Reizen is….wachten

Ons verblijf op de Perhentian Islands zit er op. Het is tijd om een nieuw gebied te gaan verkennen en een nieuw eiland te gaan ontdekken. Via ons `resort’ Senja hebben we een bus ticket geboekt van Jerteh naar Mersing om vandaar uit naar Tioman te varen. Om half twaalf lopen wij naar boot waar al vele mensen staan te wachten om terug naar het vaste land te gaan. We worden naar onze bootticket gevraagd en worden naar een hoek van de pier gestuurd waar we moeten wachten op ons bootje. Op een gegeven moment wordt een van de regelmannetjes gebeld. Het blijkt ons resort Senja te zijn die door geeft dat wij naar boot zijn vertrokken en er nu wel zo’n beetje moeten zijn aangekomen. Er wordt goed voor ons gezorgd blijkt. Inmiddels zijn er vele bootjes aangekomen die ons naar de overkant moeten brengen. We moeten in een van de bootjes instappen, waarbij vervolgens iedereen, incl. bagage zo ver mogelijk achter in de boot wordt gestopt. We doen allemaal een zwemvest aan en gaan op weg. De heenreis had niemand een zwemvest aan, maar omdat het water de laatste dagen een stuk ruiger is geworden lijkt het ons allemaal toch wel verstandig. De overtocht verloopt soepel. De golven vallen mee en onze kapitein vaart heel voorzichtig. Helaas regent het wel weer en samen met het opspattende water zijn we doorweekt. Aan de overkant dus eerst maar even droge kleren aan doen. Daarna zijn we op zoek gegaan naar het kantoortje waar we onze bus tickets moeten halen, gelukkig was dat niet zo moeilijk. We stappen het kantoortje binnen en een mevrouw houdt ons binnen een seconde onze tickets voor…wij kijken haar onbegrijpelijk aan. Hoe weet zij nou dat wij de tickets komen halen? Wat blijkt Senja heeft net gebeld dat we zijn aangekomen en waarschijnlijk snel de tickets komen halen. Blijkbaar waren er geen andere toeristen die langs zouden komen, dus dat was makkelijk. Wel fantastisch hoe Senja voor ons heeft gezorgd! Nu moeten we alleen nog een bus zoeken die ons naar Jerteh gaat brengen. Het busstation blijkt vlak bij het kantoortje te zijn. Niemand kan ons vertellen hoe laat de bus gaat, alleen dat ie gaat en dat we op de juiste plek zijn. Het wachten is begonnen……
De bus gaat inderdaad. Na dik anderhalf uur wachten stopt er een bus die ons naar de juiste plaats brengt. De lokale bussen blijken wat minder goed onderhouden te zijn dan de lange afstands bussen, maar het rijdt. Om een uur of 4 komen we in Jerteh aan. We controleren nog even of hier inderdaad onze volgende bus vandaan gaat en of de tijd op het kaartje klopt. Gelukkig het klopt om half tien ’s avonds zal de bus gaan. Tot die tijd…..wachten….
Inmiddels hebben we ook vrienden gemaakt met een Australiër die dezelfde kant op gaat als wij en net als wij de tijd moet zien te doden. Met zijn drieën lopen we dan ook naar het plaatsje. We drinken wat, zoeken een bank, lopen wat rond, doen nog wat boodschappen, lopen weer verder totdat de eetstalletjes open gaan. Daar zoeken we ons eten bij elkaar en delen het met elkaar. Na het eten toch maar weer terug naar het busstation om daar verder te wachten. Het busstation is redelijk verlaten op wat katten na. Langzaam wordt het donkerder. Er komen opgepimpte auto’s langs met geblindeerde ramen, die mensen komen oppikken. Het lijkt allemaal een beetje, tja hoe zal ik het zeggen, vreemd. Maar hoe donkerder en later het wordt, hoe drukker het op het busstation begint te worden. Winkeltjes gaan weer open en er komen heel veel mensen samen met ons wachten op een bus. Een kwartier te laat komt onze bus. Onze tickets worden gecheckt, bagage ingeladen en op zoek naar onze, jawel, vaste plekken. De mannen die voor ons zitten moet ik wakker maken, want hun stoelen staan zover achterover dat ik daar als grote Nederlander niet achter pas. Goed we zitten in de bus die ons een uur of 7 later zal afzetten op plaats van bestemming. Eric kan aardig goed slapen in de bus, ik helaas niet zo.
Om kwart over 5 ’s ochtends worden we in Mersing uit de bus gezet. Ergens aan de kant van de weg voor een tempel. Een man die blijkbaar in de tempel slaapt komt even polshoogte nemen. We mogen daar even op het stoepje blijven staan omdat het regent. We besluiten om schuin naar de overkant te lopen. Daar is een Indisch restaurant wat al open is. In dat restaurant ontmoeten we een Tsjechisch stel dat, net als wij, ook zo vroeg met de bus is aangekomen en ook naar Tioman gaan. Samen gaan we dan ook op zoek naar de boot. De boot blijkt pas om 12 uur te gaan dus maar weer….wachten.
Samen met nog wat andere reizigers gaan we ergens ontbijten en daarna lopen Eric en ik nog wat rond door het plaatsje. Om half 12 moeten we bij de bootterminal aanwezig zijn waar blijkt dat we andere kleur ‘boardingpassen’ nodig hebben. Het mannetje dat ons de kaartjes had verkocht had ons al overal lopen zoeken. Later blijkt alleen dat het allemaal niet zoveel uit maakt. Er gaan twee boten naar het eiland en wij moesten de tweede boot hebben. De eerste vertrekt zo rond 12 uur. De andere boot zou vlak daarna komen. Helaas….het duurt nog tot twee uur voordat wij ook eindelijk aan boord kunnen stappen. Een beetje een soort boot als de Koegelwieck alleen staan de stoelen zo dicht op elkaar dat Eric en ik allebei niet met onze benen ertussen passen. Tot groot vermaak van de bemanning. Wij moeten dus schuin zitten…hmmmm niet echt lekker. Na een halfuur varen liggen opeens stil naast een van de vele eilandjes. Er blijkt een visnet om de schroef te zitten, dus een van de bemanningsleden moet het water in om het eraf te halen. Vervolgens worden er een heleboel Maleisische vakantiegangers zeeziek, zodat de plastic zakjes niet zijn aan te slepen. Eric en ik vinden het eigenlijk wel mee vallen met de golven, een beetje zoals op de Waddenzee. En het zegt wat want ik heb nou niet echt bepaald zeebenen. Een andere ervaring op de boot is om naar de wc te gaan. Stel je zo’n hurk wc voor die je veel in Frankrijk langs de weg ziet/zag. Alleen dan nu op een boot die wiebelt. Best een ervaring op zich moet ik zeggen.
Na op verschillende plaatsen te hebben aangemeerd worden wij dan eindelijk in Air Batang (ABC) afgezet. Wij gaan op zoek naar een leuk plekje om te verblijven. Eric vindt dat we wel een kamer met Airco hebben verdiend dus die nemen we dan ook. Na ongeveer 28 uur reizen (incl. wachten) zijn we dan eindelijk op plaats van bestemming aangekomen. En wat voor bestemming! Het mag dan groter zijn dan de Perhentian Islands het is ook hier fantastisch mooi en super rustig! Blauwe, heldere zee, witte stranden, palmbomen, jungle……….