En bij deze dan ons eerste blog vanuit Bolivia. In elk geval kunnen we stellen dat de eerste week nogal interessant was. Om maar eens met het begin te beginnen (klinkt logisch he). Vanuit Humauaca hebben we de bus genomen naar de grens. Een van de mooiste busritten die we ooit gehad hebben. Reizen door hoogvlaktes en enorme pieken is erg indrukwekkend. Tel daarbij op een heleboel "dorpjes" en je hebt veel te zien. Door de Lonely Planet waren we gewaarschuwd voor deze grensovergang. Het plaatsje zou niet leuk zijn, veel criminele medemensen en koud en winderig. Daarbij zou het eindeloos duren voordat we de grens konden passeren. Niets minder waar. Allereerst was Argentinië uitgaan een eitje. Geen rijen alleen een ongeïnteresseerde douane beambte die pas ontdooide toen hij zag dat we uit Nederland kwamen. We kregen keurig de groeten aan Maxima mee en konden richting Bolivia. Dat wil dus zeggen de brug overlopen en je melden bij het volgende hokje. Dit hokje was voorzien van vier Bolivianen die al sms-end de douane beambten moesten voorstellen. Kortom binnen 5 minuten en een paar formuliertjes verder waren we in Bolivia. Volgende doel: op zoek naar geld. Eerst onze Argentijnse peso’s omgewisseld zodat we in elk geval wat boliviano’s hadden en daarna op zoek naar de enige geldautomaat die het plaatsje rijk was. We hadden mazzel want het apparaat werkte ook nog eens. Met een gevoel alsof we zojuist de totale bank hadden leeg getrokken was de volgende etappe het busstation. Ook hier was de Lonely Planet (door ons en alle medereizigers trouwens aangeduid als "the Book", een bijbel maar dan anders...:)) duidelijk. Pas op voor zakkenrollers en drukte want iedereen wil wat van je. En inderdaad, naast de gebruikelijke paar "jouw moet ik even in de gaten houden types" kwamen er inderdaad een stuk of 10 Bolivianen op ons afgestormd om ons een bus ticket te verkopen. Nu zijn we dit wel gewend dus spelen we de kaart: wij zijn Nederlanders. Dit wil zeggen dat allereerst Maaike en ik rustig overleggen over de hoofden van de mensen heen. 1-0 voor Den Grootte Mensch (H. Teeuwen). Dit is echt grappig want zelfs Maaike is een kop groter dus we laten al dat "gedoe" even rustig onder ons blikveld plaatsvinden. Het systeem is dat we dan rustig het busstation inlopen en even "rustig" rondkijken wat voor ons het handigste is. Over het algemeen biedt iedereen het zelfde aan (ondertussen ook geleerd) dus gaan we altijd af op de meeste vriendelijk persoon die volgens ons het "verdiend" om ons een bus ticket te verkopen. Uiteraard zijn we tijdens dit hele proces omringt door de 10 verkopers die nog steeds ons wat willen verkopen. Uiteindelijk won de mevrouw met de meeste fantastische tekst in een Spaans land: Hey baby wanne buy ticket! Tegen zulke argumenten konden we niet op. Daarbij zou de bus een banos (wc) hebben dus dat was helemaal super. Op het moment van boeken sloten Maaike en ik al een weddenschap af of die er daadwerkelijk wel zou zijn. Omdat we beiden dachten van niet een niet erg spannende weddenschap maar toch het gaat om het idee. Uiteraard had de bus geen wc (stukje ervaring) dus waren we eigenlijk niet eens teleurgesteld. Na een prima busrit kwamen we dan uiteindelijk aan in Tupiza. Een leuke plek en een we hadden een prima hostel. De tweede dag besloten we (eigenlijk vooral Maaike!) dat er toch echt paard gereden moest worden. Nu vind ik de paardekrachten van mijn motor prima maar heb ik toch wat meer moeite met de originele 1 pk versie. Wij dus, samen met een aantal anderen, op naar de paarden. Uiteindelijk was de trip fantastisch. Het landschap, waar oorspronkelijk Butch Cassidy en de Sundance kid hebben rondgereden, (voor mijn moeder: waren dat niet Paul Newman EN Robert Redford (om een of andere onbegrijpelijke reden twee jeugd idolen van mams) die in die film speelden?) werd minuut na minuut indrukwekkender. We reden door een landschap waar John Wayne (een soort van hele oude cowboy voor de jongeren) jaloers op zou zijn. Daarbij bleek Maaike ook nog te kunnen paardrijden (ik niet dus heeeeeeeeeeel irritant) dus al met al een zeer geslaagde trip Na drie dagen in Tupiza een beetje aan de hoogte gewend te zijn geraakt besloten we samen met de Portugezen, die we ontmoet hadden in Humauca,een 4 daagse tour te maken over onder andere de zoutvlakte. De volgende ochtend vertrokken we dan ook in onze witte Lexus!!!!! Een soort van "ge-upgrade" Toyota Landcruiser. De eerste dag was het gewoon een afstand afleggen dus niet veel bijzonders. Behalve dan dat we door plotselinge sneeuw onze hele route moesten omgooien. De tweede dag zou ons geisers en “lagoons” brengen. Echter na 10 minuten ploeteren bleek al snel dat de sneeuw te hoog was om verder te gaan. Gevolg, we reden ondertussen met 3 groepen/3 auto's tegelijk, een aantal klagende reizigers met een enigszins aangebrande Italiaanse voorop. Ze wilden hun geld terug etc etc. Op een gegeven moment vroeg een van die meiden wat in er van vond. Als oudste (voelt niet heeeel goed:)) wilden ze graag mijn mening weten. Nu zijn Maaike en ik erg relaxed in dit soort gevallen dus mijn menig sloot niet erg aan bij de groep. Immers de beslissing om niet door te gaan was volkomen terecht en ze waren bezig om alternatieven te regelen. Ik (wij) vond(en) dus: gewoon even afwachten en het advies van de gidsen te volgen. Met name de Italiaanse "had wat moeite" met mijn mening dus ik moest zelf "vriendelijk" vragen of ze even haar mond wilde houden in plaats van mij continu te onderbreken. Kortom Eric en de Italiaanse even geen vriendjes.
Uiteindelijk bood de organisatie een voor ons (onze auto dus de Portugezen en wij) een prima alternatief. Meer cultuur (dorpjes en musea) en een extra onderdeel, een vulkaan, in het programma. We hebben wat plekken bezocht die bewoond zijn geweest door de bewoners voor de Inca's. De mensen waren zo’n 120 cm en zijn uiteindelijk “verdreven” door de Inca’s. Die waren namelijk een kop groter (zie wederom quote H. Teeuwen). Echt super interessant en veel meer over Bolivia te weten gekomen. De volgende dag (dag 3) bereikten we dan uiteindelijk de Salar de Uyuni (de zoutvlakte). Deze vlakte (9000 km2) is op zijn zachts gezegd indrukwekkend. Daarbij kwam dat er door sneeuw een laagje water van 2 cm op de gehele vlakte stond. Gevolg: een grote spiegel. Woorden schieten echt te kort om een en ander te beschrijven. Kijk maar naar de foto's en oordeel zelf. De laatste dag hebben we nog een vulkaan beklommen. Toch nog op een hoogte van 4500 meter gestaan en wederom fantastische foto's gemaakt. Daarna zijn we weer richting Uyuni gereden. Onderweg nog wat "funny pictures" gemaakt om uiteindelijk om 5 uur in de middag gesloopt in ons Hostel aan te komen. Vervelende bijkomstigheid was wel dat Maaike die nacht ziek werd zodat we vanochtend het beste hotel in dit stadje hebben opgezocht zodat we in elk geval een goede plek hebben om uit te zieken. Hopen dat ze snel weer beter wordt! Ondertussen hopen we dat de ORS gaat aanslaan dus weten de medereizigers en doctoren onder jullie wel welke kwaal bedwongen moet worden. De volgende etappe is naar La Paz. We houden jullie op de hoogte. Hasta Luego amigos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten