Incaatje spelen

De eerste week Peru heeft in elk geval de indruk gegeven dat een en ander hier "same, same but different" is t.ov. Bolivia. Dat begon al de eerste dag. Allereerst de eerste schok. Ons was een banos (wc) beloofd in de bus naar Puno (Peru), en inderdaad er was een wc in de bus. Ok je kon er niet in maar ze waren tenminste "eerlijk" geweest want technisch gezien was er een wc aanwezig. De tweede schok: de bus reed keurig op tijd. Schok 3: onze buschauffeur legde ons keurig uit hoe we de grens over moesten, welke documenten we nodig hadden en wat verder te doen. Op zich voel je je dan net een kleuter maar met een stel Amerikaanse toeristen aan boord zijn zulke zaken nou eenmaal nodig. (sorry maar ervaring van de afgelopen maanden heeft nou eenmaal uitgewezen dat de Amerikaanse reizigers die wij ontmoet hebben hartstikke aardig en vriendelijk zijn maar er verder geen drol van snappen). Bij de grens aangekomen hadden Maaike en ik idd maar 5 minuten nodig om met een enorme smile (werkt altijd!)  door beide (Bolivia uit en Peru in) controles te komen. Op reis hebben we nu wel ontdekt dat Nederlander zijn erg handig is want we hoeven nergens te betalen (als vb: een Amerikaan (US) moet in elk land even 100 dollar aftikken voor een visum, dat gunnen we ze natuurlijk ook weer niet). Daarbij weet iedereen dat we aardig kunnen voetballen en dat we groot (lengte) zijn dus je hebt bij elke douane post hetzelfde gesprek. Kortom dikke prima. Bij de grens snel onze laatse Bolivaanse Bolivianos omgewisseld voor Soles. Op zich raar want dit is onze laatste vreemde munt op onze reis. Daarna weer in de bus gestapt en keurig op tijd aangekomen in Puno. Daar moesten we overstappen op een andere bus voor een "ritje" van 8 uur naar Cusco. Laat ik kort zijn over de busreis: VOLKOMEN K! Te lang (2 uur vertragen) en tig stops etc. Redelijk uitgeput kwamen we aan in Cusco waar we op zoek moesten naar ons hostel: Mama Cusco. Omdat we ondertussen redelijk geleerd hebben om geen taxi te nemen als we niet scherp zijn (want je weet dat je afgezet wordt) besloten we maar te gaan lopen. Goed plan, zeker een half uur (oeps..) en geen idee waar we heen moesten. Uiteindelijk zijn we "gered" door een Peruaanse vader en dochter die met ons mee liep en ondertussen allerlei zaken vertelde over de omgeving. Leuk, super vriendelijk (zoals bijna alle Zuid Amerikanen) en erg handig. Uiteindelijk laat aangekomen in ons hostel waar we welkom werden geheten door "The Germans" (uit te spreken zoals in "Allo Allo"). Na Maleisië, Australië, Nieuw Zeeland zagen we elkaar weer. Lachen dus. De dagen erna hebben we vooral de omgeving van Cusco bekeken. Cusco zelf is een super leuke stad met heel veel (Inca) historie. Beetje jammer dat ondergetekende weer eens last had van de "ik noem regelmatig naar het kleine kamertje rennen) ziekte maar dat mag de pret niet drukken. Ondertussen werden we door "The Germans" steeds onder druk gezet om een 9 daagse trail te doen maar uiteindelijk maar besloten om dat niet te doen. Te duur, krap qua tijd en nogal intensief gezien de hoogte. Bleek een goed besluit want ze hadden uiteindelijk een boel gezeik over kosten, contracten (het blijven natuurlijk wel "pünktliche" Duiters) en logistiek. Hoogtepunt van afgelopen week was echter vandaag: het bezoek aan Machu Picchu. We hadden alles zelf geregeld en op tijd (dit in tegenstelling tot heeeeel veel toeristen die geen kaarten meer konden krijgen voor zowel trein als entree). Wij dus met de "collectivo" (een busje) en trein naar Aqua Caliente, de uitvalsbasis voor  Machu Picchu. Een erg mooie rit dus geen enkel probleem. Vanochtend zijn we dus vroeg opgestaan en zijn naar boven gelopen (vonden we stoerder dan met de bus). Om Half 8 waren we er en het moet gezegd worden het was fantastisch! Erg mooi hoe die Incas (moeten handige jongens geweest zijn) een stad op deze hoogte hebben gebouwd. Daarbij hadden ze een stad met een "view". Niet te geloven. Leuk weetje: Een Amerikaan (Hiram Bingham) heeft Machu Pichu in 1911 ontdekt en deze man heeft model gestaan voor Indiana Jones. Nou hebben wij geen Inca trail gedaan (te duur en al tijden uitverkocht) maar voor de Jacob Boetjes onder jullie: als de "zonnepoort" doorloopt heb je een fantastisch(e) uitzicht/ervaring! Om 10.00 uur hadden we alles wel gezien en dat was maar goed ook want er kwam me toch een meute omhoog. Niet te geloven. We hebben de bus (we vonden dat we dat verdiend hadden) naar beneden genomen en daar kwamen we nog meer "meutes" tegen. De Peruaanse overheid had zelfs de brug naar boven compleet afgesloten. Later hoorden we dat er nogal wat "teleurgestelde" toeristen waren die boos zonder een kaart omhoog wilden gaan. We hoorden zelfs dat de touristen(!) wilden gaan staken om toegang te krijgen. Wat ons betreft de wereld op zijn kop. Ja inderdaad lullig als je geen kaart hebt maar met een beetje informeren weet je gewoon hoe eea in zijn werk gaat. Kortom een beetje misplaatst.....Nu uitrusten en morgen weer terug naar Cusco. Daar blijven we een paar dagen om dan uiteindelijk donderdag te vertrekken naar Arequipa. Het einde komt in zicht. Zeker nu we  Machu Picchu hebben gezien wat toch het laatste "officiele ding" op ons "lijstje" was. Hasta luego amigo's!

Eilanden, Inca's en Priesters

Bij deze dan alweer het laatste blogje uit Bolivia. Time flies when you're having fun :). Nadat Maaike (en ook ondergetekende) weer enigszins fit waren zijn we inderdaad richting La Paz vertrokken. Nu hebben we al geleerd dat een bus boeken actie 1 is maar ergens aankomen (2) weer iets heel anders is. We hadden weer eens te maken met nationale Boliviaanse hobby: roadblocks aanleggen. En jawel zo rond 3 uur 's nachts, terwijl wij in de bus zaten, kregen we de mededeling dat een en ander iets anders zou lopen. We zouden rijden tot aan de "roadblock" (goed plan), dan langs de "roadblock" lopen (minder goed plan), waarna een bus ons weer zou opwachten (goed plan). Echter hadden we een beetje eigenwijze chauffeur die besloot niet over de hoofdweg te gaan maar een "klein" ommetje te nemen. Dat ommetje geloof je echt niet. Stel je voor dat je richting Groningen rijdt over de Friesestraatweg. 15 km voor Groningen draai je met de bus een landweg op, (uiteraard zonder asfalt) daar rij je dan een half uur over en dan besluit je maar om dwars door de weilanden heen te rijden. Boliviaanse weilanden dus! Dat wel dus zeggen weilanden inclusief rivieren en heuvels. Uiteindelijk zijn we keurig in La Paz aangekomen en hebben we geen "roadblock" gezien. Buschauffeur dus een held! In La Paz hebben we eigenlijk alleen maar wat "geshopt". Immers, we hebben een stel ouders die nogal wat spullen voor ons hebben opgeslagen dus zou het zo maar kunnen zijn dat we wat voor ze (en ons zelf natuurlijk) hebben meegenomen. Daarnaast zijn we bezig geweest om onze route verder te plannen naar Copacabana. Op de dag dat we eigenlijk wilden gaan besloten de Bolivianen weer hun hobby uit te voeren. Kortom "roadblock" nr 2. Niemand die een idee had waarom maar vaak gaat het om het verkijgen van de meest basale levens behoeften. Volkomen terecht dus maar lastig als reiziger. Uiteindelijk zijn we goed aangekomen in Copabana. Een fantastisch mooi plek. Nadat we samen met een stel Belgen (Filip en Inneke) die we in de bus ontmoet hadden een hostel hadden gevonden besloten we de volgende ochtend maar richting het "Isla del Sol" te gaan. Dit schijnt de plek te zijn waar met name de Inca cultuur zou zijn begonnen danwel dat deze plek heeeeeeeel belangrijk was voor de Inca's. De volgende ochtend dus op een gammele boot richting het eiland. Na 2 uur kwamen we aan en zijn we samen met de Belgen het eiland gaan verkennen. Uiteindelijk super mooi maar qua history viel het ons wat tegen. Wellicht hebben we niet goed opgelet. De tocht over het eiland, zo'n drie uur lopen op 4000 meter was al vermoeiend genoeg dus wellicht heeft het daar aan gelegen. Trouwens als ik 4000 meter zeg dan moet je je dus voorstellen dat ergens bijna aan te top van de Mont Blanc een meer ligt ter grootte van het IJsselmeer (als het al niet groter is). En daar staan dan weer bergen omheen. Het geeft je een beetje een idee op wat voor hoogte we leven hier. Vandaag (Zondag) hebben we nog even het plaatselijke bedevaartsoord beklommen. Ze bouwen hier inderdaad alles op heuvels. Leuk om te zien. Met name omdat mensen speelgoed huizen kopen op de top en deze dan laten inzegenen. Wij stonden te kijken naar een familie die waarschijnlijk een nieuw huis had en dus op deze manier hun nieuwe huis zegende. Dat was niet helemaal te bedoeling dus moesten we als toeschouwers tekenen als getuigen. Niet te geloven je maakt wat mee.... Het kon nog vreemder want terwijl we richting de kerk liepen h zagen we een enorme rij met auto's bedekt onder de bloemen en andere versieringen. Wij kijken. Wat bleek: er komt een auto aan; auto wordt onder het bier/champagne gespoten; auto wordt gezegend door Priester; auto blij; mensen blij. Ok, maf dus maar leuk om te zien. Morgen vertrekken we om 9.00 uur naar Cusco in Peru. Daar zullen we de Duitsers (Daniel en Marsi) ontmoeten dus dat wordt vast gezellig. Hasta Luego amigo's!

Butch Cassidy, Hans Teeuwen en de Sundance kids op een grote zoutvlakte

En bij deze dan ons eerste blog vanuit Bolivia. In elk geval kunnen we stellen dat de eerste week nogal interessant was. Om maar eens met het begin te beginnen (klinkt logisch he). Vanuit Humauaca hebben we de bus genomen naar de grens. Een van de mooiste busritten die we ooit gehad hebben. Reizen door hoogvlaktes en enorme pieken is erg indrukwekkend. Tel daarbij op een heleboel "dorpjes" en je hebt veel te zien. Door de Lonely Planet waren we gewaarschuwd voor deze grensovergang. Het plaatsje zou niet leuk zijn, veel criminele medemensen en koud en winderig. Daarbij zou het eindeloos duren voordat we de grens konden passeren. Niets minder waar. Allereerst was Argentinië uitgaan een eitje. Geen rijen alleen een ongeïnteresseerde douane beambte die pas ontdooide toen hij zag dat we uit Nederland kwamen. We kregen keurig de groeten aan Maxima mee en konden richting Bolivia. Dat wil dus zeggen de brug overlopen en je melden bij het volgende hokje. Dit hokje was voorzien van vier Bolivianen die al sms-end de douane beambten moesten voorstellen. Kortom binnen 5 minuten en een paar formuliertjes verder waren we in Bolivia. Volgende doel: op zoek naar geld. Eerst onze Argentijnse peso’s omgewisseld zodat we in elk geval wat boliviano’s hadden en daarna op zoek naar de enige geldautomaat die het plaatsje rijk was. We hadden mazzel want het apparaat werkte ook nog eens. Met een gevoel alsof we zojuist de totale bank hadden leeg getrokken was de volgende etappe het busstation. Ook hier was de Lonely Planet (door ons en alle medereizigers trouwens aangeduid als "the Book", een bijbel maar dan anders...:)) duidelijk. Pas op voor zakkenrollers en drukte want iedereen wil wat van je. En inderdaad, naast de gebruikelijke paar "jouw moet ik even in de gaten houden types" kwamen er inderdaad een stuk of 10 Bolivianen op ons afgestormd om ons een bus ticket te verkopen. Nu zijn we dit wel gewend dus spelen we de kaart: wij zijn Nederlanders. Dit wil zeggen dat allereerst Maaike en ik rustig overleggen over de hoofden van de mensen heen. 1-0 voor Den Grootte Mensch (H. Teeuwen). Dit is echt grappig want zelfs Maaike is een kop groter dus we laten al dat "gedoe" even rustig onder ons blikveld plaatsvinden. Het systeem is dat we dan rustig het busstation inlopen en even "rustig" rondkijken wat voor ons het handigste is. Over het algemeen biedt iedereen het zelfde aan (ondertussen ook geleerd) dus gaan we altijd af op de meeste vriendelijk persoon die volgens ons het "verdiend" om ons een bus ticket te verkopen. Uiteraard zijn we tijdens dit hele proces omringt door de 10 verkopers die nog steeds ons wat willen verkopen. Uiteindelijk won de mevrouw met de meeste fantastische tekst in een Spaans land: Hey baby wanne buy ticket! Tegen zulke argumenten konden we niet op. Daarbij zou de bus een banos (wc) hebben dus dat was helemaal super. Op het moment van boeken sloten Maaike en ik al een weddenschap af of die er daadwerkelijk wel zou zijn. Omdat we beiden dachten van niet een niet erg spannende weddenschap maar toch het gaat om het idee. Uiteraard had de bus geen wc (stukje ervaring) dus waren we eigenlijk niet eens teleurgesteld. Na een prima busrit kwamen we dan uiteindelijk aan in Tupiza. Een leuke plek en een we hadden een prima hostel. De tweede dag besloten we (eigenlijk vooral Maaike!) dat er toch echt paard gereden moest worden. Nu vind ik de paardekrachten van mijn motor prima maar heb ik toch wat meer moeite met de originele 1 pk versie. Wij dus, samen met een aantal anderen, op naar de paarden. Uiteindelijk was de trip fantastisch. Het  landschap, waar oorspronkelijk Butch Cassidy en de Sundance kid hebben rondgereden, (voor mijn moeder: waren dat niet Paul Newman EN Robert Redford (om een of andere onbegrijpelijke reden twee jeugd idolen van mams) die in die film speelden?) werd  minuut na minuut indrukwekkender. We reden door een landschap waar John Wayne (een soort van hele oude cowboy voor de jongeren) jaloers op zou zijn. Daarbij bleek Maaike ook nog te kunnen paardrijden (ik niet dus heeeeeeeeeeel irritant) dus al met al een zeer geslaagde trip Na drie dagen in Tupiza een beetje aan de hoogte gewend te zijn geraakt besloten we samen met de Portugezen, die we ontmoet hadden in Humauca,een  4 daagse tour te maken over onder andere de zoutvlakte. De volgende ochtend vertrokken we dan ook in onze witte Lexus!!!!! Een soort van "ge-upgrade" Toyota Landcruiser. De eerste dag was het gewoon een afstand afleggen dus niet veel bijzonders. Behalve dan dat we door plotselinge sneeuw onze hele route moesten omgooien. De tweede dag zou ons geisers en “lagoons” brengen. Echter na 10 minuten ploeteren bleek al snel dat de sneeuw te hoog was om verder te gaan. Gevolg, we reden ondertussen met 3 groepen/3 auto's tegelijk, een aantal klagende reizigers met een enigszins aangebrande Italiaanse voorop. Ze wilden hun geld terug etc etc. Op een gegeven moment vroeg een van die meiden wat in er van vond. Als oudste (voelt niet heeeel goed:)) wilden ze graag mijn mening weten. Nu zijn Maaike en ik erg relaxed in dit soort gevallen dus mijn menig sloot niet erg aan bij de groep. Immers de beslissing om niet door te gaan was volkomen terecht en ze waren bezig om alternatieven te regelen. Ik (wij) vond(en) dus: gewoon even afwachten en het advies van de gidsen te volgen. Met name de Italiaanse "had wat moeite" met mijn mening dus ik moest zelf "vriendelijk" vragen of ze even haar mond wilde houden in plaats van  mij continu te onderbreken. Kortom Eric en de Italiaanse even geen vriendjes. 

Uiteindelijk bood de organisatie een voor ons (onze auto dus de Portugezen en wij) een prima alternatief. Meer cultuur (dorpjes en musea) en een extra onderdeel, een vulkaan, in het programma. We hebben wat plekken bezocht die bewoond zijn geweest door de bewoners voor de Inca's. De mensen waren zo’n 120 cm en zijn uiteindelijk “verdreven” door de Inca’s. Die waren namelijk een kop groter (zie wederom quote H. Teeuwen). Echt super interessant en veel meer over Bolivia te weten gekomen. De volgende dag (dag 3) bereikten we dan uiteindelijk de Salar de Uyuni (de zoutvlakte). Deze vlakte (9000 km2) is op zijn zachts gezegd indrukwekkend. Daarbij kwam dat er door sneeuw een laagje water van 2 cm op de gehele vlakte stond. Gevolg: een grote spiegel. Woorden schieten echt te kort om een en ander te beschrijven. Kijk maar naar de foto's en oordeel zelf. De laatste dag hebben we nog een vulkaan beklommen. Toch nog op een hoogte van 4500 meter gestaan en wederom fantastische foto's gemaakt. Daarna zijn we weer richting Uyuni gereden. Onderweg nog wat "funny pictures" gemaakt om uiteindelijk om 5 uur in de middag gesloopt in ons Hostel aan te komen. Vervelende bijkomstigheid was wel dat Maaike die nacht ziek werd zodat we vanochtend het beste hotel in dit stadje hebben opgezocht zodat we in elk geval een goede plek hebben om uit te zieken. Hopen dat ze snel weer beter wordt! Ondertussen hopen we dat de ORS gaat aanslaan dus weten de medereizigers en doctoren onder jullie wel welke kwaal bedwongen moet worden. De volgende etappe is naar La Paz. We houden jullie op de hoogte. Hasta Luego amigos