die hele grote. Wat natuurlijk niet hielp was dat ik nog wist uit het nieuws dat die krengen nogal wat problemen hebben gehad met de motoren (rolss roys). Met vliegangst haal je je van alles voor de geest .:) Maar ik moet toegeven; zelden zo'n relaxte vlucht gehad. Toen we geland waren in Sydney (deze keer een stuk sneller door de customs omdat we geen fietsen bij ons hadden) hebben we direct de trein gepakt naar ons hostel. We zijn daar een nacht gebleven en omdat ze niet voor nog een nacht plek hadden zijn we de volgende dag naar een ander hostel gegaan. Prima plek echter direct onder de aanvliegroute van Sydney airport dus zijn we een stel vliegtuigspotters geworden. Diezelfde dag ook nog maar even gekeken of Sydney anders was geworden. Nou nee....nog steeds leuk en relaxed. Prima om weer de plekken te zien waar we eerder geweest waren. Voor de rest gewoon rustig aangedaan en ik kon hier lokale tijd nog even de grandprix van Melbourne zien. Afgelopen maandag zijn we met een taxi naar de plek gegaan waar we onze Chubby konden halen en na veel papier en verzekeringen werk (tsing....$$$$$$$) mochten we dan eindelijk weg. Ok het is even wennen, direct in het midden van Sydney rijden en nog nooit links te hebben gereden danwel te hebben geschakeld. Na een stressvol half uur zonder deuken werd het rustiger en zijn we ergens langs de kust gestopt. Die dag niet heel veel verder gereden maar snel een camping gezocht. De dagen daarna hebben we steeds een paar uur gereden en dan weer een camping gezocht. Voornamelijk langs de kust en in wild parken. We kunnen merken dat we weer echt in Aussie land zijn want het stikt weer van de wallabies, kangaroos en lorries (Maaike noemt ze zo). Het stuk Sydney Melbourne is afwisselender dan dat wat we gezien hebben tussen Brisbain en Sydney 5 jaar geleden op fietse met de wereldtrappers. Het rijden gaat nu prima en we schieten lekker op en hebben veel gezien. Op dit moment staan we op De surfplek van Australie (nee niet Surfers Paradise...ook leuk maar meer een soort Las Vega's kan ik me herinneren) Torquay. Ripcurl en Quicksilver zijn de surfmerken die hier ontstaan zijn. Tijdens een wandeling net hebben we dan ook niet anders gezien dan surfers, vaders die zonen lesgeven in surfen, zonen die vaders niet mee willen hebben te surfen etc etc. Vanaf hier is ook het beginpunt van the Great Oceanroad. vanaf morgen zullen we die 500 km lang weg gaan verkennen. In de planning ligt: geweldige kliffen en foto's daarvan. Troost jullie met de gedachte dat het hier slechts 18-20 graden is en 's nachts koud!. Dank trouwens voor alle reacties (Mieke, leuk dat de collega's eea volgen) (Cees,Trijnie en Paco, leuk dat jullie mee lezen en mooi dat het allemaal gelukt is in Norg)
Eerst tot zo ver. Later meer.
Ps: wie missen er op deze foto? Eeuwige roem voor de snelste reactie. Bij geen reactie volgen er hints
Arjo zegt:
BeantwoordenVerwijderenEeeh, Joop Alberda en het Nederlands volleybalteam?
Trouwens mooi jullie verhalen te lezen (minder mooi om te zien hoe bruin jullie aan het worden zijn): jullie staan in de RSS reader tussen CNN en Grunberg. Mooie bijkomstigheid is dat het de illusie verbreekt dat jullie erg ver weg zijn!
Heb een goede reis!!
Groeten,
Arjo
Uit de Sportcanon:
Joop Alberda regiseerde het ‘sportmoment van 20e eeuw’
Joop Alberda, legende en een duizendpoot Zomer, 1996. Een schreeuw. Een sprong. Twee armen in de lucht, gebalde vuisten. Dan de handen op het hoofd, mond open van verbazing. Vreugde, ongeloof en extase. Joop Alberda beseft het: zijn Nederlandse mannenvolleybalploeg is luttele seconden eerder olympisch kampioen geworden in Atlanta.
De in 1951 in Oosterwolde geboren Alberda zal er nog jaren-, nee decennialang mee geconfronteerd worden. Als coach stond de Fries aan de basis van een van de mooiste vaderlandse gouden medailles uit recente tijden. Niet voor niets koos het Nederlandse publiek het goud van de mannenvolleyballers bij de Spelen van 1996 tot het Sportmoment van de 20e eeuw.
Het was zonder enige twijfel Alberda’s finest moment. Maar op zijn spreekwoordelijke lauweren rusten was er daarna niet bij. Sterker nog, sindsdien bleek het de kickstart voor een even imposante als veelzijdige loopbaan in allerlei delen van de sportwereld te zijn. De man die ooit studeerde aan de academie voor lichamelijke opvoeding (ALO), ontpopt zich daarbij tot een inspirator, bestuurder, trainer, manager en wat al niet meer.
Maar Alberda en volleybal, dat blijft toch altijd het eerste waar je aan denkt. Zoals je bij een duizendpoot als Henk Gemser toch altijd nog moet denken aan schaatsen. En pas daarna aan alle andere functies die volgden in een indrukwekkende carrière.
Net als Gemser bekleedde Alberda, zelf nog eredivisievolleyballer met Lycurgus uit Groningen, na het coach-zijn bestuurlijke of adviserende functies in de sportwereld. Bijvoorbeeld bij sportkoepel NOC*NSF, waar hij het jaar na het olympisch goud werd binnengehaald als een held. Alberda’s plannen, werkwijze en doelstellingen bleken een groot succes. Hij stond namelijk aan de basis van de beste Spelen ooit voor ons land: in Sydney beklom Nederland in 2000 met groot succes de berg die Olympus heet, om aan de top trots de gewonnen hoeveelheid van 25 medailles te tonen.
Alberda verliet de sportkoepel in 2004 en trok in de jaren daarna verder, de wijde wereld in. Als spindoctor van Guus Hiddink werkte hij in Rusland voor de voetbalbond aldaar aan ambitieuze plannen en projecten die van dat land op termijn een voetbalgrootmacht moeten maken. Tussendoor won hij ook nog de persoonlijke award Sportmanager van het Jaar (2004).
Leuk en aardig, maar de onverzadigbare Alberda sloeg twee jaar geleden zijn vleugels nog maar weer eens uit. Ditmaal deed hij zijn intrede in de wielerwereld, bij de ploeg van toenmalig teambaas Hean-Paul van Poppel: Cervélo. Het succes van wat Alberda in en rond de organisatie van de ploeg bewerkstelligde, is in wielrennen moeilijker te duiden dan in veel andere sporten. Kortetermijnpretaties zijn belangrijker dan mooie, uitgekristalliseerde langetermijnprojecten. Iemand als Alberda had weloverwogen de keuze gemaakt; hij ziet al snel een mooie uitdaging ergens in. Maar balsporten liggen hem beter, zou je kunnen zeggen. Dit jaar wordt-ie zestig jaar, maar de Fries kennende zal hij zich nog in allerlei hoedanigheden voortbewegen in de nationale of internationale sportwereld. En zal hij zaaien, oogsten, juichen en zich verbazen over succes.
Inderdaad, net als toen in de zomer van 1996 met volleybal; voor altijd Alberda’s finest moment.
ja wij!!!!!!
BeantwoordenVerwijderenG'day Steven en Marlous