 van die krengen, maar deze is wel speciaal omdat deze dienst heeft gedaan als Mount Doom in die Hobbit film. Op dit moment nog slapend maar in ’95 nog uitgebarsten. Je vindt dus ook overal sirenes en verzamelplekken voor het geval dat. We hebben daar een korte wandeling gedaan en zijn daarna doorgereden naar Wellington de hoofdstad van Kiwiland. Wellington hebben we niet verder verkend (wellicht op de terugweg) maar zijn de volgende ochtend direct op de veerboot naar het Zuider Eiland gestapt. De tocht begon leuk. We waren nog niet eens weg of de mededeling kwam dat ze gestopt waren met het laden van het schip (wij waren er al op…) omdat het te ruig in de Cook Straith was. Om een beeld te geven; hier komen de Pacific en de Tasman zee bij elkaar, zeggen hallo tegen elkaar en als beloning een hele hoog golven. Daarbij waaide het ook nog dus al met al reden om niet te gaan. Na overleg (denk ik want ik ben er niet bij geweest) besloten ze toch om te gaan varen. Leuk dat je van te voren al weet dat het ruig gaat worden. Ook leuk dat ze dat nog even benadrukken doordat a) ieder crewlid je verteld dat je niet voorin de boot moet gaan zitten en b) een automatisch bandje die je om de 20 minuten alle veiligheidsvoorschriften verteld. Inclusies de spuugzakken en het vastbinden van je kinderen….of zoiets. Een ouder had blijkbaar niet geluisterd want even later kwam de mededeling: We have a problem..(stress momentje) we are missing a child (stress momentje voorbij want geen kinderen). Kind binnen 10 minuten weer gevonden dus probleem opgelost. Dit alles speelde zich af binnen het eerste uur van de overtocht. Dit stuk is nog gewoon in de haven/baai dus nog geen drukte. Toen het rechte stuk over de Cook Straight. Inderdaad erg veel golven maar al met al viel het reuze mee. Of we krijgen zeebenen (zelfs Maaike) of het viel inderdaad mee. Trouwens als Nederlander krijg je wel een beetje plaatsvervangende schaamte als je alle info borden op het (trouwens Rotterdamse) schip leest. Ene Abel Tasman (uit Lutjegast, maar dat weten wij dan weer en zij hier niet) is wel een sukkel geweest zeg. Hij kwam hier als eerste (wat een held) dacht dat het een of andere inham was, ging niet aan land heeft het niet geclaimd en is doorgevaren. En dat nadat hij in Tasmanië ook al zoiets had gedaan….dus niet even doorzetten naar Australie. Cook was iets slimmer…jammer want anders was wellicht Nieuw Zeeland een kolonie van ons geweest????? Zou leuk zijn geweest want het is hier verschrikkelijk mooi. Het laatste uur van de overtocht vaar je door de inhammen van het Zuidereiland. Toch even iets anders dan de boot naar Skielge (’t ailand) en het eiland zelf. Aangekomen in Picton zijn we direct doorgereden naar Kaikoura. Hier doen ze de hele dag niets anders dan met boten de zee opgaan om walvissen te spotten. Wij vonden 165 dollar voor een walvis vin toch iets teveel van het goede. Daarbij was het echt klotenweer dus had het voor ons niet veel zin om de zee op te gaan. Ok je kon dan ook dolfijnen zien (maar reeds gezien in Australië toen we ze op een campingplaats elke dag op 4 meter voorbij zagen zwemmen), zeehonden (ook te zien op de boot naar ’t ailand) en zee leeuwen (ok alleen in Emmen gespot) maar al met al dus voor ons te duur. We lijken we Nederlanders…. We zijn dus de volgende dag doorgereden, langs Christchurch (als toerist voelt het niet goed om daar vakantie te vieren terwijl ze daar alles weer op een rijtje proberen te krijgen), naar Dunedin. Dit een vrij grote plaats onder aan de oostkust waar ze pinguïns, albatrossen, zee honden/leeuwen (dus allebei!) hebben. Maaike moest hier dus heen (die wil elke dierentuin al in dus als ze ook nog eens in het wild te zien zijn…). Kortom wij op de camping aldaar maar eens gekeken waar we heen moesten. De volgende ochtend via een schitterende route naar het uiteinde van de baai gereden. Verschrikkelijk mooi! Daar uiteraard weer allemaal info centra en tours die je kunt boeken om de meest fantastische dingen te zien. Nederlanders als we zijn, zijn we dus doorgereden naar een min of meer verlaten strand waar we a) tussen de zeeleeuwen liepen (Emmen; beat that!), Albatrossen hebben gezien (gratis) en als finale afsluiting nog twee pinguïns uit de zee hebben zien wandelen.. (tot dat een stel japanners ze er weer injoegen door met een enorme telelens in de weg te gaan staan en tja wat zou jij doen als pinguïn…). Dezelfde avond kennis gemaakt met Steven en Christien. Twee Kiwis waarvan Christien op haar vijfde uit Nederland is geëmigreerd naar Nieuw Zeeland. Was erg gezellig….(kon ze nog keurig uitspreken)…en samen een fles (Nieuw Zeelandse) wijn soldaat gemaakt. De ochtend erna nog gesproken met een mevrouw uit Christchurch die vertelde hoe het was om tijdens de aardbeving in het centrum van de stad te zijn. Erg heftig maar men probeert alles weer op de rit te krijgen hoewel dat lastig is omdat er nog steeds heftige naschokken zijn. Vooral de angst voor weer zo’n heftige beving maakt dat men nu langzaam begint te twijfelen of de stad daar wel moet blijven dan wel dat mensen willen gaan verhuizen. Toch zijn ze hier wel wat gewend (even los van de laatste beving uiteraard) men reageert verschrikkelijk laconiek op het feit dat het halve land gebouwd is op vulkanen. Wij zouden nooit op zo’n ding willen wonen. Als je dan echter uitlegt dat een groot deel van Nederland beneden de zeespiegel ligt denken ze oprecht dat wij levensmoe zijn om maar aan te geven dat eea nogal betrekkelijk is. De volgende ochtend (vandaag dus) zijn we doorgereden naar Te Anau. Dit is de toegangspoort naar Milford Sounds. Dit gebied bestaat uit enorme fjorden (ook gebruikt voor de film over Frodo en co) en schijnt erg mooi te zijn. Morgen gaan we dan ook echt met een cruise een en ander verkennen. Hier ontkomen we niet aan een betaalde tour……….balen zeg……later meer.

Auckland en een klein beetje Sydney....

Of als je de titel snel leest: Auckland is een beetje Sydney in het klein. Maar eerst even terug naar Sydney. Voordat we afgelopen woensdag vertrokken hebben we nog een kleine tour gedaan. Een kleine rondje op advies van de locals. Dus allereerst gestart met een treinrit van ons hostel naar de circulair quay (nog steeds niets bijzonders dat doet iedere toerist) Daarna de ferry gepakt naar een schiereiland. Vanaf die plek geweldige uitzichten op Sydney. Vanaf daar de bus genomen naar de beroemde Bondi Beach. We waren daar 5 jaar geleden al geweest maar toen was het winter en uitgestorven dus wilden we het wel eens in de drukte zien. Daarbij kijken we regelmatig naar Bondi rescue op tv dus wilden we de mannen ook wel eens in het echt zien. Ik weet niet hoe het jullie vergaat, als jullie die serie wel eens gezien hebben, maar wij verbaasden ons in Nederland vaak over het feit dat mensen soms echt verschrikkelijk stom kunnen zijn op zo'n strand. We zeiden dan vaak tegen elkaar: dit moet geknipt zijn, dit kan niet waar zijn. Nou helaas het is waar. Een klein voorbeeld. Aan een kant van Bondi staan enorme borden met " strong current" Oftewel sterke en gevaarlijke stroming. Als je dan naar het water kijkt (dit doe je al automatische als je richting water loopt tenzij je blind bent) dan zie je alleen maar surfers. Kortom je hebt al 2 hints gehad dat zwemmen niet handig is. Om het nog makkelijker te maken zijn er bepaalde gebieden afgezet met vlaggen waar je tussen kunt zwemmen (tip 3). Daar staan dan ook de (inmiddels beroemde) strandwachten druk te doen. (met het op de foto gaan met chinese/japanse meisjes). Kortom je hebt als zwemmer al 4 tips gehad. Situatie: man en vrouw kijken naar water. Zie tip 1!Het zijn Indiers, voor het verhaal even handig want weet dat aziaten moeilijk kunnen zwemmen door lichaamsbouw (info van Maaike want ex zwemlerares van buitenlandse studenten. Man denkt, ik ga zwemmen en loopt water in midden op de plek waar 2 stromingen samen komen. Dus tip 1,2,3 en 4 zijn niet aangekomen. Man wil gaan zwemmen maar op het moment dat hij een poging doet komen onze stoere mannen er aan en melden in net Australisch: Yo mate, you don't wanne swim there, yeah you overthere in the yellow! Na een aantal pogingen snapt man het en loopt uit het water. 1-0 voor de lifequards en ze rijden terug naar de toren. Je denkt nu eind goed al goed. Helaas. Vrouw van man, ze heeft echt alles meegekregen, denkt: laat ik maar gaan zwemmen!!! Wij staan met afgrijzen te kijken want laten we het zo zeggen: het is geen zeemeermin :)!!!. Vrouw loopt water in en jawel binnen 5 minuten kopje onder in de stroming. Een surfer rent er in en begint te zwaaien en vanaf links komen onze helden weer aangesscheurd. Een springt er uit pakt een board (die kerel is echt snel!!!) en hij redt de vrouw. Vrouw loopt uit water zegt geen woord tegen lifequard en loopt terug naar man die geen poot uitgestoken heeft (mocht niet van de lifequard?????!!!!!) en vervolgen hun weg. Wij staan echt volkomen sprakeloos te kijken. Dit moet in scene gezet zijn. Maar naar een half uur wachten nog steeds geen Australische Ralf Inbar (wie kent hem nog). Kortom leuk entertainment omdat het goed afgelopen was. Daarna met de bus richting Kingscross. Daar hebben we Una's opgezocht. Dit was het eetcafe waar Steef en Lous een tijd gewerkt hebben. We hebben er niet gegeten want nog wat vroeg dus doorgelopen naar Darling Harbour. Gewoon omdat het een leuke plek is. Daarna weer terug naar het hostel. De volgende ochtend met de taxi naar het vliegveld waarna we na een rustige vlucht (incluis de gebruikelijke stress bij Eric) weer veilig zijn geland in Auckland. Daar werden we opgepikt door een Duiter uit Oldenburg die al 15 jaar in Nieuw Zeeland woonde en tegenwoordig toeristen van en naar het vliegtuig brengt. Na een lange rit (wat Amerikaanse meisjes waren nogal naief en dachten ergens heen te gaan want niet echt handig was in de tijd en plaats) en veel info door de Duitser zijn we naar ons hostel gebracht. Na wat nagepraat te hebben met de Duitser over de Amerikaanse meisjes zei de Duitser vrij treffend: normaal vragen ze me ook vaak hoe lang het rijden is van Auckland naar Sydney dus ik ben wat gewend. Wij vonden echter dat onze Duitser verschrikkelijk netjes was geweest door de dames niet achter te laten in een donkere buurt maar ze echter veilig ergens heen wilde brengen. De dames in kwestie hebben dat niet zo door gehad en deden of eea de gewoonste zaak van de wereld was. Aangekomen bij ons hostel bleek deze een dubbele boeking te hebben. Geen probleem want de eigenaar had nog 2 hostels dus werden we in zijn Mercedes naar een ander hotel gebracht. Je merkt dat je veel makkelijker wordt want wij vonden alles best. Het andere hostel is prima en we blijven hier vanacht nog. Vandaag even Auckland (een deel) bekeken. Men zegt Sydney in het klein maar daar doe je de Aussies tekort mee. Het is een charmante stad die twee oceanen met elkaar verbind. Het zijn de mensen hier die de stad een meer vriendelijke dan echt spannende uitstraling geven maar dat is natuurlijk prima. Morgen pikken we ons Spaceship op en gaan we de rest van het land maar eens verkennen.

en de cirkel is weer rond...terug in Sydney

Na Melbourne zijn we een aantal dagen in Bright gebleven. Daar hebben we me Daniel en Marsi nog een paar dagen doorgebracht. Leuk dat ze er waren want van het weer moesten we het niet hebben. We hebben twee complete regen dagen gehad. Echter wel weer veel lol (en gitaar les) gehad. Na 2 dagen moesten zij richting Melbourne en zijn wij doorgereden in de richting van de Blue Mountains. Over dat stuk hebben we 2 dagen gedaan zodat we uiteindelijk nog drie dagen overhadden voordat we vandaag onze Chubby weer moesten inleveren. De afgelopen dagen in de Blue Mountains wat wezen shoppen (een regendag) en gisteren een behoorlijk end gelopen. Klifje af en Klif weer op en dat ongeveer 4 uur lang. Wel super weer en een mooie tocht. ' s avond in de kou maar weer een potje gekookt want de afgelopen dagen waren we uit eten geweest. 1 keer Maleisisch en 1 x Indiaas. Je gaat het eten toch missen he... Vandaag dus terug gereden nadat we eerst de camper weer brandschoon hadden gemaakt. Ondanks onze pogingen om tol wegen te ontlopen is dat vandaag niet gelukt. Wat hier dus irritant is is dat je dan nergens kunt betalen. Je moet of vooraf (we hadden dit niet bedacht dus uiteraard niet gedaan) of achteraf via telefoon/internet eea regelen. Een heel gedoe. De manager van het hostel hier adviseerde om maar langs het kantoor van de plaatselijke "tol regelaars" te gaan maar nadat we een half uur hadden gewacht kwam een enorme ambtenaar ons vertellen dat achteraf betalen niet mogelijk was en dat we maar op rekening moesten wachten. En dat terwijl over al met koeienletters wordt aangegeven dat dit wel mogelijk is. Kortom wij dus helemaal klaar met dat figuur. Uiteindelijk online een account aangemaakt en straks maar weer eens bellen alles zo goed is. Je kunt ook gewoon een tolpoortje neerzetten denk je dan....Het goede nieuws is wel dat het nu weer lekker weer is en morgen ook. Kortom morgen nog maar even Sydney in en dan vliegen we woensdag naar Auckland. Het gaat dan echt koud worden.....Kortom na woensdag meer.

The road to Melbourne.... (en een stukje scholing)

Klink heel wat zo'n titel. Alsof het om het nieuwe bid voor de OC gaat. Veel (minder) belangrijker; onze afgelopen dagen vanaf de "koala camping" richting Melbourne. De afgelopen dagen hebben we eerst de Great Ocean Road (GOR) afgereden. Hoogtepunten: De twaalf apostelen (niet allemaal meer in leven) en fantastische rotsformaties. Het weer was goed dus gewoon weer in de korte broek. Bij het einde van de GOR hebben we overnacht in Warnambool. Niet veel bijzonders anders dat ik naar de kapper ben geweest en de kapster (op aanraden van Maaike!!!!) het very short heeft geknipt. Voordeel: ik hoef er niets meer aan te doen, nadeel: tja model?????. De volgende dag zijn we richting Portland gereden. Eerst even onze linker achterband opgepompt want deze was toch wel erg leeg. In Portland (havenstad veel industrie) hebben we een zeehonden kolonie bezocht. Lenie eat your hart out! Meer dan 600 stuks. Das toch iets meer dan als je de boot naar 't Ailand/Vlieland neemt. Daarbij gaven ze ook nog een show weg (soort van Harderwijk maar dan zonder de trainers) dus prima uitje. De walvissen gemist want in het verkeerde seizoen helaas. Na Portland zijn we langzaam richting Melbourne getrokken. We hebben overnacht op een camping waar de MC Donalds in de buurt het hoogtepunt was. Niet interessant dus. Daarna afgelopen vrijdag in Melbourne aangekomen. Omdat het hier (en bij jullie ook neem ik toch aan) bijna Pasen is hebben alle "Aussies die toevallig een camping hebben of er een managen" besloten om de prijzen structureel te verhogen. De avond ervoor waren we nog blij geweest met het veranderen van de aus dollar koers ten gunste van ons, dat voordeel werd weer te niet gedaan. Die vrijdag direct maar even Melbourne in. Op zich leuke stad maar wel zo'n stad waar je de tijd voor moet nemen anders zie je niet de schoonheid ervan. Dit dan maar gisteren (zaterdag) gedaan. Als docent Sportmanagement moet je wel de verplichte sportronde doen. Dus bij deze collega's: zowaar tijd besteed aan scholing! Halte 1 was het Ethiad Stadium (Telstra Dome). Terwijl we daar rond liepen stond er een wedstrijd Aussie rules op punt van beginnen. De Buldogs tegen een of ander nieuw team. Met een aantal fans gesproken (moeder en zoon) dus ook gewerkt aan de "cross cultural sport experiences". Goed om te weten: niet zeggen dat je aan voetbal (soccer) doet. Australische reactie: ok.....nice..lees: watje, sport voor kinderen etc etc. Trouwens dat vinden ze in Victioria ook al van gewoon rugby dus je moet eea met een korreltje zout nemen. Daarna via een lokale markt (niet met sport van doen) door gegaan richting Melbourne park. Ok je kunt veel van de Aussies zeggen maar dit hebben ze gewoon goed gedaan. Let op: Halte 2: Melbourn Cricket Ground waar het woord zegt het al...meer Aussie rules wordt gespeeld dan cricket. Ook hier stond een wedstrijd op punt van beginnen namenlijk de Hawtorne Hawks tegen...iemand anders. Waarschijnlijk ook uit Melbourne want daar komen alleen al 8 teams vandaan dacht ik zo. De sport komt daar dan ook vandaan. Dit betekent dat het stadion elke donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag wordt bespeeld. Kijk dat is nog eens een bezetting. Geen van de teams heeft dan ook het alleenrecht op een stadion. Daarna door gelopen naar de tennisvelden van de Australien Open. 18 superstrakke veldjes liggen daar permanent klaar. Uiteraard een rondje gedaan om de court 1 (Hisense Arena) en het center court (de Rod Laver Arena). In die laatste werd die avond een concert gegeven door een of andere countryster. De arena wordt dus multifunctioneel gebruikt. Geen idee of die knakker kan zingen maar wel een held want getrouwd met Nicole Kidman maar dat terzijde. Vanaf the Rod Laver Arena heb je dan weer een prima overzicht over het Olympisch stadion en het nieuwe voetbal (soccer) stadion. Op de heenreis waren we al langs Albert park gereden dus ook het grandprix circuit gezien. Na zoveel scholing zijn we terug gelopen de stad in en na een biertje (VB uiteraard) en een fruitshake hebben we de tram terug genomen naar onze camping. Vanochtend hebben we daar alles ingepakt en de stad verlaten. Eerst de banden maar weer van lucht voorzien. Onze "probleem band" moet 50 psi hebben en had er 22...oeps..en toen koers gezet naar Bright. Dit is een plaatsje vlak bij de Australische Alpen. Ok er zijn wat pieken (lees piekjes) maar voor de rest toch een beetje grootheidswaan. Waarschijnlijk wel weer een paar toppen die het hoogste zijn van het zuidelijk halfrond...;)(of toch Antartica....). We zitten nu dan ook op een camping vlakbij Bright. Goed nieuws voor jullie; het regent hier en het is koud. Kortom de herfst is hier ingetreden. Zoals het nu lijkt blijven we hier een paar dagen in de buurt zodat we ook onze Duitse vrienden tegenkomen die op weg zijn naar Melbourne. Kortom later meer

Koala's en de quizzzzzz

Aangezien we hier op de camping Wifi hebben, vandaag maar weer eens een update. Eerste een update en dan pas de uitslaq van de quizzz om het spannend te houden. Op dit moment staan we op Bimi park. Een camping in een natuurreservaat ongeveer halverwege de Great Ocean road. Gisteren hebben we het eerste gedeelte gedaan. Schitterende uitzichten en veel wegen zoals wij die kennen van de Alpen. Alleen noemen ze hier 600 meter al een berg.. Aussies....Soms roepen ze dat iets het hoogste/mooiste/beste is van het zuidelijk halfrond. Klinkt interessant maar als je je bedenkt dat er verder niet zo veel bewoonbaars is op het zuidelijk halfrond wordt het al een stuk minder interessant. Op zich mooi om te rijden maar je wordt wel heel jaloers als je al die motoren voorbij ziet komen. Dan is een Chubby toch net iets minder stoer. Zeker als je zelf een motor hebt. Gelukkig staat de mijne gepoetst en al weer klaar voor gebruik in augustus..:)(ik vrees van niet...en terecht). Het reservaat heeft hier een aantal USP's (unique selling points, ik moet het vak een beetje onderhouden he). Ongeveer tig koala's. We hebben gisteren direct toen we aankwamen een wandeling gemaakt en binnen 5 minuten zeker 10 koala's gezien. Pas later kwamen we erachter dat zo ook gewoon boven onze Chubby bivakkeren. De wandeling die we gemaakt hebben wat dwars door de "middle of nowhere" naar een strand. Het kost je ongeveer een uurtje maar je bent dan weer op een compleet verlaten strand. Niet voor te stellen in Nederland maar hier raken we er al aan gewend. Heel gaaf dus. Onderweg nog vreselijk geschrokken toen we (met name ik) dwars door dicht struikgewas liepen en er vlak voor ons een Wallabie geschrokken weg liep. Alsof je op een meter afstand een ree tegenkomt die je niet gezien had...Je begint er aan te wennen. Terug op de camping aangekomen nog even het bordje gelezen dat het hier stikt van de slangen en dat je ze met rust moet laten...alsof we er een als huisdier zouden willen hebben. Daarna het vuur aangestoken (wat normaal is op elke bush camping)wat nogal wat tijd koste. Toen we eea eindelijk aanhadden kwam onze Australische buurman aanzetten met een berg aanmaakblokjes en hij gooide echt de fik er in. Mooi natuurlijk maar onze prestatie was groter (vonden wij althans). Tijdens het eten (op het vuur want ja je bent op een bush camping of niet) kwam er nog even een enorme Possem (volgens mij schrijf je het zo) voorbij lopen. Zeker 70 cm. Meneer de buidelrat vond ons niet interessant en ging maar weer verder op jacht. Wel maf hoe snel je daar dus gewend aan raakt en er niet meer vreemd van op kijkt. We hebben besloten om vandaag (maandag) hier te blijven. Kunnen we direct onze was weer doen en gaan straks nog een end lopen. Kortom het is nog steeds erg zwaar hier :). Dan de quiz. De originaliteitsprijs gaat naar Arjo. Meegenomen in de prijs is ook de eer dat we voor Grunberg in je RSS feeds staan. Mooi en leuk dat je mee leest. Dan 2 goede antwoorden. Per mail mijn ouders die het goede antwoord gaven maar niet als eerste. Wel weer bewijslast aangeleverd (zeggen dat ze de foto nog hadden, niet helemaal waterdicht maar toch..). De winnaars zijn uiteraard de Wereld Trappers. Steef en Loes ontbraken idd op de foto. Zie ook wereldtrappers.nl voor de originele foto van ongeveer 5 jaar geleden waar we op het zelfde punt met z'n vieren stonden toen we met de fiets net Sydney bereikt hadden. Jammer dat jullie er niet zijn maar langskomen mag!Eerst tot zover. PS: ik weet niet wie gisteren op mijn kaart naar de Euroborg is geweest (graag reactie) maar het lijkt me duidelijk dat deze persoon wel zijn best heeft gedaan en de volgende wedstrijd weer mag!

Down Under en koud

De laatste update die we aan jullie gegeven hebben was Singapore dus op naar de volgende stad: Sydney. Vanuit Singapore hebben we een prima vlucht gehad met Quantas. We hadden het geluk te mogen vliegen met de gloednieuwe Airbus A380, jeweet wel

die hele grote. Wat natuurlijk niet hielp was dat ik nog wist uit het nieuws dat die krengen nogal wat problemen hebben gehad met de motoren (rolss roys). Met vliegangst haal je je van alles voor de geest .:) Maar ik moet toegeven; zelden zo'n relaxte vlucht gehad. Toen we geland waren in Sydney (deze keer een stuk sneller door de customs omdat we geen fietsen bij ons hadden) hebben we direct de trein gepakt naar ons hostel. We zijn daar een nacht gebleven en omdat ze niet voor nog een nacht plek hadden zijn we de volgende dag naar een ander hostel gegaan. Prima plek echter direct onder de aanvliegroute van Sydney airport dus zijn we een stel vliegtuigspotters geworden. Diezelfde dag ook nog maar even gekeken of Sydney anders was geworden. Nou nee....nog steeds leuk en relaxed. Prima om weer de plekken te zien waar we eerder geweest waren. Voor de rest gewoon rustig aangedaan en ik kon hier lokale tijd nog even de grandprix van Melbourne zien. Afgelopen maandag zijn we met een taxi naar de plek gegaan waar we onze Chubby konden halen en na veel papier en verzekeringen werk (tsing....$$$$$$$) mochten we dan eindelijk weg. Ok het is even wennen, direct in het midden van Sydney rijden en nog nooit links te hebben gereden danwel te hebben geschakeld. Na een stressvol half uur zonder deuken werd het rustiger en zijn we ergens langs de kust gestopt. Die dag niet heel veel verder gereden maar snel een camping gezocht. De dagen daarna hebben we steeds een paar uur gereden en dan weer een camping gezocht. Voornamelijk langs de kust en in wild parken. We kunnen merken dat we weer echt in Aussie land zijn want het stikt weer van de wallabies, kangaroos en lorries (Maaike noemt ze zo). Het stuk Sydney Melbourne is afwisselender dan dat wat we gezien hebben tussen Brisbain en Sydney 5 jaar geleden op fietse met de wereldtrappers. Het rijden gaat nu prima en we schieten lekker op en hebben veel gezien. Op dit moment staan we op De surfplek van Australie (nee niet Surfers Paradise...ook leuk maar meer een soort Las Vega's kan ik me herinneren) Torquay. Ripcurl en Quicksilver zijn de surfmerken die hier ontstaan zijn. Tijdens een wandeling net hebben we dan ook niet anders gezien dan surfers, vaders die zonen lesgeven in surfen, zonen die vaders niet mee willen hebben te surfen etc etc. Vanaf hier is ook het beginpunt van the Great Oceanroad. vanaf morgen zullen we die 500 km lang weg gaan verkennen. In de planning ligt: geweldige kliffen en foto's daarvan. Troost jullie met de gedachte dat het hier slechts 18-20 graden is en 's nachts koud!. Dank trouwens voor alle reacties (Mieke, leuk dat de collega's eea volgen) (Cees,Trijnie en Paco, leuk dat jullie mee lezen en mooi dat het allemaal gelukt is in Norg)
Eerst tot zo ver. Later meer.

Ps: wie missen er op deze foto? Eeuwige roem voor de snelste reactie. Bij geen reactie volgen er hints