Beelden en paaseieren

Jullie dachten natuurlijk al: wel foto's maar nog geen verhaal? Dus bij deze. Vanuit Tahiti hebben we een prima vlucht gehad naar Paaseiland. De naam van dit eiland is door een Nederlander (Roggeveen?)aan het eiland gegeven die daar op Pasen aankwam. De eigenlijke naam is Rapa Nui.Daar aangekomen werden we opgewacht door de eigenaars van ons onderkomen. Dit keer wel beiden een bloemenkrans gekregen! Erg leuk. Dus wij in de pickup voor de lange tocht naar de “Pacific Cabins” (met dank aan Sandra en Jasper geboekt). Na 3! minuten waren we ter plaatse. Super plek. Veel ruimte en een eigen keuken. Samen met een Chileens stel woonden we in de tuin van deze mensen. Nadat we alle spullen hadden opgeborgen zijn we direct het "centrum" in gegaan. Stel je de grootte voor van Midsland op 't Ailand dan heb je het wel gehad. Nadat we wat info hebben gehaald bij de” tourist information” zijn we eerst maar wat gaan slapen omdat we de nacht ervoor amper wat uurtjes hadden kunnen maken. De volgende ochtend hebben we een auto gehuurd en zijn we het eiland rondgereden. Ok….in een woord: fantastisch, bizar, anders (iets meer dan een). Het feit dat je op een van de meest afgelegen eilanden ter wereld bent met een geschiedenis die nog niet geheel duidelijk is maakt het toch wel heel speciaal. Wellicht hebben jullie de foto's al gezien maar een en ander heeft echt indruk op ons gemaakt. Als je een tijdje hebt gereden kom je dan ook bijna niemand meer tegen. Je rijdt dan in je 4x4 over gravel roads en verder is er niemand. Alleen wat wilde! paarden en beelden (ook wild!). Na een dag rijden zijn we redelijk moe weer terug naar ons onderkomen gegaan. De volgende dag hebben we het dorpje wat uitgebreider bekeken. Uiteraard een terrasje gepakt met uitzicht op zee en beelden! dus het was weer afzien. Daarna nog wat souvenirs gekocht. Die avond waren we uitgenodigd voor een BBQ bij de familie. De man des huizes was aan het duiken geweest en had een aantal vissen meegenomen. Gewoon met kop en staart op de BBQ en klaar is Kees. Onze Chileense buurman vond dat blijkbaar niet genoeg want die had nog een half varken meegenomen. Kortom 2 zijkanten van een varken: spareribs! (tot redelijk afgrijzen van Maaike). Lekker!!!! Top avond gehad. De volgende ochtend zijn we weer keurig naar het vliegveld gereden. Dit enorme complex (nog kleiner dan Eelde) was wederom 3 hele minuten rijden. Bij ons afscheid nog een ketting gekregen als afscheid. Kortom Paas eiland was fantastisch!!! Op dit moment zitten we in Santiago in Chili....ook leuk...:)

Eric en Maaike en de grote teletijd machine

We zijn inderdaad aan het tijdreizen geweest. Raar, je vertrekt op zondag en komt zaterdag aan. Ergens midden in de Pacific ligt een lijn (geen echte voor de blondjes) en zodra je daar dus overheen vliegt ben je weer terug bij af. Voor de mensen die zich nu ongerust maken; je merkt er niets van…. Je moet alleen wel scherp zijn met het boeken van bijvoorbeeld onderdak. A) omdat je de datum van boeking goed moet hebben maar zeker ook b) je kunt niet op de laatste dag boeken omdat je in het computer systeem niet in het verleden kunt boeken. Gelukkig hebben we (vooral Maaike) goed opgelet dus alles prima. Over de vlucht kunnen we kort zijn: volkomen k voor iemand die niet van vliegen houdt. (Eric dus) Verschrikkelijk veel turbulentie inclusief luchtzakken etc. Stewardessen die op de grond gingen zitten omdat ze anders zelf vielen…kortom doffe ellende….Veilig aangekomen op Tahiti (Faa) International Airport (een soort Eelde maar dan anders) werden we verwelkomd door drie mannetjes die ukelele speelden. Gaaf om te zien. De gehele terminal is buiten, want subtropisch, dus alleen met een klein dakje boven je hoofd richting de douane. Eerste stop; de mevrouw die iedereen een bloem geeft. Dat doen ze zelfs op Eelde niet… Nadat we de douane gepasseerd waren zijn we direct naar ons Airport motel gelopen. Even de heuvel op en jawel we konden slapen. De volgende ochtend zijn we met de taxi (enorm duur want zondag en geen ander vervoer mogelijk) naar de ferry terminal gegaan. Daar hebben we de boot naar Moorea genomen. Een klein tropisch paradijs (zie voor nadere toelichting ook: Perhentian en Tioman, Maleisie). Ook op Moorea waren we weer de klos dus weer een taxi. Deze keer gereden door bejaarde vrouw die in schoolboek Engels ons alles heeft verteld over het eiland. Briljant! De komende drie nachten hadden we geboekt in een klein “resort”. Dit bleek redelijk fantastisch te zijn. Uitzicht op zee, uitzicht op de tuin en een heerlijk temperatuurtje. Kortom afzien. Bij aankomst zei de eigenaar al dat hij om 5 uur de “die kleine fischen” ging voeren, haaien dus. (voor dat je denkt: Duits op Moorea? Eigenaar komt uit de Elzas en Duits is nu eenmaal iets makkelijker voor ons dan Frans). Het was nog geen 5 uur dus wij lekker zwemmen. Om 5 uur bleken de kleine visjes echter haaien van 2,5 tot 3 meter te zijn. Met terugwerkende kracht spontane “Jaws stress” dus. Volgens de eigenaar waren ze niet gevaarlijk maar er waren wel verassend veel kamers vrij in het resort… De volgende ochtend hebben we eigenlijk niets gedaan. Beetje fietsen, zwemmen (toch anders nu..) en kanoën. Onze laatste volledige dag hebben we met een scooter (een echte Gilera, dus als Johnny en Anita, en ja we zijn nog blond ook) het eiland rond gereden. Erg leuk en nog een paar verschrikkelijk dure resorts gezien. Daarnaast hebben we nog flink wijn lopen drinken (Elzas, Brute) met de eigenaar (Maurice) en een Frans gezin dat werkt als docent op Tahiti. Nadat we weer terug waren op Tahiti hebben we dan ook met hun gegeten, ze hadden ons speciaal uitgenodigd. Super!!!! Verschrikkelijk leuke mensen, veel gereisd en erg gastvrij. Daarbij hadden ze (Christophe, Catherine en Maria) lokale gerechten gemaakt die echt heel lekker waren. Leuk dat we in het Frans, Engels en met een woordenboek toch zo verhalen kunnen uitwisselen. Nadat we adressen hebben uitgewisseld (zodat we de hagelslag kunnen opsturen!) werden we weer naar het vliegveld gebracht. Op naar het meest afgelegen bewoonde eiland ter wereld. Een soort Vlieland maar dan iets verder weg: Paaseiland!

Back from outher space.....

Het is inderdaad even een overgang. Na 4 weken lang geleefd te hebben in ons Spacesship Laika zitten we op dit moment weer in de luxe van een hotel. Allereerst een kleine terugblik op de afgelopen week. Nadat we het Abel Tasman park hebben verlaten zijn we met de boot terug naar het Noorder Eiland gegaan. Deze keer een rustig overtochtje waarbij we door een paar dolfijnen werden uitgezwaaid. Kortom die beesten kunnen we dus ook weer afvinken van ons: we hebben lekker alles gezien maar er niet voor betaald lijstje. Nadat we overnacht hadden op de top 10 camping in Wellington zijn we via Napier (stad in 1930 compleet verwoest door een aardbeving en compleet in Art Deco herbouwd) naar Rotorua gegaan. Deze stad is beroemd om zijn thermale activiteiten. Daar zijn we twee dagen geweest. Op de weg naar Rotorua hadden we al kennis gemaakt met warme "stroompjes". Onze eerste stop was dan ook "Kerosine Creek" Het woord zegt het al zullen we maar zeggen... Toch vreemd om in een hete beek te springen... Aangekomen in Roterua (het stinkt er naar rotte eieren...zwavel?) hebben daar een park bezocht waar de geisers continu stoom blazen. Bizar om modder te zien bubbelen en stoom metershoog te lucht in te zien spuiten.In het geiserpark hebben ook nog een complete spoedcursus Maouri gehad. Dus inclusief de Haka (oorlogsdans; doen de All Blacks ook voor elke wedstrijd). Na Roterua zijn we doorgereden naar Coromandel. Hoogtepunt hier was de privé camping die we hadden inclusief privé tv kamer met houtkachel. De volgende dag zijn we doorgereden naar "hotwater beach". Dit was echt raar. Men neme een schep, men graven een gat op het strand (trouwens er waren ook Duitsers maar hun gat was echt bagger....zouden ze het verleerd zijn ??:)) en men gaan in het gat zitten. En dan borrelt er dus water van ongeveer 60 graden omhoog...Echt heel raar. Je ziet dus terwijl je op het strand loopt het water omhoogkomen. Kortom gaaf. We zijn daarna doorgereden naar Wahi Beach waar we een camping hadden met een zwembad en hottub. Irritant dat we het hele zwembad soms moesten delen met 4 andere gasten..:) Kortom die camping was ook zo'n beetje uitgestorven. Vandaag hebben we met pijn in het hart Laika bij haar baas achter gelaten. Ons Toyotatje heeft nu 332000 km op haar teller staan en zal de rest van haar leven door het leven gaan als Rocket (een B merk van Spacesship. Op dit moment zitten we in een **** hotel in Auckland. De hotelbusiness loopt niet heel denderend hier en de prijsverschillen met de hostels zijn zo klein dat je voor een paar dollartjes meer super de luxe zit. Morgen is het dus in luxe uitrusten en dan vliegen we op zondag richting Tahiti en Paaseiland. De accommodaties zijn geboekt (dank Sandra en Jasper voor tip onderdak Paaseiland; jullie krijgen de groeten van de eigenaar) dus op naar de eilanden. Later meer over dit tijdreizen....

Op ontdekkingstocht met Abel Tasman

Ok een beetje laat maar aangezien we met onze dongel geen bereik hadden was een eerdere update niet mogelijk. Bij deze dus. In het laatste blog schreef ik al dat we een tour zouden maken door Milford Sound. Dat hebben we dan ook gedaan. Een strakblauwe lucht en een schitterende route naar het fjord zelf maakten dat zelfs het betalen mee viel. We krijgen dan ook als echte Nederlanders korting zodat we al met al voor veel minder geld op een boot zaten met slechts 10 anderen. Leuk om door het fjord naar de Tasman zee te varen en weer terug. Onderweg nog wat zeehonden gezien en de boot drukte zijn boeg nog even in een waterval om het feest compleet te maken. Kortom prima dag. De dag er na zijn we doorgereden naar Queenstown. Je denkt dan direct aan een grotere stad. We hebben ondertussen geleerd dat je dan moet meer moet denken aan een groot formaat dorp. Wel weer een mooi dorp ingeklemd tussen de bergen. We hebben hier wat kleine dorpjes in de omgeving bekeken waar onder andere de filmlocaties van de Lord of the Rings waren. De dag erna zijn we doorgereden naar Wanaka. Een soort klein Queenstown. Hier zijn we 2 dagen gebleven. Het weer was echt shit en de aanwezigheid van 2 gratis hottubs en een houtkachel was voor ons meer dan genoeg reden om een rustdag in te lassen. De volgende etappe was richting Frans Josef waar we Daniel en Marsi weer zouden ontmoeten. Nadat we ze al ontmoet hadden op de Perhentien en in Australië hebben we de traditie maar doorgezet. Op weg naar Frans Jozef nog even gestopt bij de eerste bungy jump plek ter wereld en tig Aziaten naar beneden zien donderen. In Franz Josef aangekomen hebben we eerst maar weer eens een rondje was gedaan terwijl we aan het wachten waren op onze Duitse vrienden. 2 uur later waren ze er (in een enorme camper) en hebben we drie dagen met elkaar opgetrokken. We hebben de 2 gletsjers bekeken, Fox en Frans Jozef, en deze niet verder beklommen. Het weer was niet goed en om dan een vermogen te gaan betalen…dus niet…..Meest spannende activiteit: de sirene die afging om 2 uur snachts. Je ligt dus dan in je Spaceship (met tent) en dan hoor je in een keer een tering herrie. Eerste reactie: een autoalarm terwijl je nog half slaapt. Echter dit was veel harder. Tweede reactie: sluit ramen en deuren en zet een tv aan (een stukje hersenspoeling van de Nederlandse overheid). Ok een probleem dus: a) we hebben een tent aanbouw, b) onze dvdspeler ontvangt geen tv, kortom niet echt “rampproof”. Dan ga je nadenken: in een land dat om de haverklap aardbevingen en overstromingen heeft is een sirene niet grappig. Na 10 minuten ging dat ding uit. Wij toch maar gaan slapen. De volgende ochtend hoorden we dat dat het alarm is om de vrijwillige brandweer op te roepen. Kort samengevat: een paar duizend man zijn wakker omdat een stuk 0f 10 brandweermannen ter plaatse moeten zijn. Zeker nooit gehoord van pieper/telefoon (of Twitter natuurlijk Hans S te H). Na drie dagen hebben we koers gezet naar het Abel Tasman National park. Onderweg nog even kennisgemaakt met de leukste verkeerswaarschuwing tot nu toe: Don’t count sheep when you’re driving. Op weg daar naar toe nog wel even een overnachting gehad in Westport omdat anders de route te lang zou worden. De afgelopen dagen dus het Abel Tasman park bekeken. Erg mooi. Gisteren uiteraard ook nog langs geweest bij het Abel Tasman monument. Als ex inwoner van de gemeente Grootegast, Niekerk is daar een onderdeel van (je weet wel van die beroemde dichtregel; Niekerk, Oldekerk en Faan ontvangen u spontaan), moet je daar dus geweest zijn. En inderdaad erg wordt keurig op het door Juliana/Beatrix aangeboden monument aangegeven dat Abel Tasman geboren is te Lutjegast, een “ village” (beetje veel eer als je het mij vraagt) near Groningen. Hij was dan ook de eerste die Nova Zealandia ontdekte……en het dus niet claimde….zucht… Vanochtend zijn we doorgereden naar Picton. Hier zijn we dan ook op dit moment. Na de regen van gisteren is het nu 20 graden en strakblauw. Het zal ook tijd worden zeg. Door alle vallende blaadjes en herfstkleuren kregen we al bijna een herfstgevoel…..Morgen nemen we dan ook de boot terug naar het Noorder eiland. Kortom later meer.

ps: To Christine and Stephen; if you read this (well done!) can you sent us your mail address?