Eric en Maaike en de grote teletijd machine

We zijn inderdaad aan het tijdreizen geweest. Raar, je vertrekt op zondag en komt zaterdag aan. Ergens midden in de Pacific ligt een lijn (geen echte voor de blondjes) en zodra je daar dus overheen vliegt ben je weer terug bij af. Voor de mensen die zich nu ongerust maken; je merkt er niets van…. Je moet alleen wel scherp zijn met het boeken van bijvoorbeeld onderdak. A) omdat je de datum van boeking goed moet hebben maar zeker ook b) je kunt niet op de laatste dag boeken omdat je in het computer systeem niet in het verleden kunt boeken. Gelukkig hebben we (vooral Maaike) goed opgelet dus alles prima. Over de vlucht kunnen we kort zijn: volkomen k voor iemand die niet van vliegen houdt. (Eric dus) Verschrikkelijk veel turbulentie inclusief luchtzakken etc. Stewardessen die op de grond gingen zitten omdat ze anders zelf vielen…kortom doffe ellende….Veilig aangekomen op Tahiti (Faa) International Airport (een soort Eelde maar dan anders) werden we verwelkomd door drie mannetjes die ukelele speelden. Gaaf om te zien. De gehele terminal is buiten, want subtropisch, dus alleen met een klein dakje boven je hoofd richting de douane. Eerste stop; de mevrouw die iedereen een bloem geeft. Dat doen ze zelfs op Eelde niet… Nadat we de douane gepasseerd waren zijn we direct naar ons Airport motel gelopen. Even de heuvel op en jawel we konden slapen. De volgende ochtend zijn we met de taxi (enorm duur want zondag en geen ander vervoer mogelijk) naar de ferry terminal gegaan. Daar hebben we de boot naar Moorea genomen. Een klein tropisch paradijs (zie voor nadere toelichting ook: Perhentian en Tioman, Maleisie). Ook op Moorea waren we weer de klos dus weer een taxi. Deze keer gereden door bejaarde vrouw die in schoolboek Engels ons alles heeft verteld over het eiland. Briljant! De komende drie nachten hadden we geboekt in een klein “resort”. Dit bleek redelijk fantastisch te zijn. Uitzicht op zee, uitzicht op de tuin en een heerlijk temperatuurtje. Kortom afzien. Bij aankomst zei de eigenaar al dat hij om 5 uur de “die kleine fischen” ging voeren, haaien dus. (voor dat je denkt: Duits op Moorea? Eigenaar komt uit de Elzas en Duits is nu eenmaal iets makkelijker voor ons dan Frans). Het was nog geen 5 uur dus wij lekker zwemmen. Om 5 uur bleken de kleine visjes echter haaien van 2,5 tot 3 meter te zijn. Met terugwerkende kracht spontane “Jaws stress” dus. Volgens de eigenaar waren ze niet gevaarlijk maar er waren wel verassend veel kamers vrij in het resort… De volgende ochtend hebben we eigenlijk niets gedaan. Beetje fietsen, zwemmen (toch anders nu..) en kanoën. Onze laatste volledige dag hebben we met een scooter (een echte Gilera, dus als Johnny en Anita, en ja we zijn nog blond ook) het eiland rond gereden. Erg leuk en nog een paar verschrikkelijk dure resorts gezien. Daarnaast hebben we nog flink wijn lopen drinken (Elzas, Brute) met de eigenaar (Maurice) en een Frans gezin dat werkt als docent op Tahiti. Nadat we weer terug waren op Tahiti hebben we dan ook met hun gegeten, ze hadden ons speciaal uitgenodigd. Super!!!! Verschrikkelijk leuke mensen, veel gereisd en erg gastvrij. Daarbij hadden ze (Christophe, Catherine en Maria) lokale gerechten gemaakt die echt heel lekker waren. Leuk dat we in het Frans, Engels en met een woordenboek toch zo verhalen kunnen uitwisselen. Nadat we adressen hebben uitgewisseld (zodat we de hagelslag kunnen opsturen!) werden we weer naar het vliegveld gebracht. Op naar het meest afgelegen bewoonde eiland ter wereld. Een soort Vlieland maar dan iets verder weg: Paaseiland!